Category Archives: Κείμενα και Φωτογραφίες

Κείμενα και Φωτογραφίες για την Φωτογραφία. Άρθρα για οτιδήποτε αφορά την Φωτογραφία

Towards the Party Wall – Φωτογραφικό Λεύκωμα

“Προς την Μεσοτοιχία”  – Αυτοέκδοση

Ένα φωτογραφικό λεύκωμα που δημιουργήθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα την άνοιξη του 2021 ως εργασία του μαθήματος Advanced Professional Photography στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μου.

Ένα φωτογραφικό λεύκωμα με αγγλικό τίτλο “Towards the Party Wall”. Party Wall, σημαίνει μεσοτοιχία στα ελληνικά. Αυτός είναι ο τίτλος της διπλωματικής μου εργασίας. Έτσι ο τίτλος της αυτοέκδοσης μου σημαίνει “Προς την Μεσοτοιχία”, δηλώνοντας ότι αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα δημιουργήθηκε στην πορεία προς την διπλωματική μου εργασία.

Το φωτογραφικό λεύκωμα Towards the Party Wall περιλαμβάνει 30 φωτογραφίες από υπολείμματα μεσοτοιχιών από παλιές κατασκευές επάνω στους τοίχους καινούργιων κατασκευών. Παρόλο που στο συγκεκριμένο  μάθημα μας δόθηκαν όλες οι κατάλληλες πληροφορίες ώστε να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ειδικούς των εκδόσεων (γραφίστες, τυπογράφους, βιβλιοδέτες κλπ.) για την δημιουργία του βιβλίου μας,  αποφάσισα  ότι την “αυτοέκδοση” μου θα την δημιουργούσα εγώ σε όλα τα στάδια από την αρχική σχεδίαση, την εκτύπωση μέχρι και την βιβλιοδεσία, ώστε να είναι μια πραγματική αυτοέκδοση.

Πιστεύω ότι με αυτό τον τρόπο ένα βιβλίο αντικείμενο που το δημιουργεί σε όλα τα στάδια ο ίδιος ο καλλιτέχνης με τα έργα του, τονίζει τον χαρακτήρα του αντικειμένου βιβλίου -έργου τέχνης, αλλά και τον συλλεκτικό χαρακτήρα που έτσι κι αλλιώς είχα αποφασίσει να δώσω στο βιβλίο μου με το να το δημιουργήσω σε 30 αριθμημένα και 3 εκτός αρίθμησης, περιορισμένα αντίτυπα. Μάλιστα τον ίδιο αριθμό θα είχαν και τα τυπωμένα φύλλα μέσα στο βιβλίο. 30 φύλλα με φωτογραφίες και 3 με τον  τίτλο και τις  πληροφορίες.

Το βιβλίο το τύπωσα σε φωτογραφικό χαρτί ματ  140 γραμμαρίων σε εκτυπωτή  Epson L6160 και το έδεσα με σκληρό εξώφυλλο θερμοκόλλησης, ενώ αποφάσισα να μπαίνει σε ένα κουτί. Όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει ένα από τα συλλεκτικά αριθμημένα αντίτυπα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Η φωτογραφία 50 χρόνια στις δημοπρασίες

Ο οίκος Sotheby’s  γιορτάζει φέτος τα 50 χρόνια που δημοπρατεί  φωτογραφίες

Φέτος στις 22 Απριλίου 2021 ο οίκος δημοπρασιών Sotheby’s θα γιορτάσει τα 50 χρόνια από το όχι και τόσο μακρινό 1971 που για πρώτη φορά άρχισε να δημοπρατεί φωτογραφίες.  Τα έργα που βγάζει σε δημοπρασία είναι ένα μπουκέτο φωτογραφιών από σπουδαίους φωτογράφους μέσα στην πορεία της ιστορίας της φωτογραφίας.  Ανάμεσα τους υπάρχει μια φωτογραφία του Gustave Le Gray από τον 19ο αιώνα. Φωτογραφίες των Frantisek Drtikol και Erwin Blumenfeld από τις αρχές του 20ου αιώνα. Φωτογραφίες μόδας από διάσημους φωτογράφους του είδους όπως οι Richard Avedon, Peter Lindbergh και Guy Bourdin, αλλά και πιο προσωπικές προσεγγίσεις πάλι διάσημων φωτογράφων τουλάχιστον για τους λάτρεις της φωτογραφίας όπως οι  Chris Levine, Martin Parr και Nobuyoshi Araki. Βέβαια δεν λείπουν από την δημοπρασία και οι συνήθεις ύποπτοι Bresson και Kertez.  Οτιδήποτε αυξάνει την δημοτικότητα της τέχνης της φωτογραφίας για μένα είναι καλοδεχούμενο, οπότε καλοδεχούμενο είναι και το συγκεκριμένο γεγονός που αναδεικνύει και μια μεγάλη αλήθεια. Το πόσα λίγα χρόνια στην ουσία η φωτογραφία περιλαμβάνεται ισάξια ανάμεσα στις υπόλοιπες τέχνες . Δείτε παρακάτω μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες από αυτή την δημοπρασία, ενώ στο Link μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες https://www.sothebys.com/en/buy/auction/2021/50-masterworks-to-celebrate-50-years-of-sothebys-photographs/

František Drtikol

Erwin Blumenfeld

George Hoyningen-Huene

Désirée Dolron

Gregory Crewdson

Nobuyoshi Araki

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Φωτογραφία Ερειπίων

Η φωτογράφιση Ερειπίων ως καλλιτεχνική πρακτική

Για πάρα πολλά χρόνια η φωτογράφιση των ερειπίων ήταν ένα από τα αγαπημένα μου φωτογραφικά θέματα στην δημιουργία του προσωπικού φωτογραφικού μου έργου. Ξέρω ότι ξεκίνησε από την αγάπη μου για τους αρχαιολογικούς χώρους αλλά σιγά-σιγά  με τα χρόνια επεκτάθηκε και στις πιο σύγχρονες κατασκευές. Φωτογραφίες ερειπίων που μπορεί να ήταν ένας απλά φθαρμένος τοίχος, ολόκληρα εγκαταλελειμμένα σπίτια, βιομηχανικές εγκαταστάσεις ή και ολόκληρες περιοχές που αφήνονταν να παρακμάσουν. Βέβαια δεν ήμουν ο πρώτος που φωτογράφησα ερείπια. Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση στην φωτογραφία, ήδη από την φωτογράφιση αρχαιολογικών χώρων τον 19ο αιώνα, αλλά και από φωτογράφιση σύγχρονων ερειπίων τον 20ο αιώνα.

