Monthly Archives: September 2016

Δύο Εκθέσεις Φωτογραφίας. Αγάλματα σε δράση» Δημήτρης Βαρδακαστάνης – «Φως Άνωθεν» Θωμάς Παπακώστας

Δύο ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας θα συμπαρουσιαστούν από τις 17 Οκτώβρη ως τις 16 Νοεμβρίου στο Duende Jazz Bar.

Εκθέσεις Φωτογραφίας

«Αγάλματα σε δράση» Δημήτρης Βαρδακαστάνης

Ασάλευτες άψυχες φιγούρες από μάρμαρο, πέτρα, μέταλλο. Χωρίς αισθήσεις, αισθήματα και νόηση.

Αλλά και ακίνητες έμψυχες φιγούρες με σάρκα και οστά, με αισθήσεις, αισθήματα και γνώση. «Παγιδεύτηκαν» στα κλικ της φωτογραφικής μηχανής.

«Φυλακίστηκαν» στον υπολογιστή και συγχρόνως  τους «κλάπηκαν» τα ανθρώπινα…

Το βασανιστικό κυνήγι των Ερινυών για την λύτρωση αντιμετωπίστηκε με ψηφιακή επεξεργασία, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της παραπλάνησης. Σειρά πειραματισμών και ο «δαίμων» του πληκτρολογίου χάρισε την ανακάλυψη του δημιουργικού «λάθους», της ασυνείδητης επιλογής εργαλείου με ιδιαίτερο, αλλά και γοητευτικό αποτέλεσμα.

Η σουρεαλιστική εντύπωση, οδήγησε σε χρονοβόρους πειραματισμούς και στην εξέλιξη μιας νέας τεχνικής.

Υ/Γ.: Για τους επαΐοντες στην ψηφιακή επεξεργασία τα εργαλεία είναι: crop & history brush tool.

«Φως Άνωθεν» Θωμάς Παπακώστας

Φως και σκοτάδι. Έννοιες που αποκτούν σημασία μέσω της ύλης και της ύπαρξης.

Το φως συναντά τους ανθρώπους, αποκαλύπτοντας εκφράσεις, σκέψεις, συναισθήματα.  Καθένας μας όμως ζει σε ένα κόσμο ολότελα δικό του, γεμάτο μυστικά, αγωνίες, φόβους και ελπίδες. Η φωτογραφική μηχανή σταματά τη ροή του χρόνου, κλέβει στιγμές και τις μεταφέρει στη δική μας πραγματικότητα.

Οι φωτογραφίες που παρουσιάζονται λήφθηκαν στο εσωτερικό ενός Καθεδρικού Ναού. Χώρος που περιβάλλεται από μυστήριο και συναισθήματα· πίστη, αγάπη, ελπίδα, αλλά και φόβος, οργή, αμφισβήτηση. Ο χώρος επιδρά, φορτίζει τους ανθρώπους, που απροσδόκητα συναντούν το φως που εισβάλλει λαθραία και αντιδρούν αυθόρμητα στην παρουσία του.

Δημήτρης Βαρδακαστάνης – Βιογραφικό σημείωμα

Ο Δημήτρης Βαρδακαστάνης  γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1958. Από το 2000 μένει στη Θεσσαλονίκη.  Έχει  παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας και ψηφιακής επεξεργασίας από τον Τάσο Σχίζα. Είναι ερασιτέχνης φωτογράφος και ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2014. Είναι μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας Φ. Έχει συμμετάσχει σε 3 ομαδικές εκθέσεις.

Θωμάς Παπακώστας – Βιογραφικό σημείωμα

Ο Θωμάς Παπακώστας  γεννήθηκε στην Άρτα το 1982. Έχει σπουδάσει Οικονομικά, εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει  παρακολουθήσει σεμινάρια καλλιτεχνικής φωτογραφίας από τον Τάσο Σχίζα. Είναι ερασιτέχνης φωτογράφος και ασχολείται με τη φωτογραφία από το 2003. Είναι μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας Φ ενώ κατά το παρελθόν υπήρξε μέλος της φωτογραφικής ομάδας ΚΑ.ΔΡΩ. Φιλιππιάδας. Έχει συμμετάσχει σε 3 ομαδικές εκθέσεις.

Επιμέλεια: Τάσος Σχίζας

Εγκαίνια: Δευτέρα 17 Οκτώβρη στις 8:00 μ.μ.

Διάρκεια: 17 Οκτώβρη – 16 Νοεμβρίου 2016

Ωράριο λειτουργίας: 18.00 – 23.00

Ημέρες με συναυλίες: 18.00 – 21.00

Duende Jazz Bar: Καλαποθάκη 16, Θεσσαλονίκη

Η Πορτάρα της Νάξου ασπρόμαυρη

Η Πορτάρα της Νάξου

Συζητάγαμε με τους μαθητές μου πάλι πρόσφατα για το θέμα της ασπρόμαυρου και του έγχρωμου στην φωτογραφία. Αυτή είναι μια φωτογραφία της Πορτάρας στη Νάξο που την προτιμώ ασπρόμαυρη. Παρόλο που γενικά από την συγκεκριμένη σειρά των φωτογραφιών αυτό το απόγευμα το Αυγούστου του 2015 μ’αρέσουν έγχρωμες .

Πορτάρα Νάξος Ασπρόμαυρη

Το πιθανότερο είναι το αυξημένο κοντράστ που μπόρεσα να δώσω στη συγκεκριμένη μετατρέποντας την σε ασπρόμαυρη, να μου αρέσει περισσότερο σε σχέση με το πολύ απαλό φως που έχει η πρωτότυπη καθώς ο ήλιος έχει πέσει αρκετά. Μπορεί να υπέπεσα κι εγώ στον πειρασμό μια όχι τόσο καλή έγχρωμη να την μετατρέψω σε μια ανεκτή ασπρόμαυρη.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Ο πρώτος Παπαράτσι. Tazio Secchiaroli (1925-1998)

O Tazio Secchiaroli γεννήθηκε στην Ρώμη το 1925. Αμέσως μετά τον πόλεμο και ενώ έκανε δουλειές του ποδαριού, αποφασίσει να γίνει φωτογράφος δρόμου. Στρασάς δηλαδή και βρίσκει δουλεία στο πρακτορείο V.E.D.O . Μαθαίνει το μυστικά του επαγγέλματος δίπλα στον πατέρα του φωτορεπορτάζ στην Ιταλία, Adolfo Porry Pastorel. Η τόλμη του περισσότερο παρά τα φωτογραφικά του εφόδια τον κάνουν γρήγορα να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους μαθητευόμενους και στα 1955 ιδρύει το δικό του γραφείο φωτορεπορτάζ το Roma Press Photo, που καλύπτει από την πολιτική μέχρι τους κοσμικούς της εποχής και το κουτσομπολιό.

