Χθες έκλεισε ένας χρόνος από τον θάνατο του σπουδαίου ανθρώπου και φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη. Ξέρετε το κόλλημα που έχω με τις φάτσες των σπουδαίων φωτογράφων πόσο μάλλον ενός τόσο αγαπητού σαν τον Γιάννη Μπεχράκη. Έτσι σήμερα αντί για άλλο μνημόσυνο αποφάσισα να σας παρουσιάσω μαζεμένες διάφορες φωτογραφίες που απεικονίζουν τον ίδιο.
Ανάμεσα στις άλλες αναρτήσεις έχω ξεκινήσει και κάποιες με φωτογραφίες των ίδιων των φωτογράφων. Αυτοπορτραίτα ή φωτογραφίες που τους έχουν τραβήξει άλλοι. Κυρίως γιατί για τους περισσότερους γνωστούς φωτογράφους δεν υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από τους ίδιους. Σήμερα θα δείτε μερικές φωτογραφίες του Robert Capa.
Ήρθε επιτέλους στα χέρια μου το φωτογραφικό λεύκωμα του αγαπημένου μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Γιατί λέω επιτέλους γιατί το βρήκα μεταχειρισμένο σε πολύ καλή τιμή. Είχα μετανιώσει κάποια στιγμή που σε ένα παζάρι του ΜΙΕΤ που είναι ο εκδότης, δεν το είχα πάρει στη μισή τιμή και έτσι μετά από 20 χρόνια από την έκδοση του ήρθε ο καιρός να το παρουσιάσω και σε εσάς.
Ο Γιώργος Σεφέρης είναι γνωστό αρκετά χρόνια ότι ήταν παθιασμένος ερασιτέχνης φωτογράφος. Το φωτογραφικό του έργο έγινε γνωστό με την έκθεση και την έκδοση αυτού του φωτογραφικού λευκώματος από το ΜΙΕΤ όταν απόκτησε το 1999 το φωτογραφικό αρχείο του ποιητή. Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη και με πολύ καλά ασπρόμαυρα τυπώματα και καλύπτει σχεδόν 50 χρόνια φωτογραφικής δραστηριότητας του ποιητή. Σας αφήνω να δείτε μερικές φωτογραφίες και ας εύχομαι να δείτε και την έκθεση και το ίδιο το λεύκωμα κάποια στιγμή.
” Το ανά χείρας λεύκωμα σχεδιάστηκε για να συνοδεύσει την ομότιτλη έκθεση που οργάνωσε και επιμελήθηκε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης ως ελάχιστη οφειλόμενη συμβολή στο φετινό «έτος Σεφέρη». Θέμα και περιεχόμενο της έκθεσης είναι οι φωτογραφίες που έβγαλε ο ποιητής, από τα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι (1918 – 1924) ως τις τελευταίες εκδρομές του στην Ελλάδα το 1969 – 1970 ο φωτογράφος Γιώργος Σεφέρης. Η οφειλή μας δεν είναι μόνο στη μνήμη του ποιητή αλλά και στους κληρονόμους του. Το 1984, με την ευκαιρία της έκθεσης που παρουσιάσε τότε το Μορφωτικό Ίδρυμα σε συνεργασία με το Δήμο Λευκωσίας, στην Πύλη της Αμμοχώστου (24 Μαϊου – 8 Ιουνίου), η Μαρώ Σεφέρη εμπιστεύτηκε στον Ε. Χ. Κάσδαγλη μεγάλο μέρος του φωτογραφικού αρχείου του Γιώργου Σεφέρη, και το 1999 η Άννα Λόντου, ολοκληρώνοντας την γεναιοδωρία της μητέρας της, παρέδωσε στο ίδρυμα όσα αρνητικά είτε αντίτυπα φωτογραφιών βρέθηκαν στο σπίτι της οδού Άγρας.
