Category Archives: Σπουδαίοι Φωτογράφοι

Μερικοί από τους σημαντικότερους φωτογράφους στην ιστορία της Φωτογραφίας. Τμήμα των σχετικών βιβλίων μου.

Λουκάς Σαμαράς (1936-2024) Φωτογράφος

Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι,

Lucas Samaras ένας Έλληνας διεθνής φωτογράφος

Ο Λουκάς Σαμαράς είναι ένας διεθνούς φήμης εικαστικός καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε διάφορες φωτογραφικές τεχνικές για ένα μεγάλο τμήμα του έργου του, οπότε μπορούμε άνετα να τον χαρακτηρίσουμε ως φωτογράφο. Γεννήθηκε στην Καστοριά το 1936. Στα δώδεκα του χρόνια το 1948 ταξίδεψε με την μητέρα του στις ΗΠΑ για να επανενωθούν με τον πατέρα του γιατί τους είχε χωρίσει η έναρξη του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Ο ίδιος έχει αναφέρει ότι επειδή δεν γνώριζε την αγγλική γλώσσα στράφηκε στην ζωγραφική και στα εικαστικά που είναι μια διεθνής γλώσσα. Σπούδασε καλές τέχνες στο πανεπιστήμιο Rutgers και ιστορία της τέχνης στο Columbia της Νέας Υόρκης. Αμέσως μετά έκανε δύο χρόνια σπουδές υποκριτική. Όλες αυτές οι σπουδές με απανωτές υποτροφίες.

Λουκάς Σαμαράς

Από τα πρώτα χρόνια ενασχόλησης του με την τέχνη ενεργοποιήθηκε το ενδιαφέρον του για την εξερεύνηση του εαυτού του όταν άρχισε να ζωγραφίσει αυτοπορτρέτα από μπροστά αλλά και από πίσω χρησιμοποιώντας καθρέπτες. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την δημιουργία ανάγλυφων συναρμολόγησης  και κουτιά που περιείχαν στοιχεία από το άμεσο περιβάλλον και αντικείμενα από φθηνά καταστήματα. Αντικείμενα όπως μαχαιροπίρουνα, καρφιά, καθρέφτες, νήματα σε έντονα χρώματα και φτερά – επικολλημένα με υγρό αλουμίνιο ή γύψο. Όλα αυτά μαζί με την συμμετοχή σε happenings δικά του αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Το 1959 συμμετείχε στην πρώτη ομαδική και έκανε και την πρώτη ατομική έκθεση.

Λουκάς Σαμαράς

Όλη η πορεία του την επόμενη δεκαετία ήταν σημαντική. Όμως  θεωρώ ως ορόσημο στην δουλειά του το 1969 που άρχισε να χρησιμοποιεί φωτογραφικές μηχανές και υλικά άμεσης εμφάνισης Polaroid. Αυτή ήταν μια καινοτόμα χρήση του φωτογραφικού μέσω και το πιο σημαντικό σε αυτό το τμήμα του έργου του είναι η επέμβαση του στις φωτογραφίες άμεσης εμφάνισης κατά την διάρκεια της χημικής διεργασίας, επέμβαση που γίνονται με γραφίδες μολύβια ή και τα ίδια του τα δάχτυλα.  Όλο αυτό το μεγάλο τμήμα του έργου αφορούσε κυρίως παραμορφωμένα αυτοπορτρέτα. Αυτή η λογική και διαδικασία συνεχίστηκε και όταν ήρθε σε επαφή με τους υπολογιστές και την ψηφιακή τέχνη το 1996 και την χρήση του photoshop. To 2002 απόκτησε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή.

Λουκάς Σαμαράς

Με όλη την προηγούμενη εμπειρία οδηγήθηκε  στα του 2003, μια σειρά που χαρακτηρίζεται από παραμορφωμένα αυτοπορτρέτα και ψυχεδελικές συνθέσεις.  Σε όλα τα θέματα του μέχρι και τον θάνατο του σήμερα η φωτογραφία είναι παρούσα. Το έργο του Λουκά Σαμαρά δεν μπορείς να το κατηγοριοποιήσεις καθώς αγγίζει πολλά από τα κινήματα της σύγχρονης τέχνης. Το θέμα της αυτο-απεικόνισης και της ταυτότητας ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τις όποιες πρακτικές του κυρίως τις φωτογραφικές  με τις οποίες  στις αρχές της δεκαετίας του 1960, προώθησε ένα προσωπικό ιδίωμα που μοιάζει σουρεαλιστικό, ενώ ταυτόχρονα  αλλά πρότεινε μια ριζική απομάκρυνση από τα κύρια θέματα του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και της Ποπ Αρτ που ήταν κυρίαρχα εκείνη την περίοδο ενώ εξελίχτηκε σε ένα σημαντικό εκπρόσωπο της τέχνης του Assemblage (της τέχνης της συναρμολόγησης). Για αυτό εδώ το βιαστικό αφιέρωμα με αφορμή του θανάτου του σήμερα αντλήθηκαν στοιχεία κυρίως από την ιστοσελίδα της gallery που τον εκπροσωπούσε. Θα επανέρθω και με άλλες αναρτήσεις γιατί το έργο του Λουκά Σαμαρά είναι σημαντικό και εξόχως φωτογραφικό.