Η δουλειά δεν είχε ωράρια. Ο Secchiaroli και οι συνεργάτες του χτενίζουν την Ρώμη μέρα-νύχτα για να βρουν ενδιαφέρουσες φωτογραφίες. Όλα θα αλλάξουν στην καριέρα του την παραμονή του Δεκαπεντάγουστου του 1958. Είναι καλοκαίρι η ζέστη είναι αφόρητη, αλλά όλη η Ρώμη είναι έξω και γιορτάζει το Ferragosto την μεγάλη γιορτή της Παναγίας. Μαζί και όλοι οι επώνυμοι επισκέπτες της. Ο Tazio Secchiaroli μαζί με τους φωτογράφους του πρακτορείο του, Sergio Spinelli, Velio Cioni και τον Elio Sorci, δύο-δύο πάνω στις βέσπες τους τριγυρνάνε στην Βία Βένετο που είναι το στέκι των διάσημων της εποχής μήπως βρουν κανένα ενδιαφέρον θέμα και ο θρύλος αρχίζει.

tazio secchiaroli και Walter Chiari

Ο Ιταλός ηθοποιός Walter Chiari κυνηγάει τον Tazio Secchiaroli γιατί τον φωτογράφισε σε τρυφερό ενσταντανέ με την Άβα Γκάρντερ

Φωτογραφίζει την Anita Ekberg και του άντρα της Anthony Steel, που ξεκαρδίζεται εντελώς μεθυσμένος μπροστά στο φωτογραφικό φακό. Τσακώνουν τον πρώην βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ αγκαλιά με δύο κυρίες που καμία από τις δύο δεν είναι η γυναίκα του. Στο καφέ Bricktop φωτογραφίζουν τρυφερές στιγμές και φιλιά του Tony Franciosa με την συμπρωταγωνίστρια του στην ταινία The Naked Maja, Ava Gardner, ενώ ήταν φρεσκοπαντρεμένος με την δεύτερη γυναίκα του Shelley Winters (να σημειώσουμε ότι η Άβα δεν είχε αφήσει Ιταλό για Ιταλό ηθοποιό που να μην έχει τρυφερές στιγμές, είχε υποκύψει στον μύθο του λατίνου εραστή). Είναι λογικό ότι οι επώνυμοι αντιδρούν σε αυτή την εισβολή στις όχι και τόσο κολακευτικές ιδιωτικές τους στιγμές. Ο Tony Franciosa θέλει να τους ξυλοφορτώσει. Ο βασιλιάς Φαρούκ τους πετάει μια καρέκλα και προσπαθεί να σπάσει τις φωτογραφικές μηχανές, ενώ ένας άλλος φωτογράφος, ο Umberto Guidotti, αποθανατίζει τη στιγμή.

Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται τις επόμενες μέρες σε έντυπα στην Ιταλία και σε όλο τον κόσμο και μεγαλώνουν την φήμη του πρακτορείου του Secchiaroli αλλά και τις αμοιβές. Όπως έχει πει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του μέχρι τότε η μεγαλύτερη αμοιβή που είχε πάρει για φωτογραφία του ήταν 3000 λιρέτες, μετά από εκείνες τις δημοσιεύσεις έφτασε και τις 200000 λιρέτες για μια φωτογραφία. Η τεράστια επιτυχία έρχεται μερικούς μήνες μετά στις 5 Νοεμβρίου. Στο εστιατόριο Rugantino γιορτάζει τα γενέθλια της η αριστοκράτισσα Olghina di Robilant με επώνυμους φίλους, ανάμεσα τους και η ηθοποιός Anita Ekberg που ξεκινάει ένα ελαφρύ στριπτίζ και τα αίματα ανάβουν. Πάνω στο τσακίρ κέφι και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, η τουρκάλα χορεύτρια Aiché Nana που βρίσκεται και αυτή στο πάρτι τα πετάει όλα.  Όταν δημοσιεύονται οι φωτογραφίες το σκάνδαλο είναι μεγάλο, αλλά η φήμη του Tazio Secchiaroli εκτοξεύεται.

tazio secchiaroli

Το περιβόητο στριπτίζ της Τουρκαλολιβανέζας Aiché Nana στο Rugantino

Εκείνη την ίδια περίοδο ο Σκηνοθέτης Φρεντερίκο Φελίνι με τον σεναριογράφο Ennio Flaiano ετοιμάζουν μια ταινία για την σύγχρονη Ρώμη ως κέντρο διασκέδασης αλλά και παρακμής των επώνυμων και της υψηλής κοινωνίας και έχει ζητήσει τις συμβουλές του Secchiaroli. Εμπνέεται από τις ιστορίες του και για το σενάριο της ταινίας αλλά και για τον ρόλο του φωτογράφου στην ταινία που ο Flaiano τον ονομάζει Paparazzo. Η ταινία είναι η θρυλική πλέον Ντόλτσε Βίτα (1960). Πρωταγωνιστούν ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννη που παίζει έναν κοσμικογράφο τον Marcello Rubini. Το ρόλο του φίλου του πρωταγωνιστή και φωτογράφου στην ταινία παίζει ο Walter Santesso και είναι ο πρώτος παραράτσι. Ένας ρόλος όμως που είναι βασισμένος στη ζωή και τη δράση του Tazio Secchiaroli και τον συνεργατών του. Στην Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούμε κυρίως τον πληθυντικό παραράτσι αντί παραράτσο που είναι η λέξη στα ιταλικά.

Η ταινία του Φελίνι μας έδωσε δυο καινούργιους όρους. Την Ντόλτσε Βίτα (στα ιταλικά σημαίνει γλυκιά ζωή) που από τότε και μετά σημαίνει την ανέμελη και τρελή διασκέδαση των πλουσίων και τον Παπαράτσι φυσικά, που είναι ο φωτογράφος που προσπαθεί με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, να φωτογραφίσει τις ιδιωτικές στιγμές των επωνύμων. Όρος που ενώ στις επόμενες δεκαετίες μπορούμε να πούμε ότι ήταν  τίτλος τιμής για κάποιους φωτογράφους καθώς το κοινό διψούσε για αποκαλύψεις από τον ιδιωτικό βίο των διάσημων, ειδικά αν ήταν εξευτελιστικές, μετά από τον θάνατο της Λαίδης Νταϊάνα και του Ντόντι αλ-Φαγιέντ το 1997, όπου υπεύθυνοι για το δυστύχημα θεωρήθηκαν οι Παπαράτσι που τους κυνηγούσαν και δεν τους άφηναν σε χλωρό κλαρί, ο χαρακτηρισμός Παπαράτσι είναι φορτισμένος αρνητικά.

