Η έγχρωμη φωτογραφία και το  διάταγμα του 1954

Η Kodak ήταν πιο γνωστή και ιστορική φωτογραφική εταιρεία. Ακόμη και τα πρώτα χρόνια της ψηφιακής φωτογραφίας η Kodak είχε την δύναμη να οδηγεί τις εξελίξεις. Όμως μέσα σε λίγα χρόνια, ξαφνικά λες και έμεινε από ιδέες και εκεί που ήταν πάντα οδηγός, έμεινε πίσω. Τόσο πίσω που  να μην μπορεί καν να ακολουθήσει ως ουραγός. Τα χρόνια της παντοκρατορίας της Kodak η εταιρεία σε πρακτικό επίπεδο προσπαθούσε να είναι μονοπώλιο στον χώρο της φωτογραφίας και από την άλλη η αμερικάνικη κυβέρνηση με τις υπηρεσίες της προσπαθούσε με ότι όπλα είχε να μειώσει τις επιπτώσεις στην αγορά, από αυτές τις πρακτικές της Kodak.

Η Kodak to 1942 παρουσίασε το πρώτο έγχρωμο αρνητικό φιλμ, το Kodacolor. Το φιλμ πουλιόταν με προπληρωμένη την εμφάνιση του. Η μέθοδος εμφάνισης αυτού του πρώτου φιλμ ήταν η C-22 που αργότερα εξελίχθηκε στην διάσημη C-41. Η ουσία ήταν ότι καθώς η Kodak είχε το 90% της αγοράς του έγχρωμου φιλμ, με αυτό τον τρόπο είχε και το 90% της υπηρεσίας εμφάνισης του, πράγμα που η κυβέρνηση θεώρησε (και ήταν) μονοπωλιακή πρακτική και έτσι είχαμε μήνυση και μετά από διαπραγματεύσεις το διάταγμα του 1954. Το διάταγμα αυτό που έπαψε να ισχύει το 1995,  ανάγκαζε την Kodak να σταματήσει αυτή την πρακτική, δηλαδή να πουλάει τα φιλμ με ενσωματωμένη την τιμή της επεξεργασίας της εμφάνισης και την ανάγκαζε επίσης να διαθέσει την τεχνολογία της εμφάνισης C-22 στους ανταγωνιστές της.

Τα φιλμ μετά το 1955 που αναφέρουν ότι η τιμή δεν περιλαμβάνει την εμφάνιση

Η Kodak στην πολύχρονη ιστορία της είχε υποστεί και άλλα αντιμονοπωλιακά  διατάγματα (όπως για παράδειγμα αυτό που την ανάγκασε να πουλήσει την Graflex). Όμως πιστεύω ότι αυτό το τόσο σοφό διάταγμα του 1954 έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη της έγχρωμης φωτογραφίας. Ο σπουδαιότερος λόγος είναι ότι μπαίνοντας και άλλοι παίκτες στο παιχνίδι της εξέλιξης των υπηρεσιών εμφάνισης  των έγχρωμων φιλμ και της εκτύπωσης των φωτογραφιών, αυτές έγιναν πολύ φθηνότερες για το πλατύ κοινό και έτσι είχαμε μέσα σε μια 20ετία πραγματική έκρηξη στην εξέλιξη της έγχρωμης φωτογραφίας,  και αργότερα το 1972 με την καθιέρωση της C-41 και την πληθώρα των νέων φιλμ που ήταν και πιο γρήγορα και με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

Διαβάστε σχετικά άρθρα για την έγχρωμη φωτογραφία

Η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία

Οι πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες στην Ελλάδα

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Οι φωτογραφίες του Γουίλιαμ Μπάροουζ

Έχω ασχοληθεί σε αρκετές αναρτήσεις μου με καλλιτέχνες ή απλά διάσημους από άλλους χώρους που ήταν και φωτογράφοι. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο Γουίλιαμ Μπάροουζ (William Seward Burroughs II 5 Φεβρουαρίου 1914 – 2 Αυγούστου 1997). Ο Μπάροουζ   μαζί με τον Τζακ Κέρουακ και τον  Άλλεν Γκίνσμπεργκ είναι η βασικοί εκπρόσωποι στην ιστορία της τέχνης του κινήματος που το ονομάζουμε μπίτνικ ή γενιά μπιτ.

Ο Γουίλιαμ Μπάροουζ   που ήταν και ζωγράφος-γραφίστας εκτός από ποιητής-συγγραφέας ανάμεσα στους υπόλοιπους πειραματισμούς του ασχολήθηκε και με την φωτογραφία παρόλο που δεν την είχε σε υπόληψη σαν μορφή τέχνης. Όπως έγραψε ο ίδιος το 1963 και το διατύπωσε με την χαρακτηριστική φράση, “Take – Rearrange – Take”,  οι  φωτογραφίες του σαν σκοπό είχαν την διάσπαση του χρόνου.

Παρόλο που δεν θεωρούσε την φωτογραφία τέχνη, τον συνάρπαζαν οι δυνατότητες της και έτσι ασχολήθηκε μαζί της ενεργά για πάνω από 2 δεκαετίες από το 50′ μέχρι το 70′. Ανάμεσα στις φωτογραφίες του υπάρχουν καλειδοσκοπικοί πειραματισμοί, κολάζ  και αυτοπορτραίτα, αλλά και κανονικά πορτραίτα και τοπία.  Παρόλο που έχω δει σκόρπια δημοσιευμένα δείγματα της φωτογραφικής δουλειάς του  Μπάροουζ επιτρέψτε μου να την θεωρώ σημαντική και θα επανέρθω με νέα ανάρτηση μόλις έρθει στα χέρια μου το βιβλίο που εκδόθηκε το 2014,  με την φωτογραφική του δουλειά.

O Τζακ Κέρουακ το 1957 στην Ταγγέρη

Το βιβλίο Taking Shots: The Photography of William S. Burroughs εκδόθηκε με την ευκαιρία της αντίστοιχης έκθεσης που έγινε στην Photographers’ Gallery στο Λονδίνο, από τους από τους επιμελητές Patricia Allmer και John Sears. Και πιστεύω ότι είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο βιογράφος της γενιάς Μπιτ, Barry Miles στο βιβλίο. “Το έργο του ήταν μια πάλη ενάντια στα συστήματα ελέγχου, στις αξίες που έχουν ενσωματωθεί στην καθημερινή γλώσσα, σκέψη και δράση. Στον έλεγχο που ασκείται από το κράτος, τη θρησκεία, την οικογένεια, το σχολείο … τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη ευπείθεια και την αφοσίωση”