Category Archives: Σπουδαίοι Φωτογράφοι

Μερικοί από τους σημαντικότερους φωτογράφους στην ιστορία της Φωτογραφίας. Τμήμα των σχετικών βιβλίων μου.

Edward Weston – Έντουαρντ Γουέστον

Edward Weston – Έντουαρντ Γουέστον – Φωτογράφος

O Edward Henry Weston γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1886 στο Highland Park του Illinois και πέθανε την πρώτη Ιανουαρίου του 1958 στο σπίτι του στο Wildcat Hill της Καλιφόρνιας. Ο πατέρας του στα 16α του γενέθλια του έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή Kodak Bull’s-Eye #2 που ήταν ένα απλό κουτί χωρίς ρυθμίσεις. Όμως αυτή η μηχανή του ανέπτυξε τόσο πολύ το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία που σύντομα αγόρασε μια μεταχειρισμένη view camera 5×7. Από εκείνη τη στιγμή δεν σταμάτησε να φωτογραφίζει στιγμή για τα επόμενα 40 χρόνια. Ο Edward Weston σε αντίθεση με πολλούς γνωστούς φωτογράφους που επικεντρώθηκαν σε ένα είδος φωτογραφίας ή με συγκεκριμένα θέματα, ασχολήθηκε και με τα τοπία και με τα πορτραίτα και με την νεκρή φύση αλλά και με το γυμνό. Για αυτό το λόγο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές φωτογράφων πολύ περισσότερο από τους άλλους μεγάλους της φωτογραφίας την ίδια εποχή.

Στην Καλιφόρνια που μετακόμισε αλλά κατάλαβε ότι παρόλη την εμπειρία που αποκτούσε του έλειπε η εκπαίδευση και έτσι έκανε ένα εξάμηνο σπουδές στο Illinois College of Photography. Στην συνέχεια δούλεψε στα στούντιο άλλων φωτογράφων. Στον George Steckel στο Los Angeles έκανε ρετούς με μολύβι στα αρνητικά, ενώ στο στούντιο του Louis Mojonier έμαθε τα πάντα για την λειτουργία ενός στούντιο φωτογραφίας. Στα 1910 άνοιξε το δικό του στούντιο, το The Little Studio” στο Tropico. Όταν η αδερφή του τον ρώτησε σε ένα γράμμα γιατί δεν άνοιξε το στούντιο του στη διπλανή μητρόπολη του Λος Άντζελες, της έγραψε ότι σκοπεύει να γίνει τόσο διάσημος που δεν θα είχε σημασία το που θα έμενε και φυσικά τα κατάφερε. Ο Edward Weston όλα τα θέματα του τα δούλευε με μεγάλες βαριές φωτογραφικές μηχανές και με αργά φιλμ που τα έκανε ακόμη πιο αργά σε ευαισθησία ο ειδικός τρόπος που τα εμφάνιζε, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι χρόνοι έκθεσης να είναι μεγάλοι σε διάρκεια ακόμη και σε καλά φωτισμένα θέματα.

Έχουμε αρκετές ομάδες φωτογραφιών του Edward Weston που είναι διάσημες κυρίως όμως τα γυμνά του και οι νεκρές φύσεις του. Τα γυμνά του καλύπτουν μια μεγάλη περίοδο καθώς ξεκίνησε να τραβάει γυμνά αμέσως μόλις μετακόμισε στην Καλιφόρνια ενώ συνήθως τα μοντέλα του υπήρξαν ερωμένες του και βοηθοί του. Την δεκαετία του 30′ δημιούργησε τις διάσημες φωτογραφίες με τα λαχανικά, ενώ πάντα μέσα στα ενδιαφέροντα του ήταν τα τοπία. Ο Edward Weston ήταν ιδρυτικό μέλος στο γκρουπ f64, ενώ πολλοί ιστορικοί της φωτογραφίας ισχυρίζονται ότι θα πρέπει σε εκείνον να αποδώσουμε την πατρότητα της ιδέας της “προαπεικόνισης”, καθώς φαίνεται από τα γραπτά του ότι αυτός την ενέπνευσε στον Ansel Adams, πολύ πιο πριν εκείνος την προσαρμόσει στο “ζωνικό του σύστημα”.

Ο Edward Weston όλη του την ζωή αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν πέθανε ενώ ήταν ήδη αρκετά διάσημος είχε στον λογαριασμό του μόλις 300 δολάρια, ενώ αρκετές από τις φωτογραφίες του έχουν πουληθεί μερικά χρόνια αργότερα για εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Μια καλή οικονομικά περίοδος ήταν όταν πήρε μια υποτροφία Guggenheim (ο πρώτος φωτογράφος που δόθηκε ποτέ) που του επέτρεψε να κάνει πολλά ταξίδια και να τα φωτογραφίσει. Ήταν επίσης ο πρώτος φωτογράφος που δίδαξε μαζί με τον Ansel Adams στο Yosemite National Park, στο διάσημο σεμινάριο που οργάνωνε ο Ansel Adams κάθε χρόνο.