Λουκάς Σαμαράς

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Φωτογραφία στον Ουρανοξύστη 1932

Η ιστορία μιας Φωτογραφίας, Ιστορία της Φωτογραφίας, Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι, ,

Ποιoς ήταν ο φωτογράφος της διάσημης φωτογραφίας;

Βλέπω πολύ συχνά σε αναρτήσεις σε blog ιστοχώρους και λογαριασμούς στα social media για την έτσι κι αλλιώς διάσημη φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1932 με τους εργαζόμενους στην κατασκευή ενός ουρανοξύστη στην Νέα Υόρκη να κάνουν διάλειμμα για φαγητό καθισμένοι επάνω σε μια σιδηροδοκό που κρέμεται στον αέρα. Άπειρες αναρτήσεις και memes έχω δει να χρησιμοποιούν αυτή την φωτογραφία. Σχεδόν καμία ανάρτηση δεν αναφέρει το όνομα του φωτογράφου ή άλλες αναφέρουν ότι ο φωτογράφος είναι άγνωστος. Πάντως και ο φωτογράφος ήταν εκεί εργαζόμενος στις ίδιες επικίνδυνες συνθήκες και έτσι μπόρεσε να καταγράψει αυτή την σκηνή.

Φωτογραφία στον Ουρανοξύστη 1932

Lunch atop a Skyscrape η διάσημη φωτογραφία του 1932

Ο φωτογράφος αυτής της φωτογραφίας δεν είναι άγνωστος. Είναι γνωστός και ονομάζεται  Charles Ebbets.  Ο Τσαρλς Κλάιντ Έμπετς (1905–1978) ήταν Αμερικανός φωτογράφος και διάσημος για αυτή την φωτογραφία “Lunch atop a Skyscraper”. Ο Έμπετς γεννήθηκε στην Αλαμπάμα. Αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή σε ηλικία μόλις οκτώ ετών. Είχε και άλλες μεγάλες φωτογραφικές επιτυχίες κατά την διάρκεια της καριέρας του αλλά σαφώς η φωτογραφία στον ουρανοξύστη είναι η μεγαλύτερη.

Φωτογραφία στον Ουρανοξύστη 1932

Ο φωτογράφος της διάσημης φωτογραφίας Charles Ebbets

Ήδη από το 1930, ο Έμπετς ήταν γνωστός φωτογράφος και δημοσίευσε φωτογραφίες του σε μεγάλες εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ, ανάμεσα τους και στους New York Times. Το 1932, ο Έμπετς προσλήφθηκε ως επικεφαλής φωτογράφος του Κέντρου Ροκφέλερ. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1932, τράβηξε τη φωτογραφία “Μεσημεριανό στην κορυφή ενός ουρανοξύστη”, η οποία απεικονίζει έντεκα άντρες να κάθονται σε μια σιδερένια δοκό να τρώνε μεσημεριανό, με τα πόδια τους να κρέμονται δεκάδες μέτρα πάνω από τους δρόμους της Νέας Υόρκης στον 69ο όροφο. Παρόλο που φαίνεται ότι πολλοί φωτογράφοι συνεργάστηκαν στη λήψη, έχουμε πολλές αποδείξεις για την πατρότητα της φωτογραφίας από την πλευρά του Έμπετς. Απόδειξη πληρωμής με το επιστολόχαρτο του και άλλες αυθεντικές φωτογραφίες που τράβηξε ο Έμπετς κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο Rockefeller Center,  καθώς και αντίγραφα του αρχικού άρθρου από το 1932 που αναφέρει το όνομα του ως φωτογράφο. Ακόμη και μια φωτογραφία του ίδιου επάνω σε μια σιδερένια δοκό στον ίδιο ουρανοξύστη (την βλέπετε πιο πάνω). Όλα αυτά τα στοιχεία που υποστηρίζουν την πατρότητα του Ebbets έχουν επαληθευτεί ανεξάρτητα από επαγγελματίες ερευνητές, δικηγόρους πνευματικής ιδιοκτησίας και ιδιωτικούς ερευνητές. Κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας κυκλοφορίας της φωτογραφίας όλα τα τελευταία χρόνια ειδικά στο ίντερνετ κανένας άλλος φωτογράφος ή κληρονόμοι κάποιου φωτογράφου δεν έχουν ποτέ διεκδικήσει την πατρότητα αυτής της  διάσημης εικόνας.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Elliott Erwitt – Έλιοτ Έργουιτ

Η ιστορία μιας Φωτογραφίας, Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι, ,

Elliott Erwitt – Έλιοτ Έργουιτ – Φωτογράφος

Elliott Erwitt - Έλιοτ Έργουιτ

Ο Elliott Erwitt είναι ένας σπουδαίος φωτογράφος που γεννήθηκε το 1928 στο Παρίσι από γονείς Ρώσους μετανάστες και πέθανε στην Νέα Υόρκη στις 29 Νοεμβρίου του 2023. Πλήρης ημερών σε ηλικία 95 χρόνων αφήνοντας πίσω του 6  παιδιά, 10 εγγόνια και 3 δισέγγονα και ένα σπουδαίο φωτογραφικό και κινηματογραφικό έργο.

Elliott Erwitt - Έλιοτ Έργουιτ

Η οικογένεια του είχε μεταναστεύσει στην Αμερική το 1939. Εκεί στο Χόλυγουντ όπου έζησε ως έφηβος ανέπτυξε ενδιαφέρον για την φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Εκεί δούλεψε σε εργαστήριο ασπρόμαυρης φωτογραφίας, όπου πήρε τις πρώτες βάσεις στην φωτογραφία, ενώ συνέχισε τους πειραματισμούς του στο Los Angeles City College. Το 1948 μετακόμισε στην Νέα Υόρκη όπου έκανε μαθήματα κινηματογράφου. Για να πληρώνει τα δίδακτρα του δούλευε σαν φύλακας στην σχολή που σπούδαζε τη ιστορική New School for Social Research.