dolce vita paparazzi

Σκηνή από την ταινία του Φελίνι Ντόλτσε Βίτα με ένα τσούρμο Παπαράτσι (ξέρω η σκηνή με την Ανίτα Έκμπεργκ στην Φοντάνα ντι Τρέβι είναι η πιο διάσημη, αλλά δεν κόλαγε στο άρθρο)

Μετά από όλα αυτά ο Secchiaroli εγκατέλειψε το φωτορεπορτάζ και έγινε ο επίσημος φωτογράφος των ταινιών του Φελίνι, προσωπικός φωτογράφος του Μαρτσέλο Μαστρογιάννη και της Σοφίας Λόρεν, αλλά και ο φωτογράφος που προτιμούσαν όλοι οι επώνυμοι να τους φωτογραφίσει στο στούντιο ή στο σπίτι τους. Πέθανε το 1998 αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό φωτογραφικό έργο.

Για τα λεξικολογικά του Παπαράτσι δείτε ένα ωραίο άρθρο του Νίκου Σαραντάκου

Η ετυμολογία της λέξης Παπαράτσι- Παπαράτσο

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Οι σημαίες που ξεπέρασαν τον εαυτό τους!

Η αμερικάνικη και η σοβιετική σημαία

Οι σημαίες είναι ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολα και από τα πιο δύσκολα στην διαχείριση τους όσο αφορά την φωτογραφική τους αποτύπωση. Συνήθως οι φωτογραφίες που περιέχουν σημαίες ξεπέφτουν σε πολύ φθηνό συμβολισμό ή στην ακόμη πιο φθηνή προπαγάνδα. Στις δύο όμως φωτογραφίες που σας παρουσιάζω σήμερα που σαφέστατα συνομιλούν μέσα στην ιστορία της φωτογραφίας, οι οποίες είναι σίγουρο ότι στήθηκαν και τραβήχτηκαν καθαρά για προπαγανδιστικούς λόγους, πιστεύω ότι η ίδια η φωτογραφική πράξη και το φωτογραφικό αποτέλεσμα ξεπέρασαν τις ταπεινές προθέσεις των δημιουργών.

Να ήταν το εξαιρετικό ταλέντο των φωτογράφων; να ήταν η συγκυρία; να ήταν ότι και οι δύο φωτογραφίες που συνομιλούν στο post μου σήμερα συμβολίζουν το τέλος του τόσο καταστρεπτικού για την ανθρωπότητα 2ου Παγκόσμιου Πολέμου; Τι να φταίει που αυτές οι δύο φωτογραφίες ξεπέρασαν τον εαυτό τους; Ειλικρινά δεν ξέρω. Για αυτό που είμαι απολύτως σίγουρος είναι ότι πρόκειται για δύο αριστουργηματικές φωτογραφίες.

Η Αμερικάνικη Σημαία στην Ιβοζίμα

Αμερικάνοι πεζοναύτες υψώνουν την αμερικάνικη σημαία στην Ιβοζίμα Joseph John Rosenthal 1945

Η σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ

Στρατιώτης του κόκκινου στρατού υψώνει την σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ Yevgeny Anan’evich Khaldei 1945

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Βαρκάρης στο Αιτωλικό

Βάρκα στο ηλιοβασίλεμα

Έξω από το Αιτωλικό έχω περάσει άπειρες φορές στη ζωή μου. Περαστικός από μέσα μια φορά πριν από 24 χρόνια, αλλά δεν πρόλαβα να τραβήξω φωτογραφίες. Πέρυσι επιτέλους έμεινα ένα βράδυ. Αυτή η φωτογραφία είναι από αυτό το ένα απόγευμα που έμεινα στο Αιτωλικό.

Αιτωλικό

Το Αιτωλικό φωτογραφικά είναι παράδεισος. Με την λιμνοθάλασσα να τριγυρίζει την μικρή πόλη ε θα τραβάτε συνέχεια φωτογραφίες.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Είμαι το νούμερο 8 ή είναι η Φωτογραφία Τέχνη στην Ελλάδα;

Η φωτογραφική τέχνη στην Ελλάδα

“…είμαι το νούμερο 8, με ξέρουν όλοι με αυτό και εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι το όνομά μου …”. Αυτά έλεγε στην αριστουργηματική Φάμπρικα ο Γιώργος Σκούρτης που την έντυσε με μουσική ο Γιάννης Μαρκόπουλος και τραγούδησε υποδειγματικά ο Λάκης Χαλκιάς. Βέβαια δεν αναφέρομαι σε αυτό το νούμερο οκτώ αλλά στην Φωτογραφία που υποτίθεται ότι έχει αναγνωριστεί σαν η όγδοη τέχνη (τα κόμικς είναι η 9η), αλλά βέβαια κανείς ποτέ δεν την αναφέρει σαν τέτοια. Δηλαδή την όγδοη τέχνη.

Το ζήτημα αν η Φωτογραφία είναι τέχνη και του τι είδους τέχνη, είναι μια μεγάλη συζήτηση που κρατάει χρόνια και θα μας απασχολήσει αναγκαστικά σε πάρα πολλές αναρτήσεις, αλλά κυρίως σε συζητήσεις ανάμεσα ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με την φωτογραφία, όπως έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα, ειδικά στην Ελλάδα που οι φωτογράφοι αντιμετωπίζονται σαν τα αποπαίδια της (παρά)Τέχνης.

Είναι η Φωτογραφία τέχνη; Man Ray

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή με μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που πιστεύω ότι τεκμηριώνουν το παράπονο μου σε σχέση το τι συμβαίνει στην Ελλάδα όσο αφορά την Τέχνη της Φωτογραφίας (Ναι αυτή την όγδοη τέχνη που ανέφερα και πιο πάνω). Θα το επαναλαμβάνω συχνά γιατί η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως σύμφωνα με τον σοφό Πλάτωνα. Η Τέχνη της Φωτογραφίας. Φωτογραφία=Τέχνη.