Lucien Clergue 1955

Το περίεργο ήταν όλα αυτά τα χρόνια να βλέπω την φωτογραφία των ερειπίων να κερδίζει σε δημοτικότητα. Όχι μόνο  σε φωτογράφους  αλλά και σε κοινό ειδικά με το ίντερνετ να γεμίζει από φωτογραφίες που περιγράφουν την σύγχρονη αστική παρακμή και εγκατάλειψη. Οι φωτογραφίες των ερειπίων κέρδισαν τόσο σε δημοτικότητα που εκδόθηκαν συχνά σε  πολυτελή φωτογραφικά λευκώματα, αλλά και σε περιοδικά ειδικά και μη.  Επίσης τα ίδια τα ερείπια μιας που αποδείχτηκαν ελκυστικά κέρδισαν την δημοτικότητα και σε άλλους χώρους εκτός της φωτογραφίας. Οπότε είχαμε αντίστοιχες επιστημονικές μελέτες και δημοσιεύσεις, ακόμη και νέες αρχιτεκτονικές προτάσεις που ενσωματώνουν ερείπια όχι μόνο από ανάγκη όπως στα κηρυγμένα  διατηρητέα ιστορικά κτήρια, αλλά και από άποψη. Δημοτικότητα κέρδισαν και αντίστοιχοι χώροι. Ένα ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι οι εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις στα  λιπάσματα της Δραπετσώνας που στα τελευταία 15 χρόνια που τα φωτογραφίζω συχνά (πήγαινα και φωτογραφικές βόλτες τους μαθητές μου εκεί) μετατρέπονται από σκουπιδότοπος και καταφύγιο απόκληρων,  σε σύγχρονο πάρκο αναψυχής.

Will Gamble Architects

Βέβαια είχαμε και παλιότερα αντίστοιχες προσπάθειες και θα αναφέρω πάλι μια χαρακτηριστική προσπάθεια αποκατάστασης κτηρίων που για μένα παλιότερα ήταν ο παράδεισος της φωτογράφισης ερειπίων . Τα κτήρια της Γαλλικής εταιρείας και γενικότερα τα ίχνη της βιομηχανικής εκμετάλλευσης στην περιοχή του Λαυρίου. Αρκετά από αυτά έχουν μετατραπεί στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου που προσφέρεται για διάφορες χρήσεις και τώρα για να το φωτογραφίσεις χρειάζεται ειδική άδεια.

Δημήτρης Ασιθιανάκης 2018

Η φωτογραφία ερειπίων  και η φωτογράφιση ερειπίων με απασχόλησαν περισσότερο την φετινή χρονιά καθώς αποφάσισα να είναι η έρευνα που θα οδηγήσει στην πτυχιακή μου  εργασία στο μεταπτυχιακό που κάνω φέτος στην  φωτογραφία και στην  οπτική γλώσσα.Oπότε θα δημοσιεύσω σιγά-σιγά τμήματα αυτής της έρευνας και φυσικά στο τέλος και την πτυχιακή μου εργασία. Μια πρώτη προσέγγιση είναι η σημερινή ανάρτηση με τίτλο “Φωτογραφία Ερειπίων”, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις και με φωτογραφίες ερειπίων αλλά και θεωρητικά άρθρα.

Δημήτρης Ασιθιανάκης 2019

Ενώ λοιπόν είχαμε μια αύξηση της δημοτικότητας των ερειπωμένων κατασκευών και τόπων αλλά και των φωτογράφων επαγγελματιών ή ερασιτεχνών,  που ασχολούνται με αυτού του είδους τις φωτογραφίσεις σε ερειπωμένους εγκαταλελειμμένους χώρους και κατασκευές  ταυτόχρονα είδαμε  να αναδύεται και μια κριτική  στις φωτογραφίες ερειπίων. Είχαμε την δημιουργία όρων για να περιγράψουν το φαινόμενο.  Από τον επιεική όρο  Ερειπιοφιλία (ruinophilia)  στον απαράδεκτο όρο Πορνογραφία των Ερειπίων (ruin porn) που προσπαθεί να κάνει σκληρή κριτική στην φωτογραφία των ερειπίων.

Δημήτρης Ασιθιανάκης 2020

Η κριτική προέρχεται τόσο από ενδιαφερόμενους μελετητές όσο και από άτομα που πλήττονται από καταστροφή και την αστική παρακμή που οδηγεί στα ερείπια. Για αυτούς τους ανθρώπους η καλλιτεχνική πρακτική της φωτογράφισης των  ερειπίων είναι επιφανειακή και κοντόφθαλμη απεικόνιση της αστικής φθοράς που μετατρέπεται σε τέχνη χωρίς νόημα μιας και η φωτογραφία ερειπίων κατά την άποψη τους μετατρέπει την  δυστυχία σε κάτι σαγηνευτικό και αισθητικά ευχάριστο ή ακόμη χειρότερα ωραίο.  Εγώ στις αναρτήσεις μου βέβαια θα υπερασπιστώ την φωτογραφία των ερειπίων σαν μια υπέροχη καλλιτεχνική πρακτική αλλά και φυσικά σαν μια εξαιρετική  τεκμηριωτική μέθοδο  που πάντα είναι η φωτογραφία. Έτσι μας προσφέρεται η δυνατότητα με την δημιουργία και με την θέαση εικόνων ερειπίων  να στοχαστούμε καλύτερα,  υιοθετώντας  νέες πρακτικές  και προσεγγίσεις στην τέχνη, στην ιστορία αλλά και στην κοινωνιολογική έρευνα.  Για μένα η φωτογραφία των ερειπίων  εκτός από τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης είναι κυρίως ένας δημιουργικός κλάδος σε μια  νέα αρχαιολογία  του σύγχρονου παρελθόντος.