Dorothea Lange – Ντοροθέα Λανγκ

Dorothea Lange – Ντοροθέα Λανγκ  – Φωτογράφος

Η Dorothea Margaretta Nutzhorn γεννήθηκε στις 26 Μαΐου του 1895 στο New Jersey και πέθανε στις 11 Οκτωβρίου του 1965, στο San Francisco. Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Πρώτα προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα που της άφησε μια μόνιμη αναπηρία και μετά είδε τον πατέρα της να εγκαταλείπει την οικογένεια. Για αυτό τον λόγο υιοθέτησε το Lange που ήταν το πατρικό επίθετο της μητέρας της. Παρόλες τις δυσκολίες η Lange κατάφερε να σπουδάσει φωτογραφία στο Columbia University στην Νέα Υόρκη σε τάξη που δίδασκε η Clarence H. White. Μάλιστα έγινε τόσο καλή που ήταν περιζήτητη βοηθός στα στούντιο της Νέας Υόρκης και έτσι συμπλήρωσε τις γνώσεις της σαν βοηθός στο στούντιο του φωτογράφου Arnold Genthe.

Το 1918 μαζί με μια φίλη της αποφάσισαν να ταξιδέψουν τον κόσμο με τις λίγες οικονομίες που είχαν κάνει όμως το ταξίδι τους σταμάτησε στο San Francisco επειδή τις λήστεψαν. Εκεί ξεκίνησε να δουλεύει πάλι σαν βοηθός μέχρι που έστησε το δικό της φωτογραφικό στούντιο. Το 1920 παντρεύτηκε τον Maynard Dixon έναν γνωστό ζωγράφο που τον χώρισε το 1935 για να παντρευτεί τον Paul Schuster Taylor καθηγητή οικονομικών στο Μπέρκλεϋ. Το στούντιο της Dorothea Lange είχε για πελάτες την ελίτ του San Francisco όμως αυτό το είδος φωτογραφίας δεν την ικανοποιούσε και έτσι όταν ξεκίνησε η μεγάλη οικονομική ύφεση έστρεψε την φωτογραφική της μηχανή στους δρόμους. Το έργο της με τους άστεγους και τους άνεργους κέρδισε τόση αναγνώριση ώστε την προσέλαβαν από το φωτογραφικό τμήμα της Resettlement Administration (RA) που αργότερα ονομάστηκε Farm Security Administration (FSA). Μια υπηρεσία που σκοπό είχε να προσφέρει βοήθεια σε όσους είχε χτυπήσει η κρίση. Το φωτογραφικό έργο της Lange ήταν πολύ σημαντικό και την έκανε διάσημη. Η πιο αναγνωρίσιμη φωτογραφία της από εκείνη την περίοδο είναι μια με τον τίτλο “Migrant Mother”. Η γυναίκα στην φωτογραφία είναι η Florence Owens Thompson.

Το 1941 ξεκίνησε να φωτογραφίζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έφτιαξαν οι αμερικάνοι για τους γιαπωνέζικης καταγωγής πολίτες, με ανάθεση της War Relocation Authority (WRA). Όμως οι φωτογραφίες της δεν άρεσαν στο στρατό γιατί έδειχναν ξεκάθαρα την αδικία που υπέστησαν αυτές οι οικογένειες έτσι βγήκαν στην δημοσιότητα δεκαετίες μετά. Το 1945 την προσκάλεσε ο Ansel Adams να διδάξει στο πρώτο πανεπιστημιακό τμήμα καλλιτεχνικής φωτογραφίας στο California School of Fine Arts (CSFA) που τώρα είναι γνωστό σαν Francisco Art Institute (SFAI) μαζί με την Imogen Cunningham και τον Minor White. Μαζί με άλλους διάσημους φωτογράφους ίδρυσαν το περιοδικό APERTURE με σκοπό την προώθηση της φωτογραφίας και την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της είχε πολλά προβλήματα υγείας όμως το έργο της είχε αναγνωριστεί και ίδια τιμήθηκε ενώ ζούσε.

Δημήτρης Χαρισιάδης – Dimitris Harisiadis

Δημήτρης Χαρισιάδης – Φωτογράφος

Ο Δημήτρης Χαρισιάδης γεννήθηκε στην Καβάλα στις 15 Αυγούστου του 1911 και πέθανε στις 2 Απριλίου του 1993 στην Αθήνα. Ήταν το μικρότερο από τα 6 παιδιά μιας μεγαλοαστικής οικογένειας που του έδωσε την δυνατότητα μιας εξαιρετικής μόρφωσης για τα δεδομένα της εποχής. Η οικογενειακή δύσχρηστη φωτογραφική μηχανή είναι η πρώτη του επαφή με την φωτογραφία ενώ μια πιο εύχρηστη Kodak Brownie 6×9 που του χαρίζουν στα 16 του και ο σκοτεινός θάλαμος που στήνει σε ένα δωματιάκι στην ταράτσα τον κάνουν να αγαπήσει την φωτογραφία. Οικονομικές δυσκολίες αναγκάζουν την οικογένεια να μείνει για ένα διάστημα μέχρι και στην Ινδία. Ο Δημήτρης Χαρισιάδης σπούδασε για ένα διάστημα χημεία στην Λωζάνη. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό και δουλεύει στο εργοστάσιο του πατέρα του μέχρι την κήρυξη του Πολέμου.