Ελλάδος “Φωτογραφική” περιήγησης ή από που πάνε για την Φωτογραφία

Αφού η φωτογραφία είναι τέχνη θέλω και εγώ να την σπουδάσω. Που θα απευθυνθώ; Σε μια σχολή τέχνης, λογικό δεν είναι; Απόλυτα λογικό. Και για αυτό στην Αμερική ας πούμε θα σπουδάσεις φωτογραφία (σύμφωνα με κάποια κατάταξη που βρήκα στο ίντερνετ) στο Yale University, στο τμήμα school of fine arts. Στο New York School of Visual Arts,  στο California Institute of the Arts, στο  Maryland Institute College of Art και σε άλλα πολλά τμήματα τέχνης πανεπιστημίων (που ναι δεν πάνε καλά δίνουν και μάστερ και διδακτορικά στους φωτογράφους),  που η λέξη art/arts δεν λείπει ποτέ από την περιγραφή τους. Βλέπετε οι άνθρωποι ζουν στον σύγχρονο κόσμο.

Μα για να δούμε στην Ευρώπη αν κάποιος αποφασίσει να σπουδάσει φωτογραφία που θα πάει. Καλά στην μεγάλη βρετανία όλα τα τμήματα φωτογραφίας είναι art, art and media, fine arts, Creative & Performing Arts. Αλλά μπορεί κάποιος να σπουδάσει στην Πράγα FAMU Film and TV School of the Academy of Performing Arts,  στην Ιταλία Nuova Accademia di Belle Arti, στο Μιλάνο. Ακόμη και στην Ισπανία που μας μοιάζει λίγο, μπορείς αξιοπρεπώς να σπουδάσεις στο πολυτεχνείο στην Βαλένθια.

Για πάμε και στην Ελλάδα. Α πολύ σπουδαία. Στα ΤΕΙ (τεχνολογικά εκπαιδευτικά ιδρύματα πάει και έρχεται έχουνε το τεχνο… μέσα). Το τμήμα φωτογραφίας στα ΤΕΙ στο Αιγάλεω είναι αυτό που γράφτηκε στο ρεκόρ Γκίνες γιατί ιδρύθηκε το 1983-84 και έδωσε το πρώτο πτυχίο το 1996-97. (Πρόσφατη εξέλιξη 2019 τα ΤΕΙ-ΑΤΕΙ γίνανε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αθήνας ). Α υπάρχουν και τα ΙΕΚ ( Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, καμία σχέση με τέχνη) ιδιωτικά και δημόσια. Στις Σχολές Καλών Τεχνών όχι? ΟΧΙ. Υπάρχουν βρε αδερφέ κάτι εργαστήρια φωτογραφίας. Αλλά μη θέλετε και πτυχίο/δίπλωμα καλλιτέχνη φωτογράφου. Αυτά είναι μοντέρνα πράγματα μην τα ζητάτε στην Ελλάδα του 1816 συγνώμη του 2016. Το πολυτεχνείο; Ποιό αυτό που ευτύχισε να έχει ως καθηγητή τον πρώτο Έλληνα Φωτογράφο τον Φίλιππο Μαργαρίτη τον 19ο αιώνα. Μπα δεν θέλει να έχει σχέση με αυτά τα ταπεινά πράγματα και έτσι έχει αφήσει τις τέχνες εκτός από την Αρχιτεκτονική, στην Καλών Τεχνών.  Τα έχουνε χωρίσει τα τσανάκια τους.

Από που πάνε για την Τέχνη;

Εδώ, εδώ στο εικαστικό καλλιτεχνικό επιμελητήριο Ελλάδας. Εδώ σε αυτόν τον τόσο σημαντικό φορέα που τόσα έχει προσφέρει στην Τέχνη και στην Ελληνική παιδεία θα τολμούσα να πω, αλλά δεν είμαι τολμηρός. Ούτε εδώ δυστυχώς. Δεν έχει τμήμα φωτογραφίας. Έχει τμήμα διακόσμησης που με πολύ διευρυμένη αντίληψη και πλατύ πνεύμα μπορεί να χωθεί και ένας φωτογράφος, γιατί περιλαμβάνει στις τάξεις του αγιογράφους, διακοσμητές, κεραμίστες, ψηφιδογράφους, σκηνογράφους κλπ. Οι φωτογράφοι πρέπει να ανήκουν στο κλπ. Όλοι οι άλλοι είναι καλλιτέχνες κανονικοί. Είσαι κανονικός ρε; που ρώταγε κι ο Χατζηχρήστος τον Βέγγο στον Ηλία του 16ου. Δεν είναι κανονικός ο καψερός! Ο Φωτογράφος ως μη κανονικός ανήκει στο κλπ. Πιστεύω πάντως ότι δεν πρέπει να είναι πάνω από 10 οι φωτογράφοι στα κοντά 5000 μέλη του.

Τα είχαμε χύμα μας ήρθανε και τσουβαλάτα

Βέβαια εγώ δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε και ως καλλιτέχνης και ως πνευματικός άνθρωπος (οι φωτογράφοι γιορτάζουμε του Αγίου Πνεύματος να το ξέρετε αυτό) έχω σύντροφο πιστό πατέρα και αδερφό, το σημαντικότερο πνευματικό ίδρυμα της χώρας. ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ. Η οποία εδώ που τα λέμε δεν έχει σχέση με μικροσυμφέροντα και συντεχνίες. Εδώ είναι σοβαρά τα πράγματα στη σειρά τους και με τάξη. Άλλωστε η Ακαδημία Αθηνών είναι πνευματικό ίδρυμα με στόχο την καλλιέργεια και την προαγωγή των Eπιστημών, των Γραμμάτων και των Kαλών Tεχνών (νομίζετε ότι δεν ξέρουν ότι η Φωτογραφία είναι η 8η τέχνη;), καθώς και την επιστημονική έρευνα και μελέτη αλλά πέρα από αυτά η Ακαδημία προβαίνει στην μελέτη και την έρευνα των προϊόντων και των στοιχείων της φύσης της χώρας μας (χωρίς τη φωτογραφία μέσα γίνεται αυτό;). Πόσους φωτογράφους έκανε μέλη της η Ακαδημία Αθηνών στην εκατονταετή πορεία της μέσα στον χρόνο; Κανέναν.

Τι λέτε και εσείς μετά από όλα αυτά. Λογαριάζεται η Φωτογραφία ανάμεσα στις τέχνες στην Ελλάδα; Είναι η Φωτογραφία Τέχνη τελικά;

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Η Φωτογραφία και οι Φωτογράφοι στις κινηματογραφικές ταινίες

Η φωτογραφία και οι φωτογράφοι στο ελληνικό και στο παγκόσμιο σινεμά

Η Φωτογραφία και ο Κινηματογράφος είναι αδερφάκια. Όσες βέβαια ομοιότητες έχουν αυτές η δυο τέχνες ( Η έβδομη τέχνη και η τέχνη χωρίς νούμερο ή η τέχνη που καμιά φορά αναφέρεται σαν όγδοη), άλλες τόσες είναι και οι διαφορές τους. Σε αυτό το post δεν θέλω να αναφερθώ στην μεταξύ τους σχέση αλλά σε ταινίες. Σε ταινίες που το σενάριο τους είναι εμπνευσμένο από την φωτογραφία ή τους φωτογράφους. Επειδή πάντα με ενδιέφεραν αυτά τα σενάρια, αυτές οι  ταινίες,  από μικρός τα κυνηγούσα στους κινηματογράφους ή τα βίντεο κλαμπ.  Πολλές από αυτές αποτέλεσαν  πηγή έμπνευσης στην ενασχόληση  μου με την φωτογραφία και τελικά σε δύο χρωστάω το ότι έγινα φωτογράφος.