Elliott Erwitt - Έλιοτ Έργουιτ

Ο Erwitt ταξίδεψε στη Γαλλία και την Ιταλία το 1949 με μια Rolleiflex. Το 1951 υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Υπηρέτησε στην Ευρώπη σε διάφορες μονάδες του αμερικάνικου στρατού στην Γαλλία και στην Γερμανία  ασκώντας κυρίως φωτογραφικά καθήκοντα.  Στην Νέα Υόρκη είχε γνωριστεί με τον Robert Capa, τον Edward Steichen και τον Roy Stryker ο οποίος είχε υπάρξει επικεφαλής στο φωτογραφικό τμήμα του  Farm Security Administration (Οι τρυπημένες φωτογραφίες του FSA). Ο Stryker προσέλαβε αρχικά τον Erwitt για να εργαστεί για την Standard Oil Company, όπου έφτιαχνε μια φωτογραφική βιβλιοθήκη για την εταιρεία, ενώ  στη συνέχεια του ανέθεσε ένα μεγάλο έργο τεκμηρίωσης της  πόλης του Πίτσμπουργκ.

Elliott Erwitt - Έλιοτ Έργουιτ

Το 1953, ο Elliott Erwitt και εξαιτίας της γνωριμίας του με τον Robert Capa έγινε μέλος στο πρακτορείο Magnum και εργάστηκε ως ανεξάρτητος φωτογράφος για  διάφορα περιοδικά ανάμεσα τους τα Collier’s, Look, LIFE,  Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Erwitt υπηρέτησε ως πρόεδρος του Magnum για τρία χρόνια. Στη συνέχεια στράφηκε στον κινηματογράφο: τη δεκαετία του 1970 παρήγαγε αρκετά αξιόλογα ντοκιμαντέρ και τη δεκαετία του 1980 18 κωμωδίες για το HBO. Ο Elliott Erwitt έγινε γνωστός για τηνλεπτή ειρωνεία την  ανθρωπιστική ματιά και ευαισθησία που βέβαια ήταν παράδοση στο πνεύμα του πρακτορείου Magnum, όμως εγώ θεωρώ ότι έχει επηρεαστεί περισσότερο από τον Ρομπέρ Ντουανό .

Elliott Erwitt - Έλιοτ Έργουιτ

Ήταν σταθερή άποψη του  Elliott Erwitt  ήταν ότι η φωτογραφία πρέπει να μιλά απευθείας στις αισθήσεις και να δημιουργεί άμεσα συναισθήματα και όχι να απευθύνεται στην νόηση. «Όταν δημιουργείται η φωτογραφία, έρχεται εύκολα, ως δώρο που δεν θα  πρέπει να αμφισβητηθεί ή να αναλυθεί». Ο Erwitt προτίμούσε να μην θεωρεί τον εαυτό του έναν διανοούμενο ή καλλιτέχνη, αλλά ότι  απλά έκανε  τη δουλειά του. Συχνά δήλωνε ότι η φωτογραφία του επέτρεπε να ασχολείται με τα ενδιαφέροντά του ενώ ταυτόχρονα έβγαζε τα προς το ζην.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Γιάννης Μπεχράκης – Yannis Behrakis

Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι, , ,

Γιάννης Μπεχράκης Φωτογράφος

Ο Γιάννης Μπεχράκης είναι ένας ‘Ελληνας φωτορεπόρτερ διεθνούς φήμης.  Γεννήθηκε το 1960 και ο θάνατος του το 2019 από καρκίνο στα 59 του χρόνια αποτέλεσε ένα μεγάλο σοκ για τον κόσμο της Ελληνικής και της παγκόσμιας φωτογραφίας. Ξεκίνησε να τραβάει φωτογραφίες με μια Kodak Instamatic κυρίως τους συμμαθητές του στο Γυμνάσιο. Σπούδασε φωτογραφία στον ΑΚΤΟ  όπου γράφτηκε το 1985 και μπήκε από την αρχή της καριέρας του στον κόσμο του φωτορεπορτάζ καλύπτοντας την ελληνική επικαιρότητα. Μια κινηματογραφική ταινία το “Under Fire” του 1983 (παίχτηκε στην Ελλάδα ως “Αποστολή στην Νικαράγουα”) είναι αυτή που τον επηρέασε ώστε να γίνει πολεμικός φωτογράφος.

Γιάννης Μπεχράκης

Πορτραίτο του Γιάννη Μπεχράκη

 Η πρώτη του διεθνής αποστολή ήταν στην Λιβύη το 1989 όπου πήγε για λογαριασμό του Reuters. 27 χρόνια αργότερα ως επικεφαλής των φωτογράφων του Reuters στην Ελλάδα και για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης  το 2016 βραβεύτηκε με το μεγαλύτερο βραβείο που μπορεί να πάρει ένας φωτοτορεπόρτερ το βραβείο Πούλιτζερ.  Βραβείο που έχουν πάρει κατά καιρούς τεράστια ονόματα της παγκόσμιας φωτογραφίας, βραβείο που είναι το  “Νόμπελ” των φωτογράφων.