Δημήτρης Ασιθιανάκης 2021

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Η φωτογραφία ως καλλιτεχνική πρακτική στην Street Art

Street Art και Φωτογραφία

Στη σημερινή μου ανάρτηση είναι ένα κείμενο σημαντικό για μένα μιας και είναι από μια από τις πρώτες μου εργασίες στο μεταπτυχιακό που κάνω. Μετά από χιλιάδες άρθρα στο ίντερνετ αυτή είναι μια ιδιαίτερη στιγμή.  Η εργασία παραδόθηκε αυτή την βδομάδα οπότε τώρα μπορώ να την δημοσιεύσω. Ίσως στη συνέχεια να γίνει μια σειρά άρθρων που να αφορά την σχέση της αγαπημένης μου street art με την φωτογραφία. Σήμερα σας παρουσιάζω την εισαγωγή και ένα κείμενο για τον Ernest Pignon-Ernest.  Για εικονογράφηση έχω επιλέξει 2 φωτογραφίες του JR και βέβαια μια του πρωτοπόρου Ernest Pignon-Ernest από το 1979 παρακαλώ.  Έχω αφαιρέσει τις παραπομπές της βιβλιογραφίας όποιος ενδιαφέρεται για αυτήν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου ή με email η στο facebook.

Φωτογραφία από την παρέμβαση του JR στην Βραζιλία με το project “Οι γυναίκες είναι ήρωες” το 2008

Εισαγωγή

Η σχέση που έχει η φωτογραφία και η Street Art είναι στενή και πολυεπίπεδη. Στην παρούσα εργασία θα προσπαθήσω να αναδείξω πως η φωτογραφία εξελίχθηκε ως μια ξεχωριστή καλλιτεχνική πρακτική μέσα από το έργο σημαντικών Street Artist. Θα αφήσω έξω από την έρευνα μου  τη προφανή σχέση που έχει η τεκμηριωτική δύναμη της φωτογραφίας στην καταγραφή και προβολή της Street Art στον σύγχρονο κόσμο, ειδικά μέσω του διαδικτύου και τον πολύ σημαντικό ρόλο που έχει παίξει στην πλήρη αποδοχή της σαν ένα ρεύμα της τέχνης.

Η Street Art είναι τέχνη που ξεκίνησε σαν αναρχική, καταγγελτική, σχεδόν μυστική και παράνομη προσωπική πρακτική. H  οπτικοποίηση γίνονταν κυρίως μέσα από τα γκράφιτι και τα tags από μια  κοινότητα ανθρώπων με τους δικούς τους κώδικές, κανόνες, ιεραρχίες και κώδικες επικοινωνίας που χρησιμοποιούσαν τον δημόσιο χώρο, αντικείμενα, κτήρια και επιφάνειες, χωρίς κανένα σεβασμό στους νόμους που τον  προστατεύουν σαν δημόσια περιουσία. Με τα χρόνια από την δεκαετία του 90′ και μετά η Street Art εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό καλλιτεχνικό κίνημα και αναπόσπαστο τμήμα του αστικού τοπίου σε πάρα πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Οι καλλιτέχνες της Street Art  με τα πολλά και διαφορετικά στυλ τους έχουν συμβάλλει στην δημιουργία ενός οπτικού ιδιώματος που εκτός των άλλων αποσταθεροποιεί τους καθιερωμένους τρόπους σκέψης. Η Street Art έχει πετύχει να είναι ένα καλά τεκμηριωμένο αντικείμενο μελέτης με αρκετή βιβλιογραφία που συνεχώς επεκτείνεται και αυτό μαζί με την μεγάλη αποδοχή από το κοινό δείχνει  ότι αυτή η μορφή τέχνης αντιπροσωπεύει μια πολιτιστική καμπή παγκόσμια σημαντική, μόνιμη και μη αναστρέψιμη. Τα έργα της Street Art βρίσκονται πλέον σε εκθέσεις σε σπουδαία μουσεία και gallery . Η μεγάλη δημοσιότητα που έχει πάρει το έργο σημαντικών Street Artists όπως οι Shepard Fairey, Banksy και Swoon για να αναφέρω μερικούς από την διεθνή σκηνή, κάνει το έργο τους τόσο επιδραστικό και προσφέρει στους ίδιους μια τεράστια αναγνωρισιμότητα που σπάνια απολαμβάνουν καλλιτέχνες που έχουν εξελιχθεί  και παρουσιάζουν το έργο τους μέσα από τους θεσμοθετημένους οργανισμούς της σύγχρονης τέχνης. Αυτό ισχύει βέβαια για την παγκοσμιοποιημένη πλέον Street Art και για Έλληνες καλλιτέχνες σαν τον Ino, τον Sonke ή τον Fikos, για να αναφέρω μερικούς χαρακτηριστικούς .

Φωτογραφία από έργο του JR το 2019

Η Φωτογραφία ως καλλιτεχνική πρακτική της Street Art

Είναι αρκετοί καλλιτέχνες της Street Art που έμπνευσή τους αποτελεί μια φωτογραφία που συνήθως την μετασχηματίζουν, είτε αντιγράφοντας την με ζωγραφικό τρόπο ή αναπαράγοντας την ακόμη και αλλοιωμένη ή μετασχηματισμένη με άλλες τεχνικές όπως τα φωτοαντίγραφα ή τα στένσιλ. Στην παρούσα εργασία μου έχω επικεντρωθεί σε καλλιτέχνες της Street Art που χρησιμοποιούν τις ίδιες τις φωτογραφίες τυπωμένες με διάφορους τρόπους είτε ως αυτόνομα έργα, είτε με την τεχνική του κολάζ ή αντίστοιχες τεχνικές ως τμήμα του συνολικού τους έργου .

Παρόλο που θα ήθελα να παρουσιάσω αλφαβητικά τους καλλιτέχνες της Street Art που χρησιμοποιούν την φωτογραφία στην καλλιτεχνική τους πρακτική θέλω να αποτίσω φόρο τιμής σε ένα πρωτοπόρο. Τον “Καταστασιακό” πατριάρχη της Street Art τον  Ernest Pignon-Ernest που γεννήθηκε στη Νίκαια το 1942. Από το 1966 έχει κάνει το δρόμο τόσο το σκηνικό όσο και το θέμα των εφήμερων έργων του, τα οποία συνήθως αντανακλούν τα ιστορικά  γεγονότα που συνδέονται  με κάθε τόπο που εκθέτει τα έργα του. Αυτή η πρακτική του Ernest Pignon-Ernest επηρέασε τους καλλιτέχνες της Street Art.