Τέτοιου είδους ταινίες δεν είναι και πάρα πολλές στην ιστορία του κινηματογράφου. Εδώ Θα σας αναφέρω τις πιο χαρακτηριστικές και ενδιαφέρουσες γιατί μια εξαντλητική αναφορά θα ήταν και κουραστική και ξεφεύγει και από τους στόχους μιας ανάρτησης στο blog μου. Σας συνιστώ να τις ψάξετε και να τις δείτε, ειδικά με φωτογραφική παρέα. Μετά τον ξένο τίτλο σας βάζω τον ελληνικό για όσες παίχτηκαν με άλλο τίτλο στην Ελλάδα (όπως γίνεται συνήθως από τις εταιρείες διανομής). Υπάρχουν και εξαιρετικά ντοκιμαντέρ με θέμα τους την φωτογραφία και θα αναφερθώ σε αυτά σε επόμενη ανάρτηση. Αλλά για σήμερα ας μείνουμε στις ταινίες μυθοπλασίας.

Ο κατάλογος με τις ταινίες που αφορούν την φωτογραφία ή φωτογράφους

under fire 1983

Rear Window (1954) Σιωπηλός Μάρτυς. Μια από τις καλύτερες ταινίες του Alfred Hitchcock. Πρωταγωνιστεί ο James Stewart στον ρόλο ενός φωτογράφου και η πανέμορφη Grace  Kelly που παίζει την αρραβωνιαστικιά του. Πολλοί στο Χόλυγουντ ορκίζονται ότι ο φωτογράφος είναι εμπνευσμένος από τον Ρόμπερτ Κάπα και η αρραβωνιαστικιά από την Ίνγκριντ Μπέργκμαν.

Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης (1963), σε παραγωγή Καραγιάννης – Καρατζόπουλος και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου.  Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος κάνει επαγγέλματα για να επιζήσει ανάμεσα τους και τον φωτογράφο. Ο Σακελλάριος εικονογραφεί με οξύνοια τον συνοικιακό Έλληνα φωτογράφο και ο Βέγγος μας χαρίζει μια από τις κλασικότερες σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου.

Blow-Up (1966) Αριστούργημα του Michelangelo Antonioni. Ο David Hemmings στον ρόλο του φωτογράφου.

L’important c’est d’aimer (1975). Ένας φωτογράφος γνωρίζει μια πρωταγωνίστρια σοφτ-πορνό ταινιών και θέλει να την βοηθήσει. Μόνο και μόνο που είναι ταινία του Andrzej Zulawski με την Schneider και τον  Fabio Testi αρκεί.

Bilitis (1977)  Στα όρια του soft πορνό, παρόλα αυτά η σχέση της ταινίας με την φωτογραφία είναι ο συμπρωταγωνιστής που είναι φωτογράφος, αλλά κυρίως ο σκηνοθέτης που είναι ο γνωστότατος φωτογράφος Ντέηβιντ Χάμιλτον.

Eyes of Laura Mars  (1978)  Μια φωτογράφος που την παίζει η Φαίη Ντάναγουει διαθέτει την ικανότητα να βλέπει μέσα από τα μάτια ενός κατα συρροή δολοφόνου. Τρομερή εμπορική επιτυχία.

Εγώ και το πουλί μου ( 1982), σε σκηνοθεσία Ερρίκου Θαλασσινού. Ελληνική βιντεοταινία σε σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη με πρωταγωνιστή τον Σωτήρη Μουστάκα στον ρόλο ενός φωτογράφου. Αδιάφορη.

Under Fire (1983) Αποστολή στη Νικαράγουα. Σε σκηνοθεσία του Roger Spottiswoode. Ένα πολιτικό θρίλερ με τον Νικ Νόλτε να παίζει έξοχα τον ρόλο ενός φωτορεπόρτερ. Είναι η προσωπική μου προτίμηση

Salvador (1986) Του Oliver Stone με τον James Woods να υποδύεται έναν φωτορεπόρτερ σε δύσκολες στιγμές στο Ελ Σαλβαντόρ. Wannabe “Αποστολή στην Νικαράγουα” αλλά δεν.

Η φωτογραφία (1986) Σκηνοθεσία Νίκος Παπατάκης. Η ταινία είναι είναι ενδιαφέρουσα και βάζει ζητήματα  σε σχέση με την φωτογραφία και την πραγματικότητα.

Full Metal Jacket (1987) Σκηνοθεσία και παραγωγή του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. είναι βρετανο-αμερικανική πολεμική ταινία του 1987 σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Εκτός από τις φωτογραφικές μηχανές που μας μοστράρουν σε όλη την ταινία η πρωταγωνιστές, έχει ενδιαφέρον ότι ο ένας από αυτούς Kevyn Major Howard έγινε μετά την ταινία φωτογράφος πορτραίτων στο Χόλυγουντ.

Proof (1991) Σκηνοθεσία Jocelyn Moorhouse. Παντελώς άγνωστη ταινία με έναν τυφλό φωτογράφο που τον παίζει ο Hugo Weaving πριν το Matrix. Μαζί του ο Russell Crowe πιτσιρίκος.

The public eye (1992) Το μάτι του ρεπόρτερ. Σκηνοθεσία Howard Franklin. Αφορά τη ζωή του φωτογράφου Weegee (Αrthur Felling) που τον παίζει έξοχα, μάλλον στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ο Joe Pesci.

public eye

The Saint of Fort Washington (1993). Άγνωστη ταινία του Tim Hunter. Μια εξαιρετικής ευαισθησίας ταινία με δυο συγκλονιστικούς πρωταγωνιστές τον Danny Glover και τον Matt Dillon.

Το βλέμμα του Οδυσσέα (1995) Του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Μια πολυβραβευμένη συγκλονιστική ταινία συν ότι στα γυρίσματα τραβούσε φωτογραφίες ο Josef Koudelka πρέπει να την δείτε οπωσδήποτε.

