Η ιστορία μιας φωτογραφίας στο προάστιο Μεντόν

Με την σημερινή φωτογραφία του Αντρέ Κερτέζ θα εγκαινιάσω την καινούργια κατηγορία αναρτήσεων στο blog μου, που θα αφορά ιστορίες για μια φωτογραφία. Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σε άρθρα μου σε μια ή σε ζευγάρια φωτογραφιών, αλλά αυτή η καινούργια στήλη θα αφορά μια φωτογραφία κάποιου αγαπημένου φωτογράφου. Ο Αντρέ Κερτέζ είναι από τους αγαπημένους μου οπότε θα δούμε αρκετές φωτογραφίες του σε αυτή τη στήλη.

Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε ένα προάστιο  του Παρισιού, γύρω στα 9 χιλιόμετρα από το κέντρο, το 1928.  Ο Αντρέ Κερτέζ  τότε είχε μόλις 3 χρόνια που ζούσε στο Παρίσι, αλλά είχε ήδη διαμορφώσει το φωτογραφικό του στυλ που τον έκανε γνωστό. Ενώ όμως σε αυτή την φωτογραφία έχουμε όλη την ποιητική και τα στοιχεία  που συναντάμε στις φωτογραφίες του Κερτέζ,  έχουμε ταυτόχρονα μια “αποφασιστική στιγμή”. Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε στην Αμερική  το 1945,  όπου ο Κερτέζ είχε μεταναστεύσει  από το 1936. Το βιβλίο ονομάζεται μέρα του Παρισιού (Day of Paris). Εκδόθηκε την ίδια περίοδο που ο Κερτέζ πήρε την αμερικάνικη υπηκοότητα.

Ξέρουμε ότι η Αμερική δεν ταίριαξε στην ιδιοσυγκρασία του Κερτέζ. Για αυτή η δεύτερη μετανάστευση, ο ίδιος ένιωθε ότι δεν του βγήκε σε καλό καθώς τον εγκλώβισε σε συμβιβασμούς που δεν μπορούσε να τους αντέξει. Πρακτικά η Αμερική εκείνη την περίοδο παρόλο που τον έκανε πολίτη της τον είχε απορρίψει σαν καλλιτέχνη.  Χωριστά που μέχρι να τον αποδεχθεί τον αντιμετώπιζε σαν εχθρό. Έτσι σε αυτό το βιβλίο που το σχεδίασε ο θρυλικός γραφίστας και φωτογράφος Alexey Brodovitch, τότε art director του Harper’s Bazaar, ο Αντρέ Κερτέζ θυμάται τις ευτυχισμένες και απόλυτα δημιουργικές μέρες στο Παρίσι.  Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι σίγουρα εκδότης, γραφίστας θα είχαν στο μυαλό τους ότι ο  Αντρέ Κερτέζ χρωστούσε αυτό το βιβλίο στον εαυτό του από το 1933 στο Παρίσι που ο φίλος του ο Brassaï είχε εκδώσει το λεύκωμα το Παρίσι την νύχτα (Paris de Nuit).

Στο αρχείο του Αντρέ Κερτέζ υπάρχουν άλλες δυο φωτογραφίες από το ίδιο στενό με το ίδιο πάνω κάτω σημείο της πόλης. Στην μία δεν υπάρχουν ούτε άνθρωποι ούτε τρένο. Στην άλλη υπάρχει μόνο ένα τρένο την στιγμή που περνάει την γέφυρα. Δεν ξέρουμε αν είναι τραβηγμένες την ίδια μέρα ή αυτό το σημείο ενέπνευσε τον Κερτέζ και ξαναπήγε κι άλλες φορές μέχρι να πετύχει κάτι εξαιρετικό, όπως και το πέτυχε.

Ο Δημήτρης Ασιθιανάκης είναι φωτογράφος, δάσκαλος φωτογραφίας και πρόεδρος του Fotoart. Μπορείτε να τον βρείτε στο Facebook Dimitrios Asithianakis