Όπως έχει πει και ο ίδιος σε συνεντεύξεις του «Οι τοποθεσίες  είναι τα απαραίτητα υλικά μου. Προσπαθώ να καταλάβω ότι υπάρχει εκεί στο χώρο, φως, χρώματα – και ταυτόχρονα και ταυτόχρονα ότι δεν φαίνεται πλέον, την ιστορία του τόπου, τις ξεχασμένες μνήμες. Αυτά τα υλικά  χρησιμοποιώ για να δημιουργήσω  τις εικόνες μου, οι οποίες έτσι γεννιούνται από τα μέρη όπου τις τοποθετώ. Δεν κάνω έργα σε μια δεδομένη κατάσταση, προσπαθώ να κάνω έργα με καταστάσεις» . Η κύρια κριτική θέση που επεξεργάστηκαν οι “καταστασιακοί καλλιτέχνες και θεωρητικοί που με αυτούς κυρίως αντλεί έμπνευση η παρέμβαση στον δημόσιο χώρο του Ernest Pignon-Ernest, είναι ταυτόχρονα η  κατάργηση και η πραγματοποίηση της τέχνης.

Αυτούς τους δύο διαφορετικούς δρόμους  που τους εμπνεύστηκαν από τους σουρεαλιστές και τους ντανταϊστές καλλιτέχνες, οι “καταστασιακοί” θεωρούν ότι    είναι οι αδιαχώριστες όψεις του ίδιου του ξεπεράσματος της τέχνης . Ο Ernest Pignon-Ernest αρκετές φορές αφήνει τις πρωτότυπες αφίσες του να τις καταστρέψουν οι καιρικές συνθήκες ή οι περαστικοί. Η εκ νέου φωτογράφιση της φθοράς τους δημιουργεί καινούργια αυτοτελή έργα που κολλιούνται με την μορφή αφίσας ξανά στον δημόσιο χώρο.

Ernest Pignon-Ernest 1979

Διαβάστε μερικά σχετικά ενδιαφέροντα άρθρα Φωτογραφία Δρόμου

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

 

Leonard Nimoy Φωτογραφίες

Leonard Nimoy The Full Body Project φωτογραφίες

Το φωτογραφικό έργο του Leonard Nimoy ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Αυτός ο τόσο γνωστός ηθοποιός είχε και άλλα ταλέντα καθώς ήταν και σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιητής, τραγουδιστής, συνθέτης και φωτογράφος.  Σήμερα αποφάσισα να σας παρουσιάσω μερικές φωτογραφίες από ένα φωτογραφικό έργο που δημιούργησε το 2007 το The Full Body Project.  Οι φωτογραφίες είναι εξαιρετικές  και  έχουν τον προφανή σκοπό να αμφισβητήσουν τα τρέχοντα πρότυπα της ομορφιάς. Έχουν επηρεαστεί από το έργο σπουδαίων καλλιτεχνών, ανάμεσα τους και  έργα φωτογράφων. Ως μοντέλα ο Nimoy έχει χρησιμοποιήσει τα μέλη μιας burlesque καλλιτεχνικής ομάδας του  San Francisco, τις The Fat Bottom Revue. Σας παρουσιάζω μαζί με κάποιες σκέψεις και μερικά από τα  από τα έργα που έδωσαν την έμπνευση.

Leonard Nimoy – The Full Body Project

H προηγούμενη φωτογραφία είναι επηρεασμένη από αυτή του Herb Ritts

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Η προηγούμενη φωτογραφία είναι επηρεασμένη από αυτόν τον πίνακα του Henri Matisse

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Οι προηγούμενες δύο φωτογραφίες είναι επηρεασμένες από αυτές τις φωτογραφίες του Helmut Newton

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Για την  προηγούμενη φωτογραφία η gallery που αντιπροσωπεύει το φωτογραφικό έργο του Leonard Nimoy λέει ότι η πηγή έμπνευσης είναι οι τρεις Χάριτες του Sandro Botticelli που τις παραθέτει κιόλας δίπλα στο έργο. Εμένα στο μυαλό μου αρχικά μου έφεραν τις τρεις Χάριτες του Peter Paul Rubens, όμως μου θύμιζαν και κάτι άλλο που με λίγο ψάξιμο το βρήκα. Είναι οι τρεις Χάριτες του Ραφαήλ. Σας παραθέτω και τους τρεις πίνακες  για να μου πείτε αν συμφωνείτε.

Οι τρεις Χάριτες του Sandro Botticelli λεπτομέρεια από τον πίνακα Άνοιξη

Οι τρεις Χάριτες του Ρούμπενς

Οι τρεις Χάριτες του Ραφαήλ

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Και σε αυτή την φωτογραφία έχω την διαφωνία μου. Παρόλο που ξεκάθαρα αναφέρεται σαν πηγή έμπνευσης το περίφημο γυμνό που κατεβαίνει τις σκάλες του Marcel Duchamp, πιστεύω ότι έχει παίξει ρόλο και μια φωτογραφία του Gjon Mili που κι αυτός πήρε αφορμή τον Marcel Duchamp για να κάνει τις δικές στρόμπο φωτογραφικές εκδοχές. Σας τα παραθέτω και τα δύο και αποφασίστε.

Marcel Duchamp

Gjon Mili

Στις υπόλοιπες φωτογραφίες του project δεν αναφέρονται σαφείς επιρροές. Σε κάποιες είναι εμφανείς, σε κάποιες άλλες όχι.

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Leonard Nimoy – The Full Body Project

Leonard Nimoy The Full Body Project

Leonard Nimoy The Full Body Project

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Ανδρέας Εμπειρίκος Φωτογραφίες

Φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου

Όλα ξεκίνησαν με αφορμή την ανάρτηση μου με τις διάσημες και τους διάσημους που κρατάνε φωτογραφική μηχανή στα χέρια τους που τελικά εξελίχθηκες σε μια από τις δημοφιλέστερες αναρτήσεις του blog μου. Ανάμεσα στους διάσημους που έγιναν γνωστοί για άλλες τους δραστηριότητες και όχι τις φωτογραφικές, υπάρχουν αρκετοί που ήταν και φωτογράφοι με συνέπεια και μεγάλο φωτογραφικό έργο.  Έτσι σιγά-σιγά είχε ξεκινήσει αναρτήσεις που να παρουσιάζω και κάποιες φωτογραφίες αυτών των διασήμων “ερασιτεχνών” φωτογράφων”.

Ανάμεσα τους βέβαια περιλαμβάνεται  και ο ποιητής Ανδρέας  Εμπειρίκος. Ευτυχώς εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει μια έκδοση για όποιον θέλει να δει κάποιες φωτογραφίες του (Φωτοφράκτης: Οι φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, επιμ. Γιάννης Σταθάτος, Άγρα, Αθήνα 2001).