Smoke και Blue in the Face (1995) Δύο ταινίες. Καπνός και Λίγο καπνός ακόμη. Πρέπει να τις δείτε μαζί καθώς αποτελούν συνέχεια η μία της άλλης. Αριστουργηματικός λόγος από τον Paul Auster που σκηνοθετεί μαζί με τον Wayne Wang. Πρωταγωνιστεί ο Harvey Keitel. Τον λόγο που η ταινίες έχουν σχέση με τη φωτογραφία σαν τον αφήνω για έκπληξη.

The Bridges of Madison County (1995) Οι γέφυρες του Μάντισον. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Clint Eastwood που παίζει και τον ρόλο ενός φωτογράφου του National Geographic.

Pecker (1998) Σκηνοθεσία John Waters. Πρωταγωνιστεί ο Edward Furlong στον ρόλο ενός υπάλληλου σαντουιτσάδικου ερασιτέχνη φωτογράφου που γίνεται φίρμα στον χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας σε ένα βράδυ.

High Art (1998) Σκηνοθεσία Lisa Cholodenko. Πρωταγωνιστούν Radha Mitchell και Ally Sheedy. Ένας έρωτας ανάμεσα σε μια φωτογράφο εθισμένη στα ναρκωτικά και σε μια βοηθό συντάκτη σε ένα φωτογραφικό περιοδικό τέχνης.

Οι φωτογράφοι (1998) Σκηνοθεσία Νίκος Κούνδουρος. Μια ταινία με κάποια ψήγματα της ιδιοφυίας του Κούνδουρου με πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Ιατρόπουλο.

Guinevere (1999) Σκηνοθεσία Audrey Wells. Και αυτή σχετικά άγνωστη ταινία με πρωταγωνιστή τον Stephen Rea στον ρόλο ενός μποέμ φωτογράφου.

Harrison’s Flowers (2000) Σκηνοθεσία Élie Chouraqui. Πρωταγωνιστεί η Andie MacDowell στον ρόλο μιας γυναίκας που ψάχνει να βρει τον άντρα της που ήταν φωτορεπόρτερ και χάθηκε στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

Cidade de Deus (2002) Η πόλη του Θεού. Εξαιρετική ταινία σε σκηνοθεσία Fernando Meirelles και Kátia Lund. Δυο παιδιά μεγαλώνουν μέσα στις βίαιες φτωχογειτονιές του Ρίο στην Βραζιλία. Ο ένας γίνεται έμπορος ναρκωτικών και ο άλλος φωτογράφος.

Η φωτογραφία στον κινηματογράφο

One Hour Photo (2002) Σκοτεινός θάλαμος. Σκηνοθεσία Mark Romanek. Θρίλερ με τον υπάλληλο ενός εργαστηρίου φωτογραφίας που τον παίζει ο Robin Williams. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα αλλά το στόρι έχει μεγάλη σχέση με τη φωτογραφία.

Closer (2004) Εξ επαφής. Σκηνοθεσία Mike Nichols. Η Julia Roberts στον ρόλο μιας φωτογράφου πορτραίτων. Κατά τα άλλα δεν έχει μεγάλη σχέση με την φωτογραφία η ταινία,  αλλά λόγω των πρωταγωνιστών βλέπεται με ενδιαφέρον (εκτός από την Τζούλια Ρόμπερτς παίζουν η Νάταλι Πόρτμαν,  ο Τζουντ Λο και ο Κλάιβ Όουεν).

Shutter (2004). Θρίλερ του σωρού από τους Banjong Pisanthanakun και Parkpoom Wongpoom. Ένας νεαρός φωτογράφος με την φίλη του ανακαλύπτουν περίεργες σκιές σε φωτογραφίες μετά από ένα τραγικό δυστύχημα.

Fur: An Imaginary Portrait of Diane Arbus (2006) Το πορτραίτο: Η αλλόκοτη ματιά της Νταϊάν Άρμπους. Σκηνοθεσία Steven Shainberg. Μια ταινία για την ζωή της φωτογράφου Diane Arbus με την Nicole Kidman στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Flags of Our Fathers (2006) Οι σημαίες των προγόνων μας. Μια ταινία του Clint Eastwood που αναφέρεται στις ζωές των έξι Αμερικάνων στρατιωτών που ύψωσαν την σημαία στην Ιβοζίμα και στην θρυλική φωτογραφία του Joe Rosenthal.

Maria Larssons eviga ögonblick Everlasting Moments (2008) Σουηδική ταινία για την ζωή της Maria Larssons μιας φτωχής εργάτριας που ενασχόληση της με την φωτογραφία μεταμορφώνει την προσωπικότητα της.

Bang Club (2010). Σε σκηνοθεσία του Steven Silver. Η πραγματική ιστορία 4 φωτορεπόρτερ κατά την διάρκεια των τελευταίων ημερών του απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική.

Tusen ganger god natt (2013) Χίλιες φορές καληνύχτα. Η Juliette Binoche στον ρόλο μιας κορυφαίας φωτογράφου, που ασχολείται με το πολεμικό ρεπορτάζ. Μια ταινία του Erik Poppe.

The Secret Life of Walter Mitty (2013) Η κρυφή ζωή του Γουόλτερ Μίτι. Ο Ben Stiller σκηνοθετεί και παίξει το ρόλο ενός εργαζόμενου στο φωτογραφικό αρχείο του περιοδικού Life που αναζητά το αρνητικό με το νούμερο 25 (δείτε την).

Life (2015) Σκηνοθεσία Anton Corbijn. Ο Robert Pattinson ως ο φωτογράφος του Magnum Dennis Stock και ο Dane DeHaan ως James Dean. Το σίγουρο είναι ότι ο Dennis συνέβαλε με τα πορτραίτα του στην μυθοποίηση του James.

life 2015

The Journey Is the Destination(2016). “Το Ταξίδι Είναι ο Προορισμός” ο ελληνικός τίτλος. Το φιλμ αφορά τον φωτογράφο Dan Eldon  που στα 22 του χρόνια δολοφονήθηκε από το εξαγριωμένο πλήθος στην Σομαλία το 1993.

Νοτιάς (2016). Μια ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, μια τρυφερή ματιά στις  δεκαετίες του ’60, ’70 και του  ’80, αλλά και στην φωτογραφία από τον σκηνοθέτη της πολίτικης κουζίνας.

Kodachrome (2017) “Ζωή σε Φιλμ” ο ελληνικός τίτλος. Μια τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία για την σχέση ενός πατέρα διάσημου φωτογράφου  και του γιου του με αφορμή του τέλους εποχής για το διάσημο φιλμ της Kodak.