Στο Αλβανικό μέτωπο που υπηρετεί σαν έφεδρος αξιωματικός ανακαλύπτουν τις γνώσεις του στη φωτογραφία και του αναθέτουν την φωτογράφιση του μετώπου για λογαριασμό του επιτελείου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις  περίπου 300 φωτογραφίες που έχουν σωθεί από εκείνη την περίοδο σπάνια υπάρχει νεκρός η τραυματίας πράγμα που εξηγεί πολλά για το φωτογραφικό σύμπαν του Χαρισιάδη. Κατά την διάρκεια της κατοχής ο πατέρας του αρνείται να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής και έτσι οι οικογενειακές επιχειρήσεις σταματούν την λειτουργία τους πράγμα που τον διευκολύνει να στραφεί ολοκληρωτικά προς την φωτογραφία. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η γλωσσομάθεια του δίνει την δυνατότητα να συνεργαστεί με ξένες αποστολές και οργανισμούς στην αρχή σας διερμηνέας και μετά σαν φωτογράφος με το Associated Press , το περιοδικό Life και το δίκτυο CBS εξασφαλίζοντας με άνεση τα υλικά και τα μηχανήματα που χρειάζεται, σε πολύ δύσκολες εποχές για την Ελλάδα.

Το 1956 ξεκινάει το φωτογραφικό του πρακτορείο. Φωτογραφίζει τα πάντα για τους πάντες με τους συνεργάτες του, δουλεύει συνήθως μεσαίο φορμά και παρόλο τον φόρτο πάντα βρίσκει χρόνο να φωτογραφήσει για τον εαυτό του. Από τις συμμετοχές του σε εκθέσεις πιο σημαντική θεωρείται η συμμετοχή του -μοναδικός Έλληνας-στην έκθεση “The family of man” του Μ.Ο.Μ.Α. Πρωτοστατεί στην ίδρυση της Ε.Φ.Ε. και συμμετέχει στις δραστηριότητες της, ένας άνθρωπος που η φωτογραφία ήταν η ζωή του. Το αρχείο του από 120000 αρνητικά είναι μια σημαντική καταγραφή της Ελλάδας της ανοικοδόμησης μετά τον πόλεμο. Μιας Ελλάδας αισιόδοξης και δημιουργικής και τις περισσότερες φορές χαμογελαστής που όμως είναι μόνο η μια πλευρά της. Όταν είχα το εργαστήριο φωτογραφίας Σκοτεινός Θάλαμος είχα την τύχη να τυπώσω φωτογραφίες από αυτό το αρχείο μέσω του τελευταίου του συνεργάτη του κ. Στέργιου Σβάρνα, τα αρνητικά του ήταν άψογα εμφανισμένα συντηρημένα και αποθηκευμένα.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Diane Arbus – Νταϊάν Άρμπους

Diane Arbus – Νταϊάν Άρμπους Φωτογράφος

Η Diane Arbus γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1923 και πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1971 στην Νέα Υόρκη. Το πατρικό της όνομα ήταν Nemerov. Το επίθετο της ήταν το όνομα του εφηβικού της έρωτα του Allan Arbus που ήταν φωτογράφος και της έδωσε το επίθετο της και την πρώτη της Graflex αμέσως μετά τον γάμο τους το 1941. Αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον της για την φωτογραφία και την ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας με την Berenice Abbott, ενώ με επισκέψεις της στην γκαλερί του Alfred Stieglitz, έμαθε για το έργο των φωτογράφων Mathew Brady, Timothy O’Sullivan, Paul Strand, Bill Brandt και του Eugène Atget.

Το 1946 αμέσως μετά τον πόλεμο με τον άντρα της ίδρυσαν μια φωτογραφική επιχείρηση, την “Diane & Allan Arbus με την ίδια στον ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή. Τα μαθήματα που έκανε με τον Alexey Brodovich, αλλά περισσότερο αυτά που έκανε με την φωτογράφο Lisette Model την ώθησαν να επικεντρωθεί στο προσωπικό της φωτογραφικό έργο. Το 1955 συμμετείχε με μια φωτογραφία στην έκθεση του MOMA “The family of the man” σε επιμέλεια του Edward Steichen. Το 1956 ξεκίνησε να φωτογραφίζει στους δρόμους της Νέας Υόρκης με μια Nikon 35mm. To 1958 ξεκίνησε να φτιάχνει λίστες με τα θέματα που την ενδιέφεραν φωτογραφικά και άρχισαν οι αναθέσεις από περιοδικά σαν το Esquire, το Harper’s Bazaar και το Sunday Times Magazine το 1959. Το 1962 η Diane Arbus άρχισε να χρησιμοποιεί μια Rolleiflex με το χαρακτηριστικό τετράγωνο καρέ και από το 1964 μαζί με την Rolleiflex και μια Mamiyaflex, ενώ άρχισε να χρησιμοποίει ηλεκτρονικό φλας στο φως της μέρας.