Γιάννης Μπεχράκης

Σε αυτή την 30χρονη καριέρα στο Reuters είτε σαν νεαρός φωτογράφος είτε σε διευθυντικές θέσεις ο Γιάννης Μπεχράκης πάντα ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος για όλους τους νέους φωτογράφους που διεκδικούσαν το όνειρο τους ακόμη και αν δούλευαν για αντίπαλα πρακτορεία.  Ο σκοπός του Γιάννη Μπεχράκη όπως το έχει εκφράσει ο ίδιος σε πολλές συνεντεύξεις : «Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”».

Γιάννης Μπεχράκης

Για αυτό τον λόγο ο Γιάννης Μπεχράκης για 30 χρόνια κάλυψε όλες τις δύσκολες παγκόσμιες ιστορίες που απασχολούσαν την κοινή γνώμη. Σε μια μάλιστα από αυτές στην Σιέρα Λεόνε ο κίνδυνος για την ζωή του σε μια ενέδρα ανταρτών  ήταν άμεσος και σαν από θαύμα γλύτωσε, ενώ δεν τα κατάφεραν άλλοι συνάδερφοι που βρίσκονταν στο ίδιο αυτοκίνητο.

Γιάννης Μπεχράκης

Εκτός από το  Pulitzer ο Γιάννης Μπεχράκης έχει βραβευτεί πολλές φορές με σημαντικά παγκόσμια βραβεία, όπως το World Press Photo of the Year το 2000 και το Bayeux-Calvados Awards for war correspondents το 2002 και το 2016. Βέβαια είδατε καμία βράβευση από την Βουλή των Ελλήνων, από την Προεδρία της Δημοκρατίας, την Ακαδημία Αθηνών ή την ένωση Ελλήνων φωτορεπόρτερ; Όχι βέβαια με αυτά θα ασχολούμαστε.

Γιάννης Μπεχράκης

Γράφω αυτή την ανάρτηση στο blog μου 4 χρόνια μετά και ακόμη δεν μπορώ να διαχειριστώ το ότι ένας τόσο σπουδαίος φωτογράφος και τόσο σπουδαίος άνθρωπος χάθηκε τόσο νέος. Δυστυχώς 4 χρόνια μετά από τον θάνατο του δεν υπάρχει ένας ιστοχώρος που να είναι συγκεντρωμένες οι φωτογραφίες του, οι δημοσιεύσεις και οι συνεντεύξεις του, παρόλο που έχει θεσμοθετηθεί ένα ετήσιο φωτογραφικό βραβείο με το όνομα του. Το Διεθνές Βραβείο Φωτορεπορτάζ  από τον οργανισμό Athens Photo World. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη στο youtube και ελπίζω να συνεχίσουν να υπάρχουν η ομιλία του στο TEDx Athens 2013 για την Σιέρα Λεόνε και μερικές συνεντεύξεις του.

Η ομιλία του Γιάννη Μπεχράκη στο TEDx Athens 2

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

O Ανδρέας Εμπειρίκος με φωτογραφική μηχανή

Σπουδαίοι Φωτογράφοι, Φωτογράφοι με τις φωτογραφικές τους μηχανές

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος με φωτογραφικές μηχανές στα χέρια

Πολύ συχνά ανεβάζω φωτογράφους με τις φωτογραφικές τους μηχανές. Ενώ σας θυμίζω ότι μια ανάρτηση που ανανεώνεται συχνά και συμπληρώνεται, είναι από τις πιο δημοφιλείς στο blog μου. Διάσημες και διάσημοι με φωτογραφική μηχανή.  Σήμερα επέλεξα να σας παρουσιάσω τον Ανδρέα Εμπειρίκο γιατί παρόλο που το φωτογραφικό του έργο είναι δημοσιευμένο, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι αυτός ο σπουδαίος ποιητής και συγγραφέας που υπήρξε και ο πρώτος Έλληνας ψυχαναλυτής ήταν και μανιώδης φωτογράφος όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο φίλος του Οδυσσέας Ελύτης. Θα δούμε σε αυτές τις φωτογραφίες τον Ανδρέα Εμπειρίκο σε διάφορες περιόδους της ζωής του με διαφορετικές φωτογραφικές μηχανές στα χέρια.

Σε αυτές τις αναρτήσεις των φωτογράφων με τις φωτογραφικές τους μηχανές προσπαθώ να αναγνωρίσω τα μοντέλα των φωτογραφικών μηχανών που κρατάνε στα χέρια τους. Στην πρώτη  φωτογραφία που ο εμπειρίκος είναι νεαρός,  η μηχανή είναι μια Graflex RB-Super-D, μια μηχανή που την χρησιμοποιούσε και η Dorothea Lange (1895–1965) και για αυτό την αναγνώρισα.