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)”
Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis
Alex Webb – Άλεξ Ουέμπ – Φωτογράφος
Ο Alex Webb γεννήθηκε στις 5 Μαίου του 1952 στο San Francisco στην California. Το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία ξεκίνησε από το γυμνάσιο. Σπούδασε λογοτεχνία και ιστορία στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, ενώ στο ίδιο πανεπιστήμιο στο Carpenter Center for the Visual Arts σπούδασε φωτογραφία. Το 1974 ξεκίνησε να εργάζεται σαν φωτορεπόρτερ. Μετά από φωτογραφίσεις στην Καραιβική και το Μεξικό ξεκίνησε το ενδιαφέρον του με την έγχρωμη φωτογραφία πράγμα που το συνέχισε σε όλη του την καριέρα με αποτέλεσμα να θεωρείται από τους πρωτοπόρους φωτογράφους στην χρήση του χρώματος.
Το 1979 έγινε μέλος του πρακτορείου Magnum. Έχει δημοσιεύσει πάμπολλα φωτογραφικά λευκώματα που αποτελούν σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες φωτογραφικές γενιές. Σας αναφέρω τα πιο σημαντικά. Hot Light/Half-Made Worlds (1986), Under a Grudging Sun (1989) From The Sunshine State (1996), Amazon (1997) Crossings (2003), Istanbul (2007), The Suffering of Light (2011), La Calle (2016), ενώ σε συνεργασία με την γυναίκα του και καλλιτεχνική του σύντροφο την φωτογράφο και ποιήτρια Rebecca Norris Webb τα λευκώματα Violet Isle (2009), Memory City (2014), Alex Webb and Rebecca Norris Webb on Street Photography and the Poetic Image (2014), Slant Rhymes (2017), and Brooklyn: The City Within (2019).
Οι φωτογραφίες του Alex Webb έχουν εκτεθεί σε διάφορα μουσεία και γκαλερί ανά τον κόσμο. Σας αναφέρω μερικά όπως το Walker Art Center, the Museum of Photographic Arts, the International Center of Photography, the Museum of Contemporary Art in San Diego, and the Whitney Museum of American Art, the Metropolitan Museum, NYC, and the High Museum of Art in Atlanta, Georgia. Η δουλειά του υπάρχει σε διάφορες ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές τέχνης. Του έχουν ανατεθεί διάφορα φωτογραφικά έργα από τους οργανισμούς High Museum of Art και the Banesto Foundation στην Ισπανία. Σαν φωτορεπόρτερ έχει συνεργαστεί με τα περισσότερα περιοδικά και εφημερίδες του κόσμου, αλλά ξεχωριστή θέση έχουν οι δημοσιεύσεις και οι συνεργασίες με τα περιοδικά Geo, Time, National Geographic και The New York Times Magazine.
Ο Alex Webb έχει κερδίσει πάρα πολλά βραβεία και υποτροφίες ανάμεσα τους το New York Foundation of the Arts Grant το 1986, το National Endowment for the Arts Fellowshipτο 1990, το Hasselblad Foundation Grant το 1998, μια υποτροφία από το ίδρυμα Guggenheim Fellowship το 2007. Κέρδισε επίσης το Leopold Godowsky Color Photography Award το 1988, το Leica Medal of Excellence το 2000 και το David Octavius Hill Award το 2002. Όλα τους πολύ σημαντικά φωτογραφικά βραβεία.
Ο Walker Evans γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του 1903 στο November 3, 1903 St. Louis των ΗΠΑ και πέθανε στις 10 Απριλίου του 1975 στο New Haven του Connecticut των ΗΠΑ. Οι σπουδές του και τα ενδιαφέροντα του είχαν μεγαλύτερη σχέση με το γράψιμο και την λογοτεχνία, παρόλα αυτά ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1928 παίρνοντας έμπνευση όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος από το φωτογραφικό έργο των Eugène Atget και August Sander. Οι πρώτες του φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν ήταν στην ποιητική συλλογή The Bridge του φίλου του Hart Crane. Το 1930 τράβηξε φωτογραφίες μια σειρά βικτωριανά σπίτια στη Βοστώνη. Το 1933 τράβηξε φωτογραφίες στην Κούβα μια ανάθεση από τον εκδοτικό οίκο Lippincott. Στην Κούβα γνώρισε τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ και έκαναν πολύ παρέα μάλιστα από τον συγγραφέα δανείστηκε χρήματα για να παρατείνει την διαμονή του στο νησί. Όταν έφυγε άφησε στον Χέμινγουεϊ 46 πρωτότυπες φωτογραφίες που ανακαλύφθηκαν και εκτέθηκαν μόλις το 2002.