Δείτε τη σχετική ανάρτηση με την παραπάνω φωτογραφία. https://photographyinfo.gr/blog/topaidimetinxeirobombida19622017/

Το 1963 η Arbus πήρε μια υποτροφία από το ίδρυμα Guggenheim για ένα φωτογραφικό έργο που αφορούσε τις “Αμερικάνικες συνήθειες, ήθη και έθιμα” που ανανεώθηκε το 1967. Το 1967 ήταν μια σημαδιακή χρονιά καθώς η Diane Arbus συμμετείχε στην εμβληματική έκθεση φωτογραφίας του MOMA “New Documents” μαζί με τον Garry Winogrand και τον Lee Friedlander σε επιμέλεια του διευθυντή του φωτογραφικού τμήματος John Szarkowski. Μια έκθεση που προσέλκυσε πάνω από 250.000 επισκέπτες και άλλαξε την αμερικάνικη φωτογραφία. O John Szarkowski παρουσίασε αυτούς τους τρείς νέους φωτογράφους “αντιπροσωπευτικούς μιας νέας γενιάς φωτογράφων που δεν έχουν στόχο την κοινωνική μεταρρύθμιση αλλά να γνωρίσουν τον σύγχρονο κόσμο με μια φωτογραφία που υπογραμμίζει τον παλμό και τις αντιθέσεις της σύγχρονης ζωής και παρουσιάζεται χωρίς ρητορισμούς ή συναισθηματισμούς αλλά με ένα κριτικό παρατηρητικό μάτι”. Η Diane Arbus δυστυχώς έχοντας προβλήματα κατάθλιψης το 1971 αυτοκτόνησε. Το 1972 είναι η πρώτη φωτογράφος που παρουσιάστηκε με ατομική έκθεση στην μπιενάλε της Βενετίας. Ενώ την ίδια χρονιά εκδόθηκε και ένα σπουδαίο βιβλίο το “Diane Arbus: an Aperture Monograph” με φωτογραφίες, κείμενα και συνεντεύξεις της.

David Alan Harvey – Ντέιβιντ Άλαν Χάρβευ

David Alan Harvey – Ντέιβιντ Άλαν Χάρβευ Φωτογράφος

Ο David Alan Harvey γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου του 1944 στον Σαν Φραντσίσκο των ΗΠΑ. Με την φωτογραφία ασχολήθηκε από πολύ μικρός όταν με τα χρήματα που μάζευε από το μοίρασμα εφημερίδων και διάφορα θελήματα αγόρασε μια Leica και ξεκίνησε να φωτογραφίζει τους κοντινούς του ανθρώπους, την οικογένεια του και τη γειτονιά του. Έφτιαχνε μάλιστα από πολύ μικρός φωτογραφικά λευκώματα ακόμη και με αυτοπορτραίτα. Σπούδασε στη σχολή δημοσιογραφίας του πανεπιστημίου του Missouri. Η πρώτη του αυτόνομη φωτογραφική δουλειά που την δημοσίευσε σε φωτογραφικό λεύκωμα το 1966 αφορούσε μια οικογένεια εγχρώμων στο Norfolk της Virginia και ονομάζονταν “Tell it like it is”.

O David Alan Harvey συνεργάστηκε με το περιοδικό National Geographic για πάνω από 40 αποστολές σε διάφορα μέρη του κόσμου και ξεκίνησε να κερδίζει βραβεία και αναγνώριση ήδη από το 1978 που κέρδισε το βραβείο Φωτογράφος περιοδικών της χρονιάς από την National Press Photographers Association. Για το National Geographic φωτογράφισε διάφορα θέματα σε όλο τον κόσμο ανάμεσα τους ιστορίες για του νέους στη Γαλλία, το τείχος του Βερολίνου, τον πολιτισμό των Μάγια, αλλά και διάφορα θέμα στην Ευρώπη, το Μεξικό, τους ιθαγενείς στην Νότιο Αμερική αλλά και την Αφρική. Το 1993 έγινε δόκιμο μέλος και το 1997 πλήρες μέλος στο πρακτορείο Magnum.

Στο επόμενο διάστημα ο David Alan Harvey δημοσίευσε τα φωτογραφικά λευκώματα «Cuba» το 2000, «Divided Soul» το 2003, που αφορά την ισπανόφωνη πολιτισμική μετανάστευση στην Αμερική, «Living Proof» που αφορά την κουλτούρα του Hip-Hop και το πιο πρόσφατο «Based on a True Story» το 2012 που χαρακτηρίστηκε σαν ένα από τα σπουδαιότερα φωτογραφικά βιβλία του καιρού μας. Το 2005 κέρδισε πάλι το βραβείο Φωτογράφος της Χρονιάς από την PhotoImaging Manufacturers and Distributors Association. Έχει εκθέσει σε σημαντικά μουσεία και γκαλερί ανά τον κόσμο ανάμεσα τους την Corcoran Gallery of Art, την Nikon Gallery, το Museum of Modern Art in New York και το Virginia Museum of Fine Arts.

Όλα τα τελευταία χρόνια ταυτόχρονα με τις φωτογραφίσεις ο Harvey ασχολήθηκε με την διδασκαλία κυρίως μέσα από δικά του workshops. Αυτό τον έφερε σε επαφή με πολλούς νέους φωτογράφους που τους βοήθησε να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Αυτή η ικανότητα του στο mentoring τον οδήγησε στην δημιουργία του περιοδικού Βurn που σκοπό έχει να δώσει ένα βήμα για προώθηση του έργου νέων φωτογράφων και στην έντυπη και στην ηλεκτρονική του μορφή, πράγμα που από μόνο του έχει αναδείξει τον David Alan Harvey σε μια σπουδαία προσωπικότητα της φωτογραφίας.