Στη δεύτερη φωτογραφία όπου  ο Ανδρέας Εμπειρίκος κρατάει μια Contax iii που πρωτοκυκλοφόρησε το 1936, την αναγνώρισα σχεδόν αμέσως. Στην τρίτη φωτογραφία κρατάει σίγουρα μια SLR γιατί ξεχωρίζει το πεντάπρισμα και δεν υπάρχει κάποιο άλλο σκόπευτρο ή παραθυράκι που να θυμίζει τηλεμετρική, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να την αναγνωρίσω. Γιατί η φωτογραφία δεν έχει καλή ποιότητα. Στην τέταρτη φωτογραφία το έξτρα σκόπευτρο θυμίζει Leica ii, αλλά ψάχνοντας τις δερμάτινες θήκες διαπίστωσα ότι τέτοια θήκη είχε η Contax, οπότε είναι ίδια μηχανή που υπάρχει  και στην δεύτερη φωτογραφία μια  Contax iii. Ο φακός στην τελευταία φωτογραφία είναι σίγουρα τηλεφακός και μοιάζει πολύ με τον Carl Zeiss Jena Contax Tele-Tessar 6.3/18cm.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397

Sabine Weiss

Ιστορία της Φωτογραφίας, Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι

Sabine Weiss – Σαμπίνε Βάις, Φωτογράφος

Δυστυχώς για μια ακόμη φορά με προλαβαίνει ένας θάνατος και έτσι η σημερινή μου ανάρτηση γίνεται εξαιτίας του θανάτου της σπουδαίας φωτογράφου Sabine Weiss πριν 3 μέρες την Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2021.  H Sabine Weiss γεννήθηκε το 1924 στην Ελβετία. Το 1942 αποφασίζει να γίνει φωτογράφος επηρεασμένη βαθιά και από την φιλότεχνη μητέρα της αλλά και από τον πατέρα της ερευνητή χημικό αλλά και παθιασμένο ερασιτέχνη φωτογράφο. Από το 1942 μέχρι το 1945 μαθήτευσε στο στούντιο των αδερφών Boissonnas, τι υπέροχο ξεκίνημα! . Δημιούργησε  ένα δικό της στούντιο στην Γενεύη αλλά το 1946 άφησε την γενέθλια πόλη της και πήγε να ζήσει στο Παρίσι όπου για όλη την  υπόλοιπη ζωή της. Στο Παρίσι τα πρώτα χρόνια υπήρξε βοηθός του Γερμανού φωτογράφου Willy Maywald, αλλά γρήγορα ξεκίνησε να δουλεύει μόνη της πειραματιζόμενη με διάφορα είδη φωτογραφίας, φωτορεπορτάζ, διαφήμιση, μόδα, πορτραίτο και ό,τι άλλο της ζητήθηκε. Το 1950 γνώρισε τον σύντροφο της ζωής της τον αμερικάνο ζωγράφο Hugh Weiss. Το 1952 έγινε μέλος του πρακτορείου Rapho, ενώ την ίδια χρονιά ξεκίνησε μια πολύχρονη συνεργασία με το περιοδικό Vogue.

Sabine Weiss αυτοπορτρέτο

Το 1955 συμμετείχε στην θρυλική έκθεση του ΜΟΜΑ, The family of man που την οργάνωσε ο Edward steichen, με τρεις φωτογραφίες της. Εκτός από τις φωτογραφίες που έκανε με ανάθεση από τα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου και της Γαλλίας, δημιούργησε και ένα προσωπικό φωτογραφικό έργο πάντα με επίκεντρο τον άνθρωπο και για αυτό τον λόγο περιλαμβάνεται στην άτυπη ουσιαστικά ανθρωπιστική φωτογραφική σχολή του Παρισιού που ξεκινάει με τον  André Kertész  και περιλαμβάνει και τους Robert Doisneau, Willy Ronis, Édouard Boubat, and Izis Bidermanas, ακόμη και αυτόν τον Henri Cartier-Bresson. Αυτά τα λίγα για σήμερα, σύντομα θα της αφιερώσω ένα μεγαλύτερο άρθρο και οπωσδήποτε θα την συμπεριλάβω στο βιβλίο μου για τις σπουδαίες γυναίκες φωτογράφους.

Η Sabine Weiss εν ώρα εργασίας

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.

Δημήτρης Παπαδήμος Φωτογράφος

Ιστορία της Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι, ,

Δημήτρης Παπαδήμος Ταξιδιώτης Φωτογράφος

O Δημήτρης Παπαδήμος με την Rolleiflex του

Ο Δημήτρης Παπαδήμος  (1918-1994) είναι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες φωτογράφους, αλλά δυστυχώς το έργο του δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου και ασχολήθηκε εκτός από την φωτογραφία και με τον κινηματογράφο κυρίως σαν βοηθός παραγωγής σε διεθνείς παραγωγές. Η φωτογραφική του καριέρα μπορεί να χωριστεί σε 3 περιόδους. Η πρώτη περίοδος είναι μέχρι το 1945 που υπήρξε στρατιωτικός φωτογράφος των ελληνικών δυνάμεων της μέσης ανατολής  και εργάζονταν στο γραφείο τύπου της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης . Σε αυτή την περίοδο φωτογράφισε και τα Δεκεμβριανά.

Φωτογραφίες Δημήτρης Παπαδήμος

Αμέσως μετά την λήξη του πολέμου ξεκινάει μια καινούργια περίοδος 1945-1956 με πολλά ταξίδια στην Μεσόγειο, στην Μέση Ανατολή και την Αίγυπτο σε συνεργασία με σπουδαίους συγγραφείς. Αυτό το διάστημα εργάστηκε σαν φωτογράφος και βοηθός παραγωγής για τον κινηματογράφο. Από το 1956 που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα  ξεκινάει η τρίτη και για μένα η πιο δημιουργική του περίοδος που σε συνεργασία με Ελληνικά περιοδικά και με οργανισμούς όπως ο ΕΟΤ και το Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης, φωτογράφισε συστηματικά την Ελλάδα μέχρι το 1980. Από αυτή την περίοδο εκδόθηκε το πρώτο γνωστό φωτογραφικό λεύκωμα του το 1974 με επανέκδοση το 1981. “Η Ελλάδα που φεύγει”., όπου πρωτοείδα φωτογραφίες του. Την δεκαετία του 90 το αρχείο του πέρασε στον Ε.Λ.Ι.Α. και περιλαμβάνει 65000 φωτογραφίες. Το  2011 είχαμε μια σπουδαία έκδοση από το Μορφωτικό ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, το λεύκωμα “Δημήτρης Παπαδήμος. Ταξιδιώτης φωτογράφος”.