El fotógrafo de Mauthausen (2018)  Ισπανική ταινία που αφορά τον Francesc Boix έναν Ισπανό κρατούμενο στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν που εργάζονταν σαν φωτογράφος εκεί κατά την διάρκεια της κράτησης του και κατάφερε να σώσει αρκετό φωτογραφικό υλικό από την φρίκη του στρατοπέδου που χρησιμοποιήθηκε στις δίκες των ναζί.

Minamata (2020)   Ο Johnny Depp παίζει τον W. Eugene Smith την περίοδο της ζωής του όταν τα έβαλε με το βιομηχανικό κατεστημένο της Ιαπωνίας. Εξαιρετικός ο Johnny Depp ως W. Eugene Smith, ο  τρόπος που μεταμορφώνεται είναι απίστευτος είναι πιο  πειστικός ως Eugene Smith από τον ίδιο τον Eugene Smith, αλλά η ταινία δεν με ενθουσίασε.

Μήλα (2020) Ελληνική ταινία  σκηνοθεσία του Χρήστου Νίκου με τον Άρη Σερβετάλη. Εξαιρετική ιδέα και η ταινία θέτει σοβαρούς προβληματισμούς για την θέση της φωτογραφίας και στο σημερινό αλλά και στον μελλοντικό κόσμο.

Η Χώρα του Θεού – Godland (2022) Σκηνοθεσία ο Δανός Χλινούρ Παλμασόν.  Στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα ένας νεαρός Δανός ιερέας ταξιδεύει σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Ισλανδίας με στόχο να χτίσει μια εκκλησία και να φωτογραφίσει τους κατοίκους με την μέθοδο του υγρού κολλόδιου.

Lee (2023).  Μια ταινία που αφορά την ζωή της Lee Miller μιας μυθιστορηματικής προσωπικότητας της φωτογραφίας που από top model έγινε βοηθός του Man Ray και στην συνέχεια πολεμική φωτογράφος στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Το άρθρο αυτό έχει πολλά χρόνια ιστορία. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο fotoart το 2001  και μετά στην προσωπική μου ιστοσελίδα στο Facebook. Το ξαναδημοσιεύω εδώ με μερικές αλλαγές και με προσθήκη μερικών ακόμη σχετικών με την φωτογραφία και τους φωτογράφους ταινιών από τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Το άρθρο αυτό είναι πάντα επίκαιρο καθώς ανά διαστήματα προστίθεται όποια καινούργια ταινία κυκλοφορεί και είναι σχετική με την φωτογραφία ή τους φωτογράφους , αλλά και όποια από τις παλιές ταινίες ανακαλύπτω.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.

Τραβήξτε και μια Φωτογραφία, θα το απολαύσετε περισσότερο

Η φωτογραφία αυξάνει την συμμετοχή

Για πάρα πολλά χρόνια οι μη φωτογραφικές παρέες μου παραπονιόντουσαν συχνά για την καθυστέρηση που λίγο ως πολύ συμβαίνει όταν σε μια οποιαδήποτε βόλτα τραβάς φωτογραφίες. Σε διάφορες συζητήσεις που είχα κατά καιρούς με φίλους μου που δεν τραβάνε φωτογραφίες,  μου έλεγαν ότι έτσι που με έβλεπαν να τραβάω συνέχεια φωτογραφίες είχαν την αίσθηση ότι δεν απολάμβανα τόσο τις στιγμές και ότι ήταν σίγουροι ότι έχανα λίγο από την ίδια την συγκίνηση του γεγονότος καθαυτού και της συνολικής ατμόσφαιρας, αφού ήμουν απασχολημένος συνέχεια με το να τραβάω φωτογραφίες. Εγώ από την άλλη ισχυριζόμουν το αντίθετο, ότι δηλαδή το να τραβάω φωτογραφίες με κάνει να το απολαμβάνω περισσότερο.  Βέβαια αυτό πως να μην ισχύει όταν η ίδια η φωτογραφική διαδικασία μου προσφέρει τόσο μεγάλη ευχαρίστηση; Παραδεχόμουν βέβαια ότι κάποιες φορές με απορροφούσε πολύ  το να φωτογραφίζω, αλλά όχι τόσο που να με κάνει  να  αδιαφορώ για την παρέα μου. Μπορεί να φαίνονταν ορισμένες στιγμές ότι αδιαφορούσα, αλλά ίσα-ίσα η “ιδιαιτερότητα”  μου αυτή, δηλαδή το  να είμαι φωτογράφος με έκανε να είμαι προσεκτικότερος με τις παρέες μου και τις ανάγκες τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν ένοιωσα ότι έχασα κάτι από την απόλαυση της στιγμής, ακόμη την απόλαυση της όποιας παρέας ίσα-ίσα το χαιρόμουν περισσότερο φωτογραφίζοντας.  Άλλωστε ήμουν βέβαιος για αυτό. Για παράδειγμα επειδή σε μερικά μουσεία απαγορεύεται η φωτογράφιση, είχα πιάσει τον εαυτό μου να μην απολαμβάνω τόσο την επίσκεψη μου σε ένα μουσείο, που δεν μου επιτρέπονταν να φωτογραφίσω (πολλές φορές ούτε καν έμπαινα σε ένα τέτοιο μουσείο). Πάντα ένιωθα χωρίς ίσως να μπορώ να το εκφράσω με λόγια ότι η φωτογραφική διαδικασία αυξάνει την προσοχή που δίνεις σε ανθρώπους, πράγματα, τόπους, αυξάνει στην εμπλοκή στην συνολική εμπειρία. Δεν μπορούσα όμως την άποψη μου αυτή να την υποστηρίξω με στέρεα επιχειρήματα, μιας και πιο πολύ σαν αίσθηση την είχα. Δεν μπορούσα να αποδείξω αυτό που ένιωθα.

Φωτογράφος

Μια καινούργια μελέτη λέει ότι το τράβηγμα φωτογραφιών αυξάνει συνήθως τα θετικά συναισθήματα και την απόλαυση για την οποιαδήποτε καθημερινή εμπειρία

Ήρθε επιτέλους μετά από τόσα χρόνια μια επιστημονική έρευνα που δικαιώνει την άποψη μου. Αυτό που εγώ είχα ως εμπειρία και σαν αίσθηση, αποδείχτηκε πέρα για πέρα σωστό. Το να φωτογραφίζει κάποιος κάνει πιο απολαυστική την οποιαδήποτε εμπειρία της καθημερινότητας. Δηλαδή η φωτογραφία προσθέτει ευχαρίστηση στις ευχάριστες καταστάσεις, αλλά από την άλλη κάνει πιο δυσάρεστες τις άσχημες. Με λίγα λόγια αυξάνει την συμμετοχή και δεν την μειώνει όπως πίστευαν τόσα χρόνια οι φίλοι μου, αλλά και πολλοί άλλοι άνθρωποι όπως αναφέρει και η ίδια η έρευνα.