Όμως πιστεύω ότι μιας και ο όγκος του φωτογραφικού αρχείου του  ποιητή είναι μεγάλος, σίγουρα υπάρχει πλούσιο υλικό για τον μελετητή του μέλλοντος και πιθανά να δούμε και άλλες εκδόσεις.

Στην σημερινή ανάρτηση σας παρουσιάζω μερικές φωτογραφίες που έχω πάρει από ένα pdf του Γιάννη Σταθάτου και άλλες πηγές στο διαδίκτυο. Μπορείτε να διαβάσετε και ένα κείμενο στο site του  Γιάννη Σταθάτου και να βρείτε και ολόκληρο το pdf εκεί

Ανδρέας Εμπειρίκος και Φωτογραφία

Μπορείτε να δείτε και μια ακόμη ανάρτηση μου σχετική με τον φωτογράφο Ανδρέα Εμπείρικο. Ο φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος με τις φωτογραφικές του μηχανές

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

H φιλία του Γιάννη Τσαρούχη με τον Henri Cartier-Bresson

O ζωγράφος, ο φωτογράφος και η φωτοζωγραφική σχέση τους

Αν κάνει κάποιος μια αναζήτηση στο ίντερνετ με αυτά τα δύο ονόματα μαζί στα αποτελέσματα θα βρει αρκετές φωτογραφίες που τράβηξε ο Henri Cartier-Bresson τον Γιάννη Τσαρούχη και βέβαια αρκετές αναφορές στο σπίτι με τις Καρυάτιδες της οδού Ασωμάτων που αποτέλεσε και για τους δύο πηγή έμπνευσης. Όμως δεν υπάρχει κάποιο άρθρο ή κάποια αναφορά ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είχαν μια πιο στενή φιλική σχέση και όχι  μια τυχαία σχέση εξαιτίας των ταξιδιών του Henri Cartier-Bresson στην Ελλάδα, όπου  γνώρισε αρκετούς διανοούμενους και καλλιτέχνες. Επειδή  πιστεύω ότι υπήρξε μεταξύ τους μια στενή φιλία θέλω να προσθέσω  με αυτή μου την ανάρτηση τα επιχειρήματα που με οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα και όλες τι σχετικές διαθέσιμες φωτογραφίες. Ελπίζω αυτά τα λίγα στοιχεία να αποτελέσουν έναυσμα για κάποιον ερευνητή στο μέλλον, ώστε να ψάξει για περισσότερα στοιχεία και αποδείξεις για την πιθανή φιλική σχέση αυτών των δύο σπουδαίων καλλιτεχνών.

Μια από τις πιο γνωστές φωτογραφίες που τράβηξε ο Bresson στην Ελλάδα το 1953 (εικόνα 1)

Η πρώτη σκέψη ότι μπορεί αυτοί οι σημαντικοί καλλιτέχνες  να είχαν μια πιο στενή σχέση έγινε όταν ψάχνοντας για την ημερομηνία που τραβήχτηκε η γνωστή φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson  με τις δύο γιαγιάδες κάτω από το σπίτι με τις Καρυάτιδες (εικόνα 1), διαπίστωσα ότι τραβήχτηκε το 1953 ενώ ο πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη είχε ζωγραφιστεί ένα τουλάχιστον χρόνο πριν,  το 1952 (εικόνα 2).

Ο πίνακας του Τσαρούχη με το σπίτι με τις Καρυάτιδες ζωγραφισμένος το 1952 (εικόνα 2)

 Έτσι σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε ο πίνακας του Τσαρούχη να ήταν η έμπνευση για τον φωτογράφο που ρώτησε τον ζωγράφο αν το σπίτι ήταν αληθινό και που μπορούσε να το βρει. Μια ακόμη φωτογραφία που τράβηξε ο Bresson τον Τσαρούχη στην είσοδο του νεοκλασικού σπιτιού της θείας του στον Πειραιά πιστεύω ότι συνηγορεί υπέρ της εικασίας μου (εικόνα 3).

Εικόνα 3

Βέβαια όλα αυτά μπορεί να είναι απλά φαντασίες δικές μου. Οι φωτογραφίες που τράβηξε ο Henri Cartier-Bresson   τον Γιάννη Τσαρούχη ήταν αποτέλεσμα καθαρά επαγγελματικής σχέσης και όχι γιατί έκαναν παρέα οι δύο καλλιτέχνες . Δείτε την χαρακτηριστική φωτογραφία που ο Γιάννης Τσαρούχης χορεύει ζεϊμπέκικο (εικόνα 4).

Εικόνα 4

Αυτή φωτογραφία με έκανε να ψάξω το θέμα περισσότερο. Είναι γνωστή και μια άλλη φωτογραφία του Bresson από την Ελλάδα με κάποιον να χορεύει ζεϊμπέκικο σε ένα κουτούκι (εικόνες 5 και 6), έτσι θεώρησα πάλι πολύ πιθανό ξέροντας την αγάπη του Τσαρούχη για το ζεϊμπέκικο και τους λαϊκούς ανθρώπους, ότι αυτός πήγαινε τον φίλο του στα κουτούκια.

Εικόνα 5

Χορευτές στο ίδιο μαγαζί που χορεύει στην εικόνα 4 ο  Γιάννης Τσαρούχης (Εικόνα 6)

Που όμως μπορούν να στηριχτούν όλα αυτά; Πάμε να σας παραθέσω τα γενικότερα επιχειρήματα  μου για το τι μπορούσε να φέρει αυτούς τους δυο σημαντικούς ανθρώπους κοντά. Πρώτα από όλα η κοντινή τους ηλικία. Το 1908 γεννημένος ο Henri Cartier-Bresson  , Το 1910 ο Γιάννης Τσαρούχης. Τα κοινά βιώματα της παιδικής τους ηλικίας. Γόνοι μεγαλοαστικών οικογενειών  και οι δύο,  γάλλος  ο  ένας, γαλλικής παιδείας και αισθητικής ο άλλος.  Η  μεγάλη αγάπη και των δύο για τις τέχνες και την ζωγραφική, ενώ προσθέτω ότι ανακάλυψα πρόσφατα την αγάπη του Γιάννη Τσαρούχη μετά από επίσκεψη στο σπίτι- Μουσείο είδα ότι διέθετε και Rolleiflex και φωτόμετρο χειρός. Οπότε και κοινή η αγάπη για την φωτογραφία.