Daido Moriyama – Ντάιντο Μοριγιάμα

Daido Moriyama – Ντάιντο Μοριγιάμα Φωτογράφος

O Daido (Hiromichi) Moriyama γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1938 στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Έκανε μαθήματα φωτογραφίας με τον ο Takeji Iwamiya πριν μετακομίσει στο Τόκιο το 1961 για να εργαστεί σαν βοηθός του Eikoh Hosoe. Το 1964 ξεκίνησε να δουλεύει σαν ελεύθερος επαγγελματίας φωτογράφος αλλά κυρίως να δημιουργεί προσωπικό φωτογραφικό έργο που πολύ γρήγορα εκτιμήθηκε και αναγνωρίστηκε σαν σημαντικό. Ήδη από το 1964 πήρε το πρώτο του βραβείο σαν νέος φωτογράφος από την Japan Photo Critics Association.

Το 1968 συμμετείχε στην πρώτη του έκθεση μαζί με τον Shin Yanagisawa στην αίθουσα Ginza Nikon Salon στο Τόκιο, με τίτλο “Pantomime” και εκδόθηκε και το πρώτο του λεύκωμα με τίτλο “Japan: A Photo Theater με κείμενα των Shuji Terayama και Muromachi Shobo. Από εκείνη την στιγμή και μετά ξεκίνησε να γίνεται γνωστός και στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να εκδώσει πάρα πολλά λευκώματα (πάνω από 150 ) και να κάνει πάρα πολλές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις, αλλά από την δεκαετία του 90′ και μετά και πάρα πολλές ατομικές.

Ο Daido Moriyama θεωρείται ο σπουδαιότερος φωτογράφος δρόμου της Ιαπωνίας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο ένας από τους πιο σημαντικούς καθώς δεν έχει σταματήσει να φωτογραφίζει για περισσότερα από 50 χρόνια. Οι φωτογραφίες του αλλά και οι συνεντεύξεις και τα λευκώματα του έχουν επηρεάσει πολλούς νεότερους φωτογράφους.

Η πιο γνωστή του ρήση που είναι βασισμένη σε μια φωτογραφία του ενός αδέσποτου σκύλου που έχει γίνει διάσημη, είναι ότι νιώθει όταν φωτογραφίζει στους δρόμους της πόλης σαν αδέσποτος σκύλος. Ο Daido Moriyama στην πολύχρονη καριέρα του έχει ασχοληθεί και με άλλα είδη φωτογραφίας εκτός την φωτογραφία δρόμου.

Constantine Manos – Κωνσταντίνος Μάνος

Constantine Manos – Κωνσταντίνος Μάνος  Φωτογράφος

Ο Constantine Manos γεννήθηκε στην Νότια Καρολίνα των HΠΑ το 1934 από γονείς Έλληνες μετανάστες. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει από τα 13 του χρόνια που συμμετείχε ενεργά στο φωτογραφικό κλαμπ του γυμνασίου του. Δεν άργησε να γίνει επαγγελματίας φωτογράφος παράλληλα με τις σπουδές του στην αγγλική φιλολογία. Μετά τη θητεία του στο Στρατό δούλεψε για μια περίοδο στην Νέα Υόρκη για τα περιοδικά Esquire, Life, και Look, αλλά από ότι φάνηκε στην συνέχεια αυτού του είδους η εμπορική φωτογραφική δουλειά δεν του ταίριαζε.

Στα 19 του είχε προσληφθεί σαν επίσημος φωτογράφος της συμφωνικής ορχήστρας της Βοστώνης. Οι φωτογραφίες από αυτή την περίοδο συνέθεσαν το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα το “Portrait of a Symphony” που εκδόθηκε το 1961. Από το 1961 μέχρι το 1963 ο Constantine Manos βρέθηκε στην Ελλάδα και φωτογράφισε σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα. Με αυτές τις φωτογραφίες έγινε δόκιμο μέλος του πρακτορείου Magnum το 1963 και πλήρες μέλος το 1965. Οι φωτογραφίες από αυτό το ταξίδι και την διαμονή του στην Ελλάδα εκδόθηκαν το 1972 με τον τίτλο “A Greek Portfolio”, ένα λεύκωμα που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στον κόσμο της φωτογραφίας.

Μετά από την περίοδο της Ελλάδας ο Constantine Manos έζησε στην Βοστώνη όπου τον προσέλαβε η πόλη για ένα μεγάλο φωτογραφικό έργο και έκθεση με το όνομα “Where’s Boston?” με αφορμή τον εορτασμό για τα 200 χρόνια από την ίδρυση της Βοστώνης. Επιλογή από αυτή τη δουλειά είναι το φωτογραφικό λεύκωμα ” Bostonians: Photographs from Where’s Boston?” που εκδόθηκε το 1975. Για το επόμενο πολύ μεγάλο διάστημα ο Constantine Manos συνεργάστηκε με τις εκδόσεις TIME-LIFE σε διάφορες αναθέσεις, ανάμεσα τους και ένα βιβλίο για την Αθήνα. To 1995 προκάλεσε πάλι μεγάλη αίσθηση στον κόσμο της Φωτογραφίας όταν εκδόθηκε το φωτογραφικό του λεύκωμα “American Color”. Την μεγαλύτερη έκπληξη βέβαια προκάλεσε το γεγονός ότι αυτή η δουλειά ήταν έγχρωμη. Ο Manos που με τα τρία προηγούμενα λευκώματα του είχε αποδείξει πόσο σπουδαίος φωτογράφος είναι, με το “American Color”, αλλά και με το “American Color 2” που εκδόθηκε το 2010 τοποθέτησε τον εαυτό του ανάμεσα στους μεγάλους της φωτογραφίας και δημιούργησε πραγματικά ένα ρεύμα για την καλλιτεχνική έγχρωμη φωτογραφία.