Από το 1935 ο Walker Evans συνεργάζεται με την Resettlement Administration (RA) που αργότερα μετασχηματίστηκε σε Farm Security Administration (FSA). Εκείνη την περίοδο τραβάει μερικές από τις πιο γνωστές του φωτογραφίες ανάμεσα τους και το πορτραίτο της κας Allie Mae Burroughs και άλλων μελών της οικογένειας της που έγιναν τα σύμβολα της μεγάλης ύφεσης. Η συνεργασία με την FSA κράτησε μέχρι το 1938 χρονιά που ο Walker Evans έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση που ήταν και η πρώτη ατομική έκθεση φωτογράφου στο ΜοΜΑ. Η έκθεση αλλά και το φωτογραφικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε με τον τίτλο “American Photographs” είναι ορόσημα στην ιστορία της παγκόσμιας και της Αμερικάνικης φωτογραφίας και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες φωτογράφους γνωστούς και άγνωστους. Το 1938 και το 1939 ο Walker Evans υπήρξε συνεργάτης και μέντορας της Helen Levitt .
To 1945 o Walker Evans στράφηκε στην δημοσιογραφία αρχικά σαν δημοσιογράφος στο περιοδικό ΤΙΜΕ και αργότερα σας συντάκτης στο περιοδικό FORTUNE μέχρι το 1965 όπου έγινε καθηγητής φωτογραφίας στο τμήμα γραφικών τεχνών του Yale University School of Art. Το 1966 δημοσιεύθηκε το δεύτερο φωτογραφικό του λεύκωμα το “Many are Called”. Μια από τις τελευταίες του φωτογραφικές δουλειές ήταν μια σειρά φωτογραφιών το 1968 για την εταιρεία Brown Brothers Harriman & Co.’s Συνέχιζε να φωτογραφίζει μέχρι το 1973-1974, ακόμη και όταν λόγω ηλικίας και κακής υγείας δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει βαρύ και περίπλοκο εξοπλισμό με μια φωτογραφική μηχανή Polaroid SX-70. Ο Walker Evans θεωρείται και δίκαια ένας από τους πατριάρχες της Αμερικάνικης φωτογραφίας μιας και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μια μεγάλη γενιά από μεταπολεμικούς φωτογράφους στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο και με τις φωτογραφίες του αλλά και με την διδασκαλία του στο Yale.
Ο W. Eugene Smith γεννήθηκε στην πόλη Wichita του Κάνσας στις 30 Δεκεμβρίου 1918 και πέθανε στις 15 Οκτωβρίου του 1978 στην πόλη Τούσον στην Αριζόνα. Η μητέρα του ήταν ερασιτέχνης φωτογράφος και όταν στα 9 του χρόνια ο W. Eugene Smith της ζήτησε χρήματα για να αγοράσει φωτογραφίες αεροπλάνων που ήταν το πάθος του, τότε εκείνη του έδωσε την παλιά της φωτογραφική μηχανή με την συμβουλή να τις τραβάει μόνος του. Μέχρι τα 15 του ήταν ένας ολοκληρωμένος φωτογράφος τόσο που τον πλησίασε ο Frank Noel και τον έπεισε να γίνει φωτορεπόρτερ για τις εφημερίδες The Wichita Eagle και την Τhe Wichita Beacon.