Όλα αυτά βέβαια στηριγμένα στις λιγοστές φωτογραφίες και στις λιγοστές πληροφορίες και πιο πολύ σε εικασίες δικές μου. Θεωρώντας ότι είναι πιθανό να υπάρχουν αναφορές σε κείμενα δικά τους (ημερολόγια, αλληλογραφία) ή  και σε κείμενα άλλων που να αφορούν την μεταξύ τους φιλική σχέση. Την αναζήτηση αυτή την είχα αφήσει για κάποια στιγμή στο μέλλον. Όμως έχω και άλλα επιχειρήματα που ενίσχυσαν την άποψη μου ότι ήταν φίλοι. Ο κοινός στενός φίλος Στρατής Ελευθεριάδης-Τεριάντ που στην πραγματικότητα υπήρξε εκτός από  φίλος  και μαικήνας και για τους δυο τους. Ο Τσαρούχης μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Τεριάντ για ένα διάστημα. Έμεινε στην Γαλλία για μεγάλα διαστήματα  μετά από αυτή με την περίοδο της φιλοξενίας. Μάλιστα την περίοδο 1967-1981 ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν μόνιμος κάτοικος Γαλλίας. Μην ξεχνάμε ότι ο Τεριάντ κυκλοφόρησε τα 2 πρώτα λευκώματα του Bresson και βοήθησε όσο κανένας άλλος στην φήμη του και στο να εδραιωθεί ο Henri Cartier-Bresson  ως καλλιτέχνης φωτογράφος, ενώ   του οφείλουμε και τον όρο «αποφασιστική  στιγμή».

Αυτό που ήρθε όμως να μου επιβεβαιώσει με κάποιο τρόπο αυτές μου τις εικασίες είναι πριν από μέρες που έπεσε στα χέρια μου ένας υπέροχος τόμος για το έργο του Γιάννη Τσαρούχη (ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ 1910-1989 – ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ – ΙΔΡΥΜΑ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ ΑΘΗΝΑ 1990) στον οποίο ο ίδιος ο ζωγράφος γράφει στην σελίδα 62 : «Προηγουμένως, όμως , εξέθεσα στην αίθουσα PAYNE (1953) κάτι μικρές ακουαρέλες με τοπία και πορτραίτα γνωστών κοινωνικών προσώπων. Η έκθεση αυτή είχε αυτό που λέμε επιτυχία. Ο Καρτιέ Μπρεσσόν που βρισκόταν στην Αθήνα εκείνη την εποχή,  είδε την έκθεση και μου πρότεινε να του δώσω μαθήματα τεχνικής. Του τα έδωσα, πολύ αργότερα όμως» . Αυτή η φράση στην ουσία μου έδωσε αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση και εδώ είμαστε για να δούμε αν θα επιβεβαιωθώ από κάποιον ερευνητή που θα θεωρήσει ενδιαφέρον το συγκεκριμένο ζήτημα ώστε να το ερευνήσει και να μάθουμε πότε και που έγιναν αυτά τα μαθήματα ζωγραφικής.

Παραθέτω μερικές ακόμη φωτογραφίες από αυτές που τράβηξε κατά καιρούς ο Henri Cartier-Bresson   τον Γιάννη Τσαρούχη.

Η τελευταία χρονολογικά φωτογραφία που τράβηξε ο Bresson τον Τσαρούχη το 1970

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Φωτογραφία και Street Art

O Brassaï και τα Graffiti  του Παρισιού

Στην γενικότερη ενασχόληση μου για την σχέση φωτογραφίας και Street Art έχω καταλήξει  ότι ο Brassaï που είναι γνωστότερος σαν ο φωτογράφος της Παρισινής νύχτας, είναι ο πρώτος στην ιστορία της τέχνης και της φωτογραφίας που φωτογράφισε συστηματικά graffiti στο δημόσιο χώρο. Μάλιστα όχι μόνο τα φωτογράφισε, αλλά τα δημοσίευσε σε περιοδικά και αργότερα σε βιβλία, ενώ αυτό το κομμάτι της δουλειάς του αποτέλεσε και τμήμα αρκετών φωτογραφικών εκθέσεων από το Παρίσι  και το Βερολίνο μέχρι την Νέα Υόρκη.

Μια από τις σπουδαιότερες εκδόσεις της δουλειάς του Brassaï με τα Graffiti

Ας πάρουμε  όμως τα πράγματα από την αρχή . Την δεκαετία του 30′ ο Brassaï είναι ήδη γνωστός σαν ο φωτογράφος της Παρισινής νύχτας άλλωστε το 1933 είχε δημοσιεύσει το φωτογραφικό λεύκωμα “Το Παρίσι την νύχτα” που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους σημαντικότερους φωτογράφους στη Γαλλία και στον κόσμο. Από νωρίτερα όμως στις περιηγήσεις του στο Παρίσι είχε προσέξει και είχε ξεκινήσει να φωτογραφίζει διάφορα πράγματα που συναντούσε γραμμένα ή σχεδιασμένα στους Παρισινούς τοίχους, στους δρόμους στα πάρκα και στις πλατείες. Αυτό που αρχικά ενθουσίασε τον Brassaï ήταν το πόσο θύμισαν αυτά τα σχέδια στους τοίχους παιδικά σχέδια αλλά και την πρωτόγονη τέχνη που τόσο ενθουσίαζε τον κύκλο των σουρεαλιστών καλλιτεχνών φίλων του. Έτσι οι πρώτες φωτογραφίες  του δημοσιεύτηκαν στον Μινώταυρο μια έκδοση των σουρεαλιστών.

Μερικά από τα παρισινά graffiti που τράβηξε ο Brassaï

Η ενασχόληση του Brassaï  με τα παρισινά graffiti συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Τα φωτογράφιζε με συνέπεια. Κρατούσε σημειώσεις αν έβρισκε κάποιο καινούργιο και δεν ευνοούσαν οι συνθήκες εκείνη την στιγμή για να το φωτογραφίσει, ώστε να επανέρθει με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Με αυτό τον τρόπο τα χαρτογραφούσε κιόλας και έτσι ακόμη και αν τα έσβηναν ή τα κατέστρεφαν ήξερε που είχε φωτογραφίσει το κάθε τι.  Αυτό το τόσο σημαντικό έργο  αργότερα μετά τον πόλεμο οδήγησε σε εκδόσεις φωτογραφικών λευκωμάτων αλλά και μιας φωτογραφικής έκθεσης. Το πιο σημαντικό όμως για μένα είναι η επίδραση που άσκησαν αυτές οι φωτογραφίες του Brassaï στους καλλιτέχνες της εποχής και γενικότερα στη σύγχρονη τέχνη. Είναι σίγουρο ότι η τέχνη των Joan Miro, Jean Dubuffet και Antoni Tàpies  ακόμη και του Πικάσο για να αναφέρω μερικούς, έχει επηρεαστεί από την Street Art της εποχής στο Παρίσι που συστηματικά φωτογράφισε κατέγραψε και ανάδειξε ο Brassaï.