Ο Constantine Manos είναι πολυβραβευμένος όπως και τα βιβλία του ενώ πέρα από την καταγωγή του έχει στενή σχέση με την Ελλάδα λόγω και του “Α Greek Portfolio” που το 1999 επανεκδόθηκε με άλλη επιμέλεια και περισσότερες φωτογραφίες. Το 2003 με την ευκαιρία του εορτασμού των 50 χρόνων από την ολοκλήρωση αυτής της φωτογραφικής δουλειάς το 1963, έγινε μια μεγάλη έκθεση στο μουσείο Μπενάκη που περιελάμβανε και 80 ανέκδοτες φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο, ενώ όλη αυτή η σειρά φωτογραφιών ανήκει πλέον στην μόνιμη συλλογή του μουσείου.

Ansel Adams

Ansel Adams – Άνσελ Άνταμς Φωτογράφος

O Ansel Easton Adams γεννήθηκε στo Σαν Φρανσίσκο στις 20 Φεβρουαρίου του 1902 και πέθανε στις 22 Απριλίου του 1984 στο Μοντερέυ της Καλιφόρνιας. Το ενδιαφέρον του με την φωτογραφία ξεκίνησε από μικρή ηλικία χάρη σε μια Kodak που του χάρισε ο πατέρας του. Ένα ενδιαφέρον που δεν το επικροτούσε η μητέρα του. Στην φωτογραφία ο Ansel Adams υπήρξε αυτοδίδακτος, ενώ αντίθετα σαν σολίστ του πιάνου είχε μια πολύχρονη εκπαίδευση με πολύ καλούς δασκάλους. Από τον πατέρα του ο Ansel Adams επηρεάστηκε όσο αφορά την μεγάλη του αγάπη για την φύση.

Ο Ansel Adams από τα 16 του διάβαζε συστηματικά φωτογραφικά περιοδικά, συμμετείχε σε φωτογραφικούς συλλόγους και επισκέπτονταν εκθέσεις φωτογραφίας και τέχνης. Στα 17 του έγινε μέλος στο Sierra Club που είναι ένας σύλλογος αφιερωμένος στην προστασία της άγριας φύσης και δούλεψε στις εγκαταστάσεις του συλλόγου στο εθνικό πάρκο Yosemite. Η εμπλοκή του για όλη την υπόλοιπη ζωή του με το Sierra Club έπαιξε σπουδαίο ρόλο για τις πρωτοποριακές οικολογικές του ιδέες , όπως και οι επισκέψεις του στο πάρκο Yosemite, καθώς εκεί δημιούργησε ένα μεγάλο μέρος του έργου του. Στα 19 του δημοσίευσε τις πρώτες του φωτογραφίες ενώ η οικογένεια της γυναίκας του που διέθετε ένα μικρό μαγαζάκι στα όρια του πάρκου άρχισε να πουλάει φωτογραφίες του στους επισκέπτες του πάρκου την επόμενη χρονιά. Αυτό το μαγαζάκι είναι σήμερα γνωστό σαν Ansel Adams Gallery.

Ο Ansel Adams υπήρξε πάντοτε υπερδραστήριος και δημιουργικός. Εκτός από σπουδαίος φωτογράφος υπήρξε και σπουδαίος δάσκαλος και μέντορας για νεότερους φωτογράφους. Το 1931 έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση στο Smithsonian Institution . Το 1932 συμμετείχε στο ιστορικό γκρουπ f64 που σκοπό είχε την προώθηση της καθαρής φωτογραφίας σε αντίθεση με τις ιδέες του Πικτοριαλισμού που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο. Το 1933 ξεκίνησε να δημοσιεύει άρθρα σε φωτογραφικά περιοδικά και δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο τεχνικής της φωτογραφίας το ” Making a Photograph”, το 1935. Οι καταθέσεις του στο κογκρέσο και οι φωτογραφίες του έχουν παίξει σπουδαίο ρόλο στην διάσωση και ανακήρυξη πολλών εθνικών πάρκων των ΗΠΑ σαν προστατευόμενες περιοχές. Το 1939 έγινε συντάκτης στο πιο δημοφιλές περιοδικό για τη φωτογραφία και τα ταξίδια το U.S. Camera & Travel.