Φωτογραφίες Δημήτρης Παπαδήμος

Αυτό το άρθρο ήταν η αιτία να  έρθει σε επικοινωνία μαζί μου ο γιός του Δημήτρη Παπαδήμου, ο κος Ιωάννης Δ. Παπαδήμος. Γεγονός που με συγκίνησε ιδιαίτερα.  Μου ανέφερε ότι ο ιστοχώρος  https://www.dimitripapadimos.gr/ είναι μια προσπάθεια προβολής του έργου του πατέρα του που κάνει εντελώς μόνος του, χωρίς την υποστήριξη κάποιου οργανισμού,  οπότε είναι δικαιολογημένη η  κάπως φτωχή παρουσίαση. Την  λέω φτωχή  μιας και πιστεύω ότι στον Δημήτρη Παπαδήμο σαν έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες φωτογράφους, άξιζε κάτι πολύ καλύτερο

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας ιστοχώρος αντίστοιχος με αυτούς που υπάρχουν για τους μεγάλους φωτογράφους στο εξωτερικό. Γιατί καλές είναι οι εκδόσεις και τα λευκώματα, αλλά πρώτον έχουν τον περιορισμό του μεγέθους και του αριθμού των σελίδων και δεύτερον συνήθως είναι πανάκριβα και ειδικά οι νέοι άνθρωποι είναι δύσκολο ή αδύνατο να τα αποκτήσουν (μιλάω κυρίως για τους σπουδαστές της φωτογραφίας). Την λύση για να γίνει γνωστό το έργο του Δημήτρη Παπαδήμου θα έδινε ένας ιστοχώρος με πολλές φωτογραφίες σε μεγάλη ανάλυση και μιας και στο αρχείο του περιλαμβάνεται και η αλληλογραφία του με σπουδαίους συγγραφείς που συνεργάστηκε, πιστεύω ότι θα είχε ενδιαφέρον να δούμε κάποιες από αυτές τις επιστολές δημοσιευμένες.

Φωτογραφία Δημήτρης Παπαδήμος

Το Φωτογραφικό λεύκωμα “Δημήτρης Παπαδήμος. Ταξιδιώτης φωτογράφος”

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis. Για τα μαθήματα του fotoart μπορείτε να ρωτήσετε  και στο τηλέφωνο 6944303397.

Martin Munkacsi – Μάρτιν Μουνκάσι 1896-1963

Ιστορία της Φωτογραφίας, Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι,

Martin Munkacsi – Μάρτιν Μουνκάσι Φωτογράφος

Ο Μάρτιν Μουνκάσι (Martin Munkácsi 1896-1963) γεννήθηκε ως  Mermelstein Márton αλλά μιας και η ζωή για τους εβραίους ήταν δύσκολη στην Ουγγαρία την δεκαετία του 20′ άλλαξε το όνομα του. Η καριέρα του σαν δημοσιογράφος ειδικά αθλητικών γεγονότων τον οδήγησε να αποφασίσει να τραβάει και τις φωτογραφίες μόνος του. Αυτό τον έσπρωξε να βρει ευφυείς τρόπος να φωτογραφίζει ανθρώπους σε κίνηση.  Άλλωστε ήταν τα πρώτα χρόνια του ουσιαστικού φωτορεπορτάζ.  Μερικές φωτογραφίες που τράβηξε τυχαία και βοήθησαν να διαλευκανθεί  ένας φόνος του έδωσαν την φήμη ώστε να διεκδικήσει μια διεθνή καριέρα και μια μόνιμη θέση στο γερμανικό εικογραφημένο περιοδικό Berliner Illustrirte Zeitung και στο γερμανικό περιοδικό μόδας Die Dame.  Η πρώτη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στην Γερμανία ήταν ενός μιας μοτοσυκλέτας μαζί με τον αναβάτη της την στιγμή που πετάει νερά-λάσπες. Ενώ μια από τις επόμενες ήταν η περίφημη μοτοσυκλέτα που τρέχει σε έναν αγώνα με 100 χιλιόμετρα την ώρα

Παρόλο που εκείνη την περίοδο έκανε πολλά ταξίδια και είδε τις  φωτογραφίες του να αναδημοσιεύονται σε πολλά ευρωπαϊκά περιοδικά και φωτογραφίες η θέση του στο περιοδικό Berliner Illustrirte Zeitung και στην Γερμανία είχε ξεκινήσει να είναι επισφαλής καθώς είχε ξεκινήσει η άνοδος των ναζί στην εξουσία. Έτσι άρπαξε την ευκαιρία μιας πρότασης από το περιοδικό μόδας Harper’s Bazaar και μετανάστευσε στην Αμερική. Στο ίδιο περιοδικό είχε τραβήξει μια σειρά φωτογραφιών πραγματικά πρωτοποριακών που είχαν προκαλέσει αίσθηση με το μοντέλο Lucille Brokaw να είναι σε κίνηση για πρώτη φορά σε φωτογραφίες μόδας.