Το 1938 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη και δούλεψε για το περιοδικό Newsweek αλλά γρήγορα τον απόλυσαν καθώς δεν ήθελε να δουλέψει με φωτογραφικές μηχανές μεγάλου φορμά και προτιμούσε τις Contax του, αλλά και επειδή δεν έβαζε εύκολα νερό στο κρασί του. Τότε ξεκίνησε την συνεργασία με το LIFE και μια φιλική σχέση με τον δημοσιογράφο και επιμελητή εικόνων Wilson Hicks. Από την στιγμή που μπήκε η Αμερική στον πόλεμο φωτογράφισε στα μέτωπα του Ειρηνικού όπου τράβηξε και την περίφημη φωτογραφία με τον πεζοναύτη με την ελληνική καταγωγή (τον Ευάγγελο Κλωνή) μέχρι και το 1945 που τραυματίστηκε σοβαρά στην μάχη της Okinawa. Γυρίζοντας στην Αμερική ταλαιπωρήθηκε για μερικά χρόνια με αλλεπάλληλες εγχειρήσεις. Το 1946 τράβηξε την πρώτη φωτογραφία μετά από τον τραυματισμό του. Ήταν τα δύο του παιδιά να περπατάνε στον κήπο του. Αυτή η φωτογραφία είχε κεντρικό ρόλο στην έκθεση The family of man που έγινε στο ΜοΜΑ το 1955.
Από το 1948 που επανήρθε στην ενεργό δράση μέχρι το 1954 ο W. Eugene Smith φωτογράφησε για το περιοδικό Life μια σειρά φωτογραφικών δοκιμίων με ανθρωπιστική ματιά που έθεσαν τις βάσεις του σύγχρονου φωτορεπορτάζ και τα οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, χαρακτηρίζονται από έντονη ενσυναίσθηση και κοινωνική συνείδηση. Πράγματα που πάντα ήταν ιδιαίτερα αναπτυγμένα στις εικόνες του W. Eugene Smith. Αυτά τα φωτο-δοκίμια θεωρούνται αριστουργήματα. Το πρώτο που δημοσιεύθηκε αφορούσε τη ζωή ενός επαρχιακού γιατρού στο Κολοράντο του Dr. Ernest Ceriani και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στον 24ωρο αγώνα του να σώζει ανθρώπινες ζωές. Ένα άλλο φωτο-δοκίμιο που είχε θέμα τις σκληρές συνθήκες που δούλευε μια αφροαμερικανή μαία η Maude E. Callen, είχε σαν αποτέλεσμα χιλιάδες δολάρια σε προσφορές από τους αναγνώστες του LIFE και την ίδρυση μιας μαιευτικής κλινικής. Όταν δημοσιεύθηκαν οι φωτογραφίες του από το ισπανικό χωριό Deleitosa, ο Ansel Adams του έστειλε μια συγχαρητήρια επιστολή γεμάτη επαίνους που ο W. Eugene Smith την είχε τρία χρόνια συνέχεια επάνω του μέχρι αποφασίσει να απαντήσει.
Το 1954 σταμάτησε την συνεργασία του με το LIFE και το 1955 έγινε μέλος του πρακτορείου Magnum. Η ανάθεση από το πρακτορείο ενός πορτραίτου της πόλης του Πίτσμπουργκ για περίπου 100 φωτογραφίες οδήγησε σε ένα 2χρονο φωτογραφικό έργο 13000 αρνητικών πράγμα που ψύχρανε τις σχέσεις Magnum- W. Eugene Smith. Το τελευταίο σπουδαίο έργο του W. Eugene Smith ήταν η αποκάλυψη για την μόλυνση που προκαλούσε με βαρέα μέταλλα η χημική βιομηχανία Chisso στην Ιαπωνία και συγκεκριμένα τις επιπτώσεις στις ζωές των φτωχών κατοίκων του γειτονικού χωριού Minamata. Ένα ρεπορτάζ που προκάλεσε τρομερή αίσθηση όταν δημοσιεύθηκε το 1975.
Η Vivian Maier γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1926 και πέθανε στις 21 Απριλίου του 2009 στην Αμερική. Η μαμά της Maria Jaussaud ήταν Γαλλίδα. Η Vivian Maier είναι μια πραγματική αποκάλυψη για τον κόσμο της φωτογραφίας καθώς το φωτογραφικό της αρχείο πάνω από 150000 αρνητικά ανακαλύφθηκε και εκτιμήθηκε μετά τον θάνατο της καθώς η ίδια από ότι φαίνεται δεν επιθυμούσε να εκθέσει ή να εκδόσει τις φωτογραφίες της. Φωτογράφιζε με συνέπεια για πολλές δεκαετίες κυρίως σε αμερικάνικες μεγαλουπόλεις, την Νέα Υόρκη, Σικάγ και στο Λος Άντζελες και στα ταξίδια της σε διάφορους προορισμούς, ενώ ταυτόχρονα εργάζονταν σαν εσωτερική οικιακή βοηθός και νταντά.
Το έργο της ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία και ο κύριος υπεύθυνος για την διάσωση και την προβολή του ήταν ένας νεαρός ιστορικός από το Σικάγο ο John Maloof που έχει καταφέρει και έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος των αρνητικών της. Ο John Maloof είχε το ένστικτο και την εξυπνάδα να διακρίνει την αξία του έργου της Vivian Maier. Εξυπνάδα που δυστυχώς δεν διέθεταν τα μεγάλα μουσεία και οι gallery που απευθύνθηκε στην αρχή ώστε να τον βοηθήσουν στην επιμέλεια και την προβολή του έργου που είχε ανακαλύψει. Έτσι ακόμη ενώ υπάρχουν επικρίσεις και δικαστικές διενέξεις , ο John Maloof ανέλαβε μόνος του το βάρος της ανάδειξης του έργου της Vivian Maier και καλά έκανε γιατί τα έχει καταφέρει πάρα πολύ καλά καθώς υπάρχουν εκδόσεις και εκθέσεις του έργου της Vivian Maier όχι μόνο από τη δική του πλευρά, αλλά και από άλλους που διαθέτουν κάποια μικρά τμήματα του αρχείου της.
Το έργο της Vivian Maier είναι λογικό να προκάλεσε αντικρουόμενα συναισθήματα στους ειδικούς καθώς μόνο και μόνο η ύπαρξη του μοιάζει να μας τρολάρει. Μια νταντά που μπορούμε άνετα να την χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον ιδιόρυθμη, έχει δημιουργήσει ένα στηβαρό και τεράστιας αξίας φωτογραφικό έργο που θα το ζήλευαν πάρα πολλοί παλιοί και νέοι σπουδαίοι φωτογράφοι. Ένα φωτογραφικό έργο που την τοποθετεί ισάξια μαζί με τα όλα τα τεράστια ονόματα της αμερικάνικης και της παγκόσμιας φωτογραφίας. Μάλιστα ανάμεσα στο σύνολο του έργου της που κυρίως περιλαμβάνει φωτογραφία δρόμου και τοπία πόλης υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό ξεχωριστό κομμάτι που σωστά έχει ξεχωριστεί και αναδειχθεί, τα αυτοπορτραίτα της. H Vivian Maier δημιουργεί με κάθε ευκαιρία και ένα αυτοπορτραίτο. Αυτό και μόνο το τμήμα του έργου της θα έφτανε για να την τοποθετήσουμε στους μεγάλους της φωτογραφίας. Χαρακτηριστική είναι επίσης η ευχέρεια που έχει με την φωτογράφιση των παιδιών.
Είναι ακόμη νωρίς για τους ιστορικούς της φωτογραφίας και τους ειδικούς ώστε να εκτιμήσουν το έργο τους όπως του αξίζει και έτσι δεν θα βρείτε την Vivian Maier στις ιστορίες της φωτογραφίας και στους καταλόγους με τους σπουδαίους φωτογράφους, ούτε στα ειδικά αφιερώματα ή τις αντίστοιχες ομαδικές εκθέσεις. Όμως για μένα της ανήκει μια θέση ανάμεσα στους πολύ σπουδαίους φωτογράφους και δασκάλους της φωτογραφίας. Μια τιμητική θέση στο φωτογραφικό στερέωμα. Υπάρχουν ήδη αρκετά βιβλία με φωτογραφίες της. Κάποια από αυτά είναι. Vivian Maier: Street Photographer 2011, Vivian Maier: Self-Portraits 2013, Eye to Eye: Photographs by Vivian Maier 2014, Vivian Maier: A Photographer Found 2014.
Υπάρχουν ήδη αρκετά βιβλία με φωτογραφίες της. Κάποια από αυτά είναι. Vivian Maier: Street Photographer 2011, Vivian Maier: Self-Portraits 2013, Eye to Eye: Photographs by Vivian Maier 2014, Vivian Maier: A Photographer Found 2014.
Ο Steve McCurry γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1950 στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Στο Πανεπιστήμιο Penn State University πήγε με σκοπό να σπουδάσει σκηνοθεσία και κινηματογράφο, αλλά αποφοίτησε το 1974 με πτυχίο στις θεατρικές σπουδές. Το ενδιαφέρον του για την φωτογραφία ξεκίνησε όταν άρχισε να τραβάει φωτογραφίες για την φοιτητική εφημερίδα του πανεπιστημίου την The Daily Collegian. Η καριέρα του σαν πολεμικός φωτορεπόρτερ ξεκίνησε εντελώς κατά τύχη μιας και βρέθηκε στο Αφγανιστάν λίγο πριν την σοβιετική εισβολή. Οι φωτογραφίες του δημοσιεύθηκαν αμέσως στα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες ανάμεσα τους στους The New York Times το Time και το Paris Match, ενώ κέρδισε το βραβείο Robert Capa Gold Medal.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας καριέρας στο πολεμικό φωτορεπορτάζ που κράτησε πολλά χρόνια και κάλυψε τις συγκρούσεις στο Ιράν και το Ιράκ, τον Λίβανο, τις Φιλιππίνες, την Καμπότζη, τον πόλεμο στον κόλπο και το Αφγανιστάν. Συχνά δούλευε για το National Geographic ενώ σαν ένας από του σπουδαιότερους φωτογράφους της εποχής μας το 1986 έγινε μέλος του πρακτορείου Magnum. Η δουλειά του μεταστράφηκε με τα χρόνια από το πολεμικό φωτορεπορτάζ στο κοινωνικό ρεπορτάζ μια και τις περισσότερες φορές στις φωτογραφίες του παρουσίαζε κυρίως τα αποτελέσματα που έχει ο πόλεμος στους ανθρώπους, ενώ αργότερα η δουλειά του έγινε πιο προσωπική και καλλιτεχνική.
Η πιο γνωστή φωτογραφία του Steve McCurry αλλά και μια από τις πιο γνωστές φωτογραφίες στην ιστορία της φωτογραφίας είναι το πορτραίτο μιας 12χρονης Αφγανής της Sharbat Gula που ο φωτογράφος τράβηξε το 1984 σε ένα καταυλισμό προσφύγων το 1984 στο Πακιστάν και έγινε εξώφυλλο στο National Geographic τον Ιούνιο του 1985, ενώ χρησιμοποιήθηκε και για αφίσες, φυλλάδια και ημερολόγια της Διεθνούς Αμνηστείας. Η ταυτότητα του κοριτσιού παρέμεινε άγνωστη μέχρι το 2002 που η ομάδα του National Geographic την βρήκεκαι ο Steve McCurry την ξαναφωτογράφησε. Ο Steve McCurry με συνέπεια τραβούσε έγχρωμες διαφάνειες και πιο συγκεκριμένα ένα φιλμ της Kodak το Kodachrome 64. Το αποτέλεσμα ήταν να συνδεθεί η δουλειά του πολύ στενά με το συγκεκριμένο φιλμ και όταν η Kodak σταμάτησε να το κατασκευάζει του χάρισε το τελευταίο ρολό φιλμ που εμφανίστηκε στο τελευταίο εργαστήριο που το εμφάνιζε το Dwayne’s Photo στο Parsons του Kansas τον Ιούλιο του 2010.
Ο Steve McCurry εκτός από τις εξαιρετικές φωτογραφίες που έχει από τα διάφορα ταξίδια του έχει και ένα εξαιρετικό σύνολο από πορτραίτα. Από το 2005 που ξεκίνησε να τραβάει με ψηφιακό τρόπο έχει αναφερθεί πολλές φορές στα πλεονεκτήματα της ψηφιακής φωτογραφίας και της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής και στο πόσο καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερες δυνατότητες δίνει στον φωτογράφο σε σχέση με την εποχή του φιλμ, ειδικά σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού.
Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε και στο τηλέφωνο 6944303397
O Sebastião Salgado γεννήθηκε στην Βραζιλία στις 8 Φεβρουαρίου του 1944. Σπούδασε οικονομικά στο Σάο Πάολο, αλλά η πολιτική αναταραχή στην Βραζιλία και οι αριστερές του ιδέες τον οδήγησαν μαζί με τη γυναίκα του να μεταναστεύσουν στο Παρίσι για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Εκεί ξεκίνησε να φωτογραφίζει χρησιμοποιώντας την φωτογραφική μηχανή της γυναίκας του. Εργάστηκε σαν οικονομολόγος για διεθνείς οργανισμούς πράγμα που τον οδήγησε σε πολλά ταξίδια στην Αφρική. Τότε αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την φωτογραφία και άφησε την καριέρα στα οικονομικά. Τα πρώτα χρόνια τραβούσε από γάμους μέχρι αθλητικές διοργανώσεις, μέχρι να στραφεί ολοκληρωτικά στην φωτογραφία κοινωνικού ντοκουμέντου που τον έκανε διάσημο.
Το πρώτο του σπουδαίο φωτογραφικό έργο ήταν φωτογραφίες από την περιοχή Σαχέλ σε τέσσερις χώρες στην υποσαχάρια Αφρική, την Αιθιοπία, το Σουδάν, το Τσαντ και το Μάλι, σε συνεργασία με τους γιατρούς χωρίς σύνορα. Φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο φωτογραφικό λεύκωμα ” Sahel The End of the Road “. Στο επόμενο φωτογραφικό του έργο φωτογραφίζει την πατρίδα του την Νότια και την Κεντρική Αμερική. Οι φωτογραφίες περιλαμβάνονται στο φωτογραφικό λεύκωμα “Other Americas” του 1986. Ακολούθησε η σπουδαία δουλειά Workers : an archaeology of the industrial age” που εκδόθηκε το 1993 και είναι ένας ύμνος στην χειρονακτική εργασία και στον άνθρωπο.
Στα χρόνια που ακολουθούν ο Σαλγκάντο ασχολείται με το θέμα των προσφύγων, τους εκτοπισμούς, τους εμφύλιους πολέμους και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, δουλειά που ολοκληρώνεται με την έκδοση του λευκώματος ” Migrations : humanity in transition” το 2000. Μετά από αυτή τη σπουδαία δουλειά ο Σαλγκάντο απογοητευμένος από αυτά που βλέπει όλα τα χρόνια να κάνει ο άνθρωπος στους συνανθρώπους του, αποφασίζει να ασχοληθεί με άλλη θεματική και φωτογραφίζει ότι πιο αγνό μπορεί να βρει στο πλανήτη γη. Παρθένες περιοχές, σπάνια ήδη που κινδυνεύουν με εξαφάνιση και απομονωμένες φυλές ανθρώπων που ζουν μακριά από τον σύγχρονο πολιτισμό είναι το περιεχόμενο του τελευταίου φωτογραφικού λευκώματος του Sebastião Salgado που ονομάζεται Genesis και εκδόθηκε το 2013.
Ο Sebastião Salgado είναι μια ξεχωριστή περίπτωση μέσα στους σπουδαίους φωτογράφους με μια απίστευτη ματιά όσο αφορά το κάδρο και το φως παρόλο που δεν διστάζει να τραβήξει και σε ανάποδες συνθήκες και πολλές φορές είναι εμφανής η τοπική υπερ/υποέκθεση στις φωτογραφίες του την εποχή του φιλμ, αλλά και η επεξεργασία την εποχή της ψηφιακής. Είναι ένας ανθρωπιστής που πραγματικά αφιέρωσε τη ζωή του για να δημιουργήσει το φωτογραφικό του έργο. Έχει ταξιδέψει σε πάνω από 120 χώρες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Ακούραστος βοηθός του, μάνατζερ και επιμελητής των εκδόσεων και του συνολικού έργου του, η γυναίκα του Lelia. Δείτε οπωσδήποτε το ντοκιμαντέρ για το έργο του και τη ζωή του που κυκλοφόρησε το 2014. “Το Αλάτι της Γης” σε συνσκηνοθεσία του Βιμ Βέντερς και του γιού του Juliano Salgado. Ο Sebastião Salgado συνεργάστηκε με τα πρακτορεία Sigma και Gamma, υπήρξε μέλος του πρακτορείου Magnum αλλά από το 1994 ίδρυσε μαζί με την γυναίκα του το φωτογραφικό πρακτορείο Amazonas. Έχει βραβευτεί με τα σπουδαιότερα φωτογραφικά βραβεία, ενώ από το 2001 είναι πρεσβευτής καλής θέλησης της UNISEF.
Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis
Ο Robert Doisneau γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1912 και πέθανε την 1η Απριλίου του 1994 στην Γαλλία. Ο κατεξοχήν φωτογράφος των δρόμων του Παρισιού σπούδασε γραφικές τέχνες, χαρακτική και λιθογραφία έναν χώρο πολύ συγγενικό με την φωτογραφία κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου. Στα 16 του άρχισε να ασχολείται ερασιτεχνικά με την φωτογραφία, αλλά ήταν τόσο καλός που το 1931 βρέθηκε να είναι βοηθός του φωτογράφου André Vigneau. Το 1932 πούλησε την πρώτη του φωτογραφική ιστορία στο περιοδικό Excelsior. Το 1934 ξεκίνησε να εργάζεται σαν φωτογράφος στο διαφημιστικό τμήμα της αυτοκινητοβιομηχανίας Renault, συνεργασία που κράτησε για 5 χρόνια. Τελικά τον έδιωξαν γιατί αργούσε να πάει στην δουλειά το πρωί.
Το 1939 ξεκίνησε την συνεργασία του με τον Charles Rado και το φωτογραφικό πρακτορείο Rapho που του ανέθεσε να ταξιδέψει σε όλη την Γαλλία αναζητώντας ενδιαφέρουσες φωτογραφικές ιστορίες. Τότε διαμορφώθηκε το προσωπικό του φωτογραφικό στυλ με το οποίο έγινε γνωστός στις επόμενες δεκαετίες. Στις αρχές του πολέμου στρατεύτηκε σαν φωτογράφος ενώ συμμετείχε ενεργά στην γαλλική αντίσταση οι γνώσεις του στη χαρακτική και την φωτογραφία φάνηκαν πολύ χρήσιμες στην δημιουργία πλαστών ταυτοτήτων και διαβατηρίων.
Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με πολλές εμπορικές φωτογραφικές δουλειές. Είχε συμβόλαιο ακόμη και με την Vogue για φωτογραφήσεις μόδας, αλλά αυτό που πάντα τον συγκινούσε ήταν η φωτογραφία δρόμου. Από το 1946 συμμετείχε μαζί με άλλου σπουδαίους φωτογράφους σαν τον Rene-Jacques, τον Willy Ronis και τον Pierre Jahan, στην ομάδα Le Groupe des XV που σκοπό είχε την αναγνώριση της φωτογραφίας σαν τέχνης ισάξιας με τις υπόλοιπες αναγνωρισμένες τέχνες.
Το 1950 ο Robert Doisneau τράβηξε την πιο γνωστή του φωτογραφία με τίτλο ” Le baiser de l’hôtel de ville”. Είναι το περίφημο φιλί στους πολύβουους δρόμους του Παρισιού που θα μείνει για πάντα το σύμβολο του νεανικού έρωτα. Τέτοιες φωτογραφίες κατέγραφε μέχρι τον θάνατο του το 1994 ο Robert Doisneau και για αυτό θα μείνει στην ιστορία της φωτογραφίας. Για τις πανέμορφες εικόνες από στιγμές της καθημερινότητας που συνήθως περνούν απαρατήρητες. Στιγμές γεμάτες συγκίνηση, ευαισθησία και χιούμορ με επίκεντρο τον άνθρωπο που χάρη στον φωτογραφικό φακό του Robert Doisneau θα επιζήσουν στην αιωνιότητα. Άλλωστε όπως έλεγε και ο ίδιος “Τα θαύματα της καθημερινής ζωής είναι πάρα πολύ συναρπαστικά. Ακόμη και ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης του κινηματογράφου δεν μπορεί να φανταστεί και να σκηνοθετήσει το αναπάντεχο που μπορεί να συναντήσετε την κάθε στιγμή στο δρόμο.