Το 1940 ο Ansel Adams ξεκίνησε να διδάσκει φωτογραφία σε δικά του σεμινάρια ενώ την ίδια χρονιά δίδαξε στο Art Center School στο Los Angeles. Το 1945 δημιούργησε και οργάνωσε το τμήμα δημιουργικής φωτογραφίας the San Francisco Art Institute που έπαιξε σπουδαίο ρόλο για την επόμενη φουρνιά φωτογράφων και πανεπιστημιακών δασκάλων. Το 1946 χάρη σε μια υποτροφία του ιδρύματος Guggenheim φωτογράφισε τα 27 από τα 28 εθνικά πάρκα των ΗΠΑ. Το 1952 μαζί με άλλους σπουδαίους φωτογράφους ίδρυσαν το περιοδικό APERTURE που σκοπό είχε την προώθηση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας. Το 1955 ξεκίνησε να διδάσκει το δικό του σεμινάριο σταθερά κάθε χρόνο μέχρι το 1981 που το παρακολούθησαν χιλιάδες μαθητές.

Για τις ανάγκες της διδασκαλίας ολοκλήρωσε την θεωρία της προαπεικόνισης και το “Ζωνικό Σύστημα”. Ενώ έγραψε και 5 από τα σπουδαιότερα βιβλία για την τεχνική της φωτογραφίας. “The Camera”, “The Negative”, “The Print”, Natural Light Photography” και το “Artificial Light Photography. Ο Ansel Adams έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να αρχίσουν να εκθέτους φωτογράφους οι gallery και επίσης σπουδαίο ρόλο στην δημιουργία φωτογραφικών τμημάτων στα μουσεία μοντέρνας τέχνης της Αμερικής. Ο Ansel Adams είναι ένας από τους σπουδαιότερους φωτογράφους και δασκάλους φωτογραφίας και μας άφησε σπουδαία παρακαταθήκη με το συνολικό του έργο που είναι οι φωτογραφίες του, τα άρθρα και τα βιβλία του. Βέβαια το σημαντικότερο τμήμα του φωτογραφικού του έργου αφορά την Φωτογραφία Τοπίου.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.

Brassaï – Μπρασάι

Brassaï – Μπρασάι Φωτογράφος

Το Brassaï είναι ψευδώνυμο του Gyula Halász που γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1899 στο Brassó της Τρανσυλβανίας και πέθανε στις 8 Ιουλίου του 1984 στην Νίκαια της Γαλλίας. O Brassai είναι ένας ακόμη φωτογράφος-μαθητής του André Kertész και ανήκει στον περίφημο κύκλο των Ούγγρων εμιγκρέδων καλλιτεχνών στο Παρίσι του μεσοπολέμου. Σπούδασε γλυπτική και ζωγραφική στην σχολή καλών τεχνών στην Βουδαπέστη. Το 1920 μετανάστευσε στο Βερολίνο όπου δούλεψε σαν δημοσιογράφος ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο σπουδαιότερο πανεπιστήμιο τεχνών της Ευρώπης το τότε Berlin-Charlottenburg Academy of Fine Arts, σημερινό Universität der Künste Berlin.

Σύντομα το 1924 εγκατέλειψε το Βερολίνο για το παγκόσμιο κέντρο της τέχνης εκείνη την εποχή, το Παρίσι. Στο Παρίσι γνώρισε και συναναστράφηκε με μερικούς από τους διασημότερους καλλιτέχνες αργότερα, αλλά τότε στα πρώτα τους βήματα. Παράλληλα με το καλλιτεχνικό του έργο ο Brassaï για λόγους βιοπορισμού ασχολήθηκε και στο Παρίσι με την δημοσιογραφία και ασχολήθηκε με την φωτογραφία για να βγάζει λίγα παραπάνω χρήματα με τα άρθρα του. Όμως τελικά η φωτογραφία ήταν αυτή που του χάρισε αναγνώριση και χρήματα. Τότε υιοθέτησε και το ψευδώνυμο Brassaï που σημαίνει αυτός που είναι από το Brassó, την γενέτειρα πόλη του.

Ήδη από το 1933 εκδόθηκε το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα με τίτλο “Paris de nuit”, δηλαδή το Παρίσι την νύχτα. Την ίδια χρονιά συμμετείχε από την ίδρυση του στο φωτογραφικό πρακτορείο Rapho του φίλου του Ούγγρου εμιγκρέ Charles Rado. Το πρακτορείο έκλεισε κατά την διάρκεια του 2ου παγκόσμιου πολέμου, αλλά όταν ξανάνοιξε αντιπροσώπευσε μερικούς από τους σπουδαιότερους φωτογράφους του 20ου αιώνα. Το έργο του Brassaï άρχισε να γίνεται γνωστό μετά από τις ατομικές εκθέσεις στο MoMA και σε άλλα μουσεία στην Αμερική ήδη από το 1948 ενώ τα αφιερώματα στο έργο του στις πρώτες φωτογραφικές συναντήσεις στην Arles την δεκαετία του 70′ εκτίναξαν την φήμη του και τον καθιέρωσαν ανάμεσα στους σπουδαίους φωτογράφους του 20ου αιώνα.

Σαν φωτογράφος ο Brassaï είναι πρωτοπόρος καθώς είναι από τους πρώτους φωτογράφους που ασχολήθηκαν τόσο συστηματικά με την νυχτερινή φωτογραφία και με εξαιρετικά αποτελέσματα. Για αυτό το λόγο είναι κυρίως γνωστός για αυτή την πρώτη περίοδο του έργου του. Σπουδαίο είναι και το ζωγραφικό έργο του. Χαρακτηριστική είναι μια φράση του Πικάσο όταν είχε δει πίνακές του, “Brassai κάθεσαι πάνω σε ένα χρυσορυχείο και εσύ ασχολείσαι με το αλατωρυχείο, εννοώντας το ζωγραφικό του έργο που δεν είχε την προβολή που του άξιζε”.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.