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα graffiti της εποχής 

Λίγα στοιχεία για την ζωή και το έργο του Brassai μπορείτε να βρείτε και σε αυτή μου την ανάρτηση Brassaï – Μπρασάι

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

 

Voigtlander SUPER NOKTON 29mm f/0.8 Aspherical

O πιο φωτεινός φακός στον κόσμο

Ανακοινώθηκε από την Cosina/ Voigtlander ότι στις 10 Δεκεμβρίου 2020 θα κυκλοφορήσει ο Voigtlander SUPER NOKTON 29mm f/0.8 Aspherical. Στην ουσία είναι ο πιο φωτεινός φακός που θα έχει βγει στην παραγωγή. Ο φακός θα διαθέτει  11 οπτικά στοιχεία σε 7 ομάδες  (11/7 elements/groups ) και διάφραγμα 12 λεπίδων για όσο το δυνατόν ομαλότερο μπόκε. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του είναι, ελάχιστη απόσταση εστίασης 37 εκατοστά, χειροκίνητο διάφραγμα, χειροκίνητη εστίαση με ενδείξεις απόστασης και βάθους πεδίου. Το βάρος του είναι 703 γραμμάρια, έχει μήκος 8,89 εκατοστά και διάμετρο 72,3 χιλιοστά και η διάμετρος των φίλτρων του είναι  62mm. Η γωνία λήψης του νέου φακού είναι 42,75° (ισοδύναμη με φακό 58 mm στις full frame).

Πριν από αυτόν η Cosina/ Voigtlander είχε και άλλους αντίστοιχους φακούς που τους εκτιμούν ιδιαίτερα οι οπαδοί φωτογράφοι του φιλμ και της χειροκίνητης εστίασης. Ας θυμηθούμε και 2 παραδείγματα φακών της παλιότερης εποχής που είχαν κάνει αίσθηση.

Canon EF 50mm 1.0 L (full frame)

O φακός παρουσιάστηκε το 1989. Λίγα χρόνια πριν η Canon είχε πρωτοπαρουσιάσει την σειρά μηχανών και φακών EOS βάζοντας ψηλά τον πήχη για τον ανταγωνισμό. Ο φακός κυκλοφόρησε κυρίως ως η απόδειξη ότι η Canon μπορεί να κατασκευάσει έναν τέτοιο φακό και της τεχνολογικής πρωτοπορίας της (ο φακός εκτός των άλλων ήταν AF), παρά σαν φωτογραφική ουσία. Για αυτό άλλωστε ο φακός σταμάτησε να κατασκευάζεται το 2000. Ζύγισε σχεδόν ένα κιλό (985 γραμμάρια) και ήταν πανάκριβος. Εξωτερικά έμοιαζε με τον μοντέρνο Canon EF 85mm f/1.2 II L και εντελώς ξεχωριστό για  πενηντάρη φακό είχε και επιλογή για focus limit.

Leica Noctilux 50mm f/0.95 (full frame)

Ένας ακόμη από τους θρυλικούς φακούς της Leitz, που ακολούθησε στην σειρά μια σειρά διάσημους προγόνους τον πρώτο του 1966 με φωτεινότητα f 1,2, στην συνέχεια αυτόν με φωτεινότητα f 1. To 2008 παρουσιάστηκε η σημερινή έκδοση Noctilux-M 50mm f/0.95 Aspherical. Στα μεονεκτήματα αυτής της σειράς ήταν ότι δεν εστίαζαν κοντά. Η εστίαση ξεκινούσε μετά από το ένα (1) μέτρο. Βέβαια αυτό ισχύει λίγο πολύ για όλους τους φακούς της Leica γιατί αλλιώτικα το σφάλμα παράλλαξης θα ήταν πιο έντονο στις κοντινές αποστάσεις. Τα χαρακτηριστικά του οκτώ στοιχεία σε πέντε ομάδες (8/5 elements/group) και ζυγίζει 700 γραμμάρια. Η διάμετρος των φίλτρων είναι 60mm και διαθέτει ενσωματωμένο σκίαστρο.

Κλείστρο ή φωτοφράχτης (φωτοφράκτης)

Μερικές σκέψεις για τους φωτογραφικούς όρους κλείστρο και φωτοφράχτης

Πολλά χρόνια ήθελα να γράψω ένα τέτοιο άρθρο που να αφορά μια πολύ κοινή λέξη στην φωτογραφία, την λέξη κλείστρο,  που εμένα προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε. Οι περισσότεροι χρήστες της ελληνικής φωτογραφικής γλώσσας θεωρούν τον όρο κλείστρο σαν σωστή μετάφραση του αγγλικού όρου shutter και αυτόν χρησιμοποιούν και αναπαράγουν. Πιστεύω ότι η εκκίνηση του όρου πρέπει να έγινε από μετάφραση του γερμανικού όρου  verschlüsse (μιας και η γερμανική φωτογραφική βιομηχανία  τουλάχιστον προπολεμικά δημιουργούσε πρωτότυπους φωτογραφικούς όρους εκτός από προϊόντα).  Όμως αυτό είναι δουλειά των γλωσσολόγων και δεν έχω ούτε τις γνώσεις, ούτε και τα εργαλεία να δω πότε πρωτοεμφανίστηκε ο όρος αν μεταφράστηκε από τα γερμανικά στα αγγλικά ή το αντίθετο κ.λπ. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την εμφάνιση της ελληνικής μετάφρασης “κλείστρο” και των όρων όπως διαφραγματικό κλείστρο ή κλείστρο εστιακού επιπέδου που συνήθως χρησιμοποιούσαμε παλιότερα. Εγώ μόνο στην βιωματική σχέση μου με την ελληνική φωτογραφική γλώσσα μπορώ να στηριχτώ και για αυτό το λόγο θα μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας και για να θέσω κάποια ερωτήματα στην ουσία στους ειδικούς που πιθανά να μας δώσουν κάποια στιγμή απαντήσεις.