Οι φωτογραφίες του διαμόρφωσαν ένα εντελώς διαφορετικό ύφος στις φωτογραφίσεις μόδας αλλά και στις φωτογραφίσεις πορτραίτων διασήμων. Το παρατσούκλι που του κόλλησαν εκείνη την περίοδο ήταν “The Kinetic Man”.   Εκτός από φωτογραφίες μοντέλων και ανθρώπων σε κίνηση ο  Μάρτιν ήταν ο πρώτος που δημοσίευσε γυμνό σε ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας. Ο Martin Munkacsi δούλεψε αρμονικά με την αρχισυντάκτρια που τον ανακάλυψε την Carmel Snow για αρκετά χρόνια αλλά ενώ συνδιαμόρφωσαν τις εξελίξεις  στον χώρο της μόδας και ο ίδιος πέθανε σχετικά άσημος αλλά και η Carmel Snow δεν έγινε μια διασημότητα όπως αργότερα άλλες αρχισυντάκτριες στον χώρο της μόδας.

Ο Richard Avedon που συχνά αναφέρονταν στον Μάρτιν Μουνκάσι σαν τον πατέρα της φωτογραφίας μόδας μιας και όλους τους φωτογράφους μόδας της εποχής του τους θεωρούσε παιδιά του. Έχει κάνει και αρκετές φωτογραφίσεις που θύμιζαν  το στυλ του Martin Munkacsi ως φόρο τιμής στην φωτογραφική του κληρονομιά. Για όλα αυτά θεωρώ τον Μάρτιν έναν από τους σημαντικότερους φωτογράφους στην ιστορία της φωτογραφίας. Βέβαια έχουμε και την γνωστή συνέντευξη του Henri Cartier-Bresson που έχει πει ότι βλέποντας μιας φωτογραφία του Martin Munkacsi δημοσιευμένη σε ένα περιοδικό το 1932 (την πασίγνωστή με τα γυμνά αγόρια να τρέχουν στην όχθη της λίμνης), είναι αυτή που τον έκανε να πιστέψει στην δύναμη της φωτογραφίας και τελικά να τον κάνει να ασχοληθεί σοβαρότερα μαζί της. Μόνο και μόνο που αποτέλεσε έμπνευση για τον πατριάρχη της φωτογραφίας δρόμου και της αποφασιστικής στιγμής, ο Martin Munkacsi θα έπρεπε να αναφέρεται πάνω -πάνω σε όλες τις λίστες με τους σπουδαίους δασκάλους της φωτογραφίας.

Η περίφημη φωτογραφία Three Boys at Lake Tanganyika που τράβηξε το Martin to 1929 ή το 1930

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Francesca Woodman Φωτογράφος

Γυναίκες Φωτογράφοι, Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι,

Francesca Woodman – Φραντσέσκα Γούντμαν

Η Francesca Woodman γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1958 στο Ντένβερ του Κολοράντο και πέθανε στις 19 Ιανουαρίου του 1981 βάζοντας τέλος στη ζωή της πηδώντας από ένα παράθυρο κτιρίου στην ανατολική Νέα Υόρκη και αφού είχε ήδη κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να αυτοκτονήσει το Φθινόπωρο του 1980. Η Francesca Woodman είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση στην ιστορία της φωτογραφίας καθώς πέθανε πολύ μικρή και έτσι δεν είχε προλάβει να αποκτήσει φήμη και αναγνωσιμότητα. Παρόλο που αυτοκτόνησε στα 22 της και δεν είχε προλάβει το έργο της να γίνει γνωστό, αυτό άρχισε να συμβαίνει πολλά χρόνια αργότερα. Κυρίως στις αρχές του 21ου αιώνα.

Η Francesca Woodman τράβηξε το πρώτο της φωτογραφικό αυτοπορτραίτο στα 13 της και από τότε δεν σταμάτησε να φωτογραφίζει. Μιας και οι δύο γονείς της ήταν καλλιτέχνες ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη η ενασχόληση της με την τέχνη. Σπούδασε στο Rhode Island School for Design. Ήξερε πολύ καλά ιταλικά καθώς είχε περάσει πολλά καλοκαίρια στην Ιταλία με τους γονείς της και αυτό της έδωσε την δυνατότητα να κάνει μέρος των σπουδών της στην Ρώμη χάρη σε ένα ευρωπαικό πρόγραμμα του RISD. Στην Ρώμη γνώρισε και συναναστράφηκε πολλούς ιταλούς καλλιτέχνες και διανοούμενους.

Τα δύσκολα άρχισαν μετά το τέλος των σπουδών της Francesca Woodman προφανώς όπως μπορεί να συμβεί με τον οποιονδήποτε νέο άνθρωπο που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό που αγαπάει και έχει σπουδάσει. Η προσπάθειες της να προσεγγίσει επαγγελματίες φωτογράφους από τον κόσμο της φωτογραφίας μόδας στέλνοντας portfolio με την δουλειά της και βιογραφικά δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα, ενώ μια ερωτική απογοήτευση προστέθηκε σε αυτές τις απογοητεύσεις. Μια αποτυχημένη προσπάθεια να αυτοκτονήσει ακολούθησε μια δεύτερη τον Ιανουάριο του 1981 που έφερε το τέλος στην σύντομη ζωή της. Το ίδρυμα που έφτιαξαν οι γονείς της στην μνήμη της έχει στην διάθεση του περίπου 10000 αρνητικά. Αλλά από αυτό τον μεγάλο όγκο του έργου της δεν έχουμε δει σε εκδόσεις και εκθέσεις παραπάνω από 150-160 φωτογραφίες και αυτές είναι που έχουν δημιουργήσει την όποια φήμη της.

Οι φωτογραφίες της Woodman είναι κυρίως ασπρόμαυρα αυτοπορτραίτα σε μεσαίο (τετράγωνο( φορμά, παρόλο που έχουμε δει και πορτραίτα άλλων κοριτσιών και αγοριών. Συνήθως σε εγκαταλελειμμένους χώρους με αργές ταχύτητες ίσως και από το λιγοστό φως που υπάρχει συνήθως στο εσωτερικό κτιρίων. Όμως αυτές οι αργές ταχύτητες προσθέτουν στην συνολική σκηνοθεσία των φωτογραφιών της. Σιγά-σιγά μετά την πρώτη έκθεση της που έγινε στα τέλη της δεκαετίας του 80 οι φωτογραφίες της Woodman άρχισαν να κερδίζουν ένα φανατικό κοινό (ανάμεσα τους και μένα) και εντάχθηκαν απολύτως στην πλούσια παράδοση που έχουμε στο γυναικείο αυτοπορτραίτο στην φωτογραφία. Η Woodman πιστεύω ότι αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης για όλους τους νέους φωτογράφους που θα έρθουν σε επαφή με το έργο της.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis

Ernst Haas – Ερνστ Χάας

Μαθήματα Φωτογραφίας, Σπουδαίοι Φωτογράφοι,

Ernst Haas – Ερνστ Χάας Φωτογράφος

Ο Ernst Haas γεννήθηκε στην Βιέννη το 1921 και πέθανε το 1986 στην Νέα Υόρκη. Το μικρόβιο της φωτογραφίας το κόλλησε από τον πατέρα του. Ξεκίνησε να ασχολείται με την φωτογραφία αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η δουλειά του για τους αυστριακούς αιχμάλωτους πολέμου που επέστρεφαν στην πατρίδα τους τράβηξε την διεθνή προσοχή. Μάλιστα απέρριψε και μια πρόταση πρόσληψης από το περιοδικό LIFE γιατί ήθελε να διατηρήσει την ανεξαρτησία του. Ήταν από τους πρώτους φωτογράφους που συμμετείχαν στον πρακτορείο Magnum ήδη από το 1949 αναπτύσσοντας στενές σχέσεις με τους ιδρυτές αλλά και με τον Werner Bischof. Στη συνέχεια διατέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος του οργανισμού συντελώντας με τον καλύτερο τρόπο στην φήμη του.

Ο Ernst Haas μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1951 και λίγο μετά, άρχισε να πειραματίζεται με τον έγχρωμο φίλμ Kodachrome. Τα αποτελέσματα του άρεσαν οπότε άρχισε να το χρησιμοποιεί πιο συστηματικά και στην ουσία είναι ο πρώτος γνωστός φωτογράφος έγχρωμης φωτογραφίας της δεκαετίας του 1950. Το 1953 το περιοδικό LIFE δημοσίευσε το ιστορικό έγχρωμο δοκίμιο του για την Νέα Υόρκη αφιερώνοντας του 24 σελίδες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένα LIFE δημοσίευσε μια τόσο μεγάλη δυνατότητα έγχρωμης φωτογραφίας. Το 1962 μια αναδρομική έκθεση του έργου του ήταν η πρώτη μεγάλη έκθεση έγχρωμης φωτογραφίας που πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Καθ ‘όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Haas ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, φωτογραφίζοντας για το LIFE, το Vogue και το Look, για να αναφέρουμε μερικές από τις πολλές σημαντικές εκδόσεις με τις οποίες συνεργάστηκε. Κατά τη διάρκεια της ζωής του εκδόθηκαν τέσσερα φωτογραφικά λευκώματα: The Creation (1971), In America (1975), In Germany (1976) και Himalayan Pilgrimage (1978). Το The Creation είναι ένα από τα πιο πετυχημένα λευκώματα στην ιστορία της φωτογραφίας καθώς πούλησε περισσότερα από 350.000 αντίτυπα.

Ο Ernst Haas πήρε το βραβείο Hasselblad το 1986, έτος του θανάτου του. Ο Haas εξακολούθησε να αποτελεί αντικείμενο εκθέσεων και εκδόσεων μουσείων, όπως οι Ernst Haas, Color Photography (1989), Ernst Haas in Black and White (1992) και Color Correction (2011) και θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους φωτογράφους του 20ου αιώνα ειδικότερα όσο αφορά την έγχρωμη φωτογραφία. Πρέπει να αναγνωρίσουμε σε αυτόν και σε άλλους πρωτοπόρους φωτογράφους που χρησιμοποίησαν με τόσο δημιουργικό τρόπο το έγχρωμο φιλμ, ότι έσπρωξαν και την τυπογραφία να εξελιχθεί ώστε να αναπαράγει καλύτερα τις έγχρωμες φωτογραφίες αλλά και τα μουσείο και τις gallery να αποδεχτούν την έγχρωμη φωτογραφία σαν ίδιας αξίας καλλιτεχνικό έργο με την ασπρόμαυρη φωτογραφία.