André Kertész – Αντρέ Κερτέζ

André Kertész – Αντρέ Κερτέζ – Φωτογράφος

O μετέπειτα διάσημος André Kertész γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1894 στην Ουγγαρία και το πραγματικό του όνομα ήταν Andor Kertész. Πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1985 στην Νέα Υόρκη. Ο André Kertész ασχολήθηκε με την φωτογραφία ερασιτεχνικά από πολύ μικρή ηλικία και ήταν αυτοδίδακτος. Ήδη από την πρώτη φωτογραφική του περίοδο στην Ουγγαρία είχε δείξει τις δυνατότητες που είχε, όμως πραγματικά άνθισε φωτογραφικά στο Παρίσι που μετανάστευσε αρκετά μεγάλος στα 30 του και υιοθέτησε το όνομα André. Τα 11 χρόνια που έμεινε στο Παρίσι ήταν δημιουργικότατα και διαμόρφωσε ένα προσωπικό στυλ που βρήκε πολλούς μιμητές και ακόλουθους παρόλο που δεν το παραδέχτηκαν ποτέ. Όμως ξέρουμε με βεβαιότητα ότι βοήθησε πολλούς φωτογράφους που έκαναν τα πρώτα τους βήματα εκείνα τα 11 χρόνια, με καθοδήγηση και φωτογραφικές συμβουλές, αλλά και με στέγη, φαγητό και χαρτζιλίκι.

Στο Παρίσι τράβηξε αρκετές από τις σήμερα πολύ γνωστές φωτογραφίες του και δημιούργησε και τα “Distortions” μια σειρά από παραμορφωμένα γυμνά. Ταυτόχρονα έκανε εκτός από δημοσιεύσεις και τις πρώτες εκδόσεις αλλά και μια από τις πρώτες ατομικές εκθέσεις που έκανε ποτέ φωτογράφος. Το 1936 και με τα σύννεφα του Ναζισμού να μαζεύονται πάνω από την Ευρώπη, ξαναπαίρνει τον δρόμο της μετανάστευσης αυτή τη φορά για την Αμερική. Παρόλο που ποτέ δεν σταμάτησε να δημιουργεί και να προσπαθεί να προωθήσει το προσωπικό του έργο, για μια αρκετά μεγάλη περίοδο δυσκολεύεται πάρα πολύ καλλιτεχνικά. Αργότερα σε συνεντεύξεις του παραδέχεται ότι αυτή η περίοδος της Αμερικής ήταν πολύ πιεστική για εκείνον και από άποψη βιοπορισμού, αλλά και από άποψη καλλιτεχνικής ελευθερίας.

Ευτυχώς έρχεται σχετικά σύντομα (τουλάχιστον ενώ ο Kertész ζούσε ακόμη) η παγκόσμια αναγνώριση που του δίνει την δυνατότητα να ταξιδέψει και να απελευθερωθεί από τα δεσμά του βιοπορισμού τα οποία τον ανάγκαζαν να κάνει άσχετες φωτογραφικές δουλειές. Σε αυτή την περίοδο που οι αναλυτές του έργου του την ονομάζουν διεθνή συνεχίζει να δημιουργεί μέχρι το 1977 που πεθαίνει η σύντροφος της ζωής του Elizabeth.

Ο André Kertész είναι σπουδαίος φωτογράφος για πάρα πολλούς λόγους και από πολλές απόψεις. Πρώτα από όλα ήταν ένα ανοιχτό μυαλό. Γύρω του δημιουργήθηκε στην Γαλλία αυτό που ξέρουμε σήμερα σαν της άτυπη σχολή της ανθρωπιστικής φωτογραφίας. Τράβηξε φωτογραφία δρόμου, τράβηξε όμως και τοπία πόλης. Έκανε αυτοπορτραίτα ακόμη και στον κουρέα του, αλλά και σκηνοθετημένη φωτογραφία, αλλά το σπουδαιότερο μάθημα μας το πρόσφερε όταν προς το τέλος της ζωής του με μια αυτόματη φωτογραφική μηχανή Polaroid περιορισμένος από την ηλικία και τις φυσικές του δυνάμεις, μέσα στον περιορισμένο χώρο του μικρού διαμερίσματος του στην Νέα Υόρκη, με τα καθημερινά αντικείμενα που τον τριγυρίζουν δημιουργεί πάλι αριστουργηματικές φωτογραφίες και μας δείχνει ότι ο αληθινός καλλιτέχνης μπορεί να αντλήσει έμπνευση από παντού.

Ο Andor Kertész δεν είχε πρόβλημα με το κροπάρισμα, έκοβε ασύστολα όταν ένιωθε ότι η φωτογραφία του το χρειάζονταν. Πειραματίστηκε και με έγχρωμα φιλμ παρόλο που η ποιότητα όπως ήταν φυσιολογικό δεν τον ικανοποιούσε. Με όλα αυτά μας άφησε μια πολύ σπουδαία φωτογραφική καλλιτεχνική παρακαταθήκη.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.