Η έρευνα δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2016 online στο Journal of Personality and Social Psychology, και έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Σε συνεντεύξεις που έδωσαν οι τρείς ερευνητές η Kristin Diehl, PhD, University of Southern California ο Gal Zauberman, PhD, Yale University και η Alixandra Barasch, PhD The Wharton School, University of Pennsylvania, μετά την μεγάλη δημοσιότητα  που έλαβε η μελέτη τους,  σημείωσαν ότι σε σχέση με τα μέχρι σήμερα δεδομένα είναι η πρώτη έρευνα τέτοιου είδους που έγινε για να διερευνήσει την σχέση της φωτογραφίας  και της ευχαρίστησης στην καθημερινή εμπειρία  και το συμπέρασμα τους  είναι ότι σε γενικές γραμμές το τράβηγμα φωτογραφιών αυξάνει την ευχαρίστηση, γιατί στην πραγματικότητα αυξάνει την ενεργό συμμετοχή.

Στην μελέτη τους η τρεις επιστήμονες περιγράφουν μια σειρά από εννέα πειράματα που σχεδιάστηκαν για πραγματικές συνθήκες σε εξωτερικούς χώρους αλλά και για το εργαστήριο, με σκοπό να διερευνήσουν την επίδραση της λήψης φωτογραφιών στην ευχαρίστηση που προσφέρει μια καθημερινή δραστηριότητα. Σε αυτά πήραν μέρος συνολικά 2000 συμμετέχοντες. Ενώ οι άνθρωποι γενικά πιστεύουν ότι όταν σταματάς για να τραβήξεις μια φωτογραφία υποβαθμίζει την συνολική σου εμπειρία (για παράδειγμα μια περιήγηση σε ένα τουριστικό μέρος  ή την επίσκεψη σε ένα μουσείο) με αποτέλεσμα αυτή να είναι λιγότερο ευχάριστη στο τέλος, όλοι οι συμμετέχοντες που φωτογράφιζαν ανέφεραν ότι στην πραγματικότητα ασχολούνται πιο ενεργά με την δραστηριότητα, της δίνουν μεγαλύτερη σημασία και αυτή η πιο ενεργή συμμετοχή είναι στο τέλος που προσφέρει και την μεγαλύτερη ευχαρίστηση σε σχέση με όσους δεν φωτογράφιζαν.

Αυτός είναι ο πλήρης τίτλος της μελέτης. “How Taking Photos Increases Enjoyment of Experiences,” by Kristin Diehl, PhD, University of Southern California; Gal Zauberman, PhD, Yale University; and Alixandra Barasch, PhD, The Wharton School, University of Pennsylvania.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και η έρευνα αλλά και τα συμπεράσματα της και όσοι τα καταφέρνετε με τα αγγλικά μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη σε αυτό το  link.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Τρία παιδία που χαίρονται στην αιωνιότητα

Τρία παιδιά στην αιωνιότητα

Στην καινούργια στήλη που εγκαινιάζω στο blog μου ” Φωτογραφίες που συνομιλούν” συνήθως οι φωτογραφίες που θα παρουσιάζω και στις οποίες θα αναφέρομαι θα είναι δύο. Σπάνια θα είναι περισσότερες. Όμως θα ξεκινήσω αυτή την καινούργια σειρά των αναρτήσεων με 3 φωτογραφίες που είναι και σχετικά κοντινές στις χρονιές που τραβήχτηκαν 1946,1951,1954 και μάλιστα χωρίς σχόλια που συνήθως θα συνοδεύουν τα περισσότερα από τα επόμενα ζευγάρια φωτογραφιών που έχω στο μυαλό μου.

Παιδιά που χαίρονται στην αιωνιότητα

Η πρώτη είναι μια φωτογραφία που τράβηξε ο Gerald Waller σε ένα ορφανοτροφείο στην Αυστρία το 1946. Μόλις ο Αμερικάνικος Ερυθρός Σταυρός έχει μοιράσει καινούργια παπούτσια στα παιδάκια.

Παιδιά που χαίρονται στην αιωνιότητα

Η δεύτερη είναι μια φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson που την τράβηξε το 1954 στους δρόμους του Παρισιού. Ο πιτσιρίκος με τις δύο μπουκάλες κρασί.

Παιδιά που χαίρονται στην αιωνιότητα

Η τρίτη είναι μια φωτογραφία του δικού μας Δημήτρη Χαρισιάδη του 1951. Ο γνωστός πιτσιρίκος με το αναγνωστικό στα χέρια.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

H πρώτη Selfie μιας παρέας 1920

Η πρώτη αυτοφωτογράφιση μιας παρέας

Έχουμε δει προηγούμενο post ποιός τράβηξε την πρώτη Selfie στην ιστορία της φωτογραφίας. Αλλά Selfies δεν τραβάμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά και με την παρέα μας. Ποιος τράβηξε την πρώτη Selfie μιας παρέας; Όπως όλα δείχνουν μιας και πολύ λίγα πράγματα μας έχουν μείνει άγνωστα από το παρελθόν της φωτογραφίας, η πρώτη selfie μιας παρέας τραβήχτηκε τον Δεκέμβριο του 1920.

Byron Studio

Στην φωτογραφία βλέπετε τους κυρίους Pirie MacDonald, Colonel Marceau και Pop Core  στην μέση, ενώ ο κύριος (θείος) Joseph Byron με τον κύριο Ben Falk στις άκρες, κρατάνε την φωτογραφική μηχανή. Η παρέα είναι ο ιδιοκτήτης, εργαζόμενοι, και πελάτες του Byrons Studio, ένα πολύ φημισμένο τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, φωτογραφικό στούντιο της Νέας Υόρκης που ειδικεύονταν στην ναυτιλιακή φωτογραφία.

Byron Studio

Στο παρεάκι φαίνεται ότι άρεσαν πολύ οι Selfies γιατί υπάρχει κι αυτή η φωτογραφία στα αρχεία του στούντιο που τους δείχνει σε δράση, πάλι τραβηγμένη τον Δεκέμβριο του 1920, αλλά το πιθανότερο είναι να τραβήχτηκε διαφορετική μέρα από την προηγούμενη. Η ψηφιοποίηση του αρχείου 23000 φωτογραφιών της Byron Co. από το μουσείο της πόλης της Νέας Υόρκης οδήγησε σε αυτή την ανακάλυψη.

Οι φωτογραφίες είναι από το website του Museum of the City of New York

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis