Η αντεπίθεση της Leica στην Ιαπωνική λαίλαπα
Την δεκαετία του 50 η Ιαπωνική φωτογραφική βιομηχανία στράφηκε στην κατασκευή και την ανάπτυξη όλο και καλύτερων και φθηνότερων SLR. Όμως αυτό που τρόμαξε την αυτοκράτειρα Leitz-Leica που 35 χρόνια κυριαρχούσε στις τηλεμετρικές φωτογραφικές μηχανές και στους φακούς -τις μηχανές που οι φωτογράφοι ονόμαζαν μινιατούρες- ήταν η απρόσμενη εμπορική επιτυχία, αλλά και τα χαρακτηριστικά μηχανών σαν την Asahi Pentax και τη Nikon F. Έτσι αναγκάστηκε από τα πράγματα να στραφεί και εκείνη στο να κατασκευάσει την δική της SLR.
Το σύστημα της Leica Visoflex III με φακό 90mm προσαρμοσμένο σε μια Leica M3
Ο Ernesto “Che” Guevara φανατικός φωτογράφος, με μια Leica με το σύστημα Visoflex
Η πρώτη αποφασιστική κίνηση έγινε το 1964, πέντε μόλις χρόνια (για τα δεδομένα της εποχής ήταν πολύ γρήγορη αντίδραση) από την πρώτη παρουσίασης της Nikon F. To όνομα της μηχανής απάντησης της Leica καθόλου πρωτότυπο, ακολούθησε την γιαπωνέζικη πεπατημένη, Leicaflex. Η Leicaflex ήταν μια μηχανή που βγήκε σε αρκετές εκδόσεις από το 1964 μέχρι το 1976 στην αγωνιώδη προσπάθεια να ανταγωνιστεί τους γιαπωνέζους στο γήπεδό τους, στις SLR.
Η πρώτη πραγματική SLR από την Leica, μια Leicaflex που για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ήταν μια παταγώδης εμπορική αποτυχία
Όμως οι SLR της Leica συνάντησαν μουδιασμένη υποδοχή. Πρώτον γιατί ήταν πανάκριβες σε σχέση με τις γιαπωνέζικές και δεύτερον αυτοί οι σατανάδες η γιαπωνέζοι σε κάθε μοντέλο παρουσίαζαν και μια καινούργια συναρπαστική δυνατότητα που έκαναν τους φωτογράφους να τους προτιμούν.
Στην σειρά R μέχρι την Leica R7 είναι φανερή η επίδραση των Minolta της σειράς Χ, εδώ η πρώτη της σειράς η Leica R3
Οι κύριοι ανταγωνιστές εκείνα τα πρώτα χρόνια όταν οι γιαπωνέζοι σταμάτησαν να κάνουν τηλεμετρικές μηχανές αντίγραφα της Leica, ήταν οι Nikon, οι Pentax και οι Minolta. Όμως γρήγορα την επόμενη δεκαετία έκαναν κι άλλες μηχανές δυναμική είσοδο. Οι Canon και οι Olympus οπότε η Leica χρειάζονταν κάτι πιο δραστικό.
Η Leica R7 είναι η τελευταία της σειράς R που σχεδίασε η Minolta
Η επόμενη απάντηση της Leica στον καταιγισμό γιαπωνέζικων SLR ήταν η σειρά R και μάλιστα μετά την παταγώδη αποτυχία των Leicaflex, είχε αποφασίσει να συνεργαστεί με την Minolta για την επόμενη SLR της. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν η Leica R3 το 1974-1980, η Leica R4 και παραλλαγές το 1980-1984, η Leica R5 το 1987, η Leica R6 το 1988–1992 με απόλυτα μηχανική λειτουργία, την μπαταρία την είχε μόνο για το φωτόμετρο και η τελευταία της συνεργασίας με την Minolta η Leica R7. Το επόμενο μοντέλο ήταν ολοκληρωτική σχεδίαση και παραγωγή Leica η R8 το 1996–2002 και το τελευταίο μοντέλο αυτής της λογικής και σειράς η Leica R9, που παράγονταν μέχρι το 2009.
H Leica R8 η πρώτη SLR στη σειρά R που σχεδίασε η Leica μόνη της
Όμως οι φωτογραφικές μηχανές που όχι μόνο συνέχισαν αλλά και δυνάμωσαν την φήμη της Leica ήταν οι τηλεμετρικές της σειράς M που διαδέχτηκαν τις Leica I, Leica II, Leica III και δημιούργησαν τον δικό τους μύθο, πάντα βέβαια μαζί με τους θρυλικούς φακούς της Leitz. Η σειρά M με πρώτη την Μ3 του 1954 ήταν μια καινούργια αρχή για τις τηλεμετρικές φωτογραφικές μηχανές της Leica μιας και εγκαινίασε και την μπαγιονέτ άρμοση για τους φακούς (μέχρι τότε οι φακοί της Leica ήταν βιδωτοί). Μια εξαιρετική σειρά φωτογραφικών μηχανών που έβαλε την Leica στην νέα μεταπολεμική εποχή και έκανε την εταιρεία αυτή που γνωρίσαμε στο τελευταίο μισό του 20ου αιώνα.
Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε και στο τηλέφωνο 6944303397.