Παλιός φωτοφράχτης μιας ταχύτητας του 1875

Όταν ξεκίνησα την ενασχόληση μου με την φωτογραφία ο όρος κλείστρο κυριαρχούσε. Είχαμε λοιπόν βασικά 2 τύπους κλείστρων. Τα κλείστρα διαφραγματικού επιπέδου. Για να καταλαβαινόμαστε τα κλείστρα που βρίσκονταν μέσα στους φακούς δίπλα στο διάφραγμα. Αυτά τα κλείστρα κυριαρχούσαν στις διοπτικές φωτογραφικές μηχανές  και στις φωτογραφικές μηχανές στο στούντιο που διέθεταν τέτοιους φακούς με τέτοια κλείστρα. Ο άλλος τύπος κλείστρου ήταν το κλείστρο εστιακού επιπέδου. Το κλείστρο δηλαδή που ανοιγόκλεινε ακριβώς μπροστά από το επίπεδο του φιλμ και τώρα του ψηφιακού αισθητήρα. Με μια βασική διαφορά. Τότε το κλείστρο εστιακού επιπέδου πήγαινε μαζί με έναν μηχανισμό που “όπλιζε” ξανά την φωτογραφική μηχανή για να είναι έτοιμη να τραβήξει και προωθούσε και το φιλμ στο επόμενο καρέ. Όταν μετά από λίγα μόλις χρόνια από το ξεκίνημα της ενασχόλησης μου με την φωτογραφία συνάντησα το ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου “Φωτοφράκτης” που είναι γραμμένο το 1960, αποφάσισα να χρησιμοποιώ την λέξη αυτή ή την λέξη “φωτοφράχτης” που έβγαινε καλύτερα μιας και η λέξη φράχτης ήταν μια λέξη που χρησιμοποιούσα στο από παιδί, αντί για την λέξη κλείστρο.

Διαφραγματικός φωτοφράχτης

Ο κυριότερος λόγος που έκανα αυτή την αλλαγή με επιμονή ήταν η απέχθεια μου για τα όπλα που πάντα μου τα θύμιζε η λέξη κλείστρο, όπως και η λέξη “οπλίζω” για την φωτογραφική μηχανή. Ποτέ δεν θεώρησα την φωτογραφική μηχανή σαν ένα όπλο. Η φωτογραφική μηχανή είναι ένα εργαλείο που με την βοήθεια του ο άνθρωπος παράγει τέχνη. Για αυτό για χρόνια και αργότερα που ξεκίνησα να διδάσκω φωτογραφία πάντα το κλείστρο και τα είδη του κλείστρου τα ανέφερα σαν φωτοφράχτες. Φωτοφράχτης διαφραγματικού επιπέδου, φωτοφράχτης εστιακού επιπέδου. Όλα τα χρόνια έβλεπα τον όρο αυτόν σιγά-σιγά να επικρατεί και ξαφνικά άρχισα να διαπιστώνω ότι ο όρος κλείστρο δυστυχώς επανακάμπτει και όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι τον χρησιμοποιούν για να περιγράψουν ένα μηχανισμό που καμία σχέση δεν έχει σχέση με αυτά που οι παλιότεροι φωτογράφοι θεωρούσαν ότι τους θύμιζαν κλείστρα πυροβόλων όπλων.

Φακός με φωτοφράχτη διαφραγματικού επιπέδου

Βέβαια έχω μια εξήγηση για αυτό αν και δεν μπορώ να είμαι βέβαιος.Πολλοί από τους συγγραφείς βιβλίων για την τεχνική της φωτογραφίας ήταν αξιωματικοί του στρατού οπότε αυτοί οι όροι τους ήταν πιο κοντινοί όταν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν την ελληνική φωτογραφική γλώσσα μεταφράζοντας όρους από αγγλικά και γαλλικά  και γερμανικά φωτογραφικά βιβλία και από τα γερμανικά εγχειρίδια των φωτογραφικών μηχανών και των φακών. Ακόμη και αν δεχτώ ότι παλιά οι φωτοφράχτες θύμιζαν κλείστρα , στην ψηφιακή φωτογραφία ο μηχανισμός του φωτοφράχτη  δεν έχει καμία σχέση με κάτι τέτοιο. Πόσο μάλλον οι πιο πρόσφατοι ψηφιακοί φωτοφράχτες που απλά καθορίζουν τον χρόνο έκθεσης και δεν έχουν κανένα κινούμενο μηχανισμό. Παρόλα αυτά έχω δει να γράφουν για ψηφιακά κλείστρα, που ακούγεται γελοίο. Μου κάνει επίσης εντύπωση ότι κάποια λεξικά δεν αναφέρουν καθόλου στην λέξη κλείστρο την φωτογραφική χρήση και κάποια που την αναφέρουν το κάνουν λανθασμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην πύλη για την ελληνική γλώσσα αναφέρει την φωτογραφική χρήση του κλείστρου δεύτερη “2. εξάρτημα της φωτογραφικής μηχανής που, ανοιγοκλείνοντας, επιτρέπει στο φως να περάσει μέσα από το φακό και να επηρεάσει το φιλμ.”, η οποία εξήγηση είναι παλιά,  ισχύει μόνο για τους φωτοφράχτες διαφραγματικού επιπέδου. Στους φωτοφράχτες εστιακού επιπέδου το φως έχει ήδη περάσει από τον φακό. Νομίζω ότι η καλύτερη εξήγηση για οποιοδήποτε λεξικό για την λέξη κλείστρο ή φωτοφράχτης είναι :   “Μηχανισμός της φωτογραφικής μηχανής που ανοιγοκλείνοντας καθορίζει για πόσο χρόνο το φως θα επηρεάσει το φιλμ ή τον ψηφιακό αισθητήρα”

Φωτοφράχτης εστιακού επιπέδου

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τα πράγματα μπορεί να είναι πιο απλά και ότι επειδή ο όρος κλείστρο είναι πιο σύντομος,  για αυτό τον λόγο οι προσπάθειες αντικατάστασης του να μην πιάνουν τόπο. Αλλά τουλάχιστον εγώ θα προτιμώ για όσο μπορώ να επικοινωνήσω , να χρησιμοποιώ τον ποιητικότερο όρο  φωτοφράχτης (έχει και το φως μέσα) παρά τον όρο κλείστρο. Εσείς τι λέτε;

